Βενεζουέλα, αγάπη μου!

To 2015 ο Αλέξης Τσίπρας και άλλοι ομογάλακτοί του μας εισήγαγαν σε έναν παραδεισένιο κόσμο, αυτόν της Βενεζουέλας και των επιτευγμάτων της απέναντι στον διαβολικό νεοφιλελευθερισμό. Ρητορικά πιο ακραίοι αριστεροί, όπως ο Μπέρνι Σάντερς, όταν ερωτώνται για την Βενεζουέλα που τόσο θαυμάζεται από την Αριστερά διεθνώς, αρνούνται να απαντήσουν ίσως διότι έχουν μεγαλύτερη επίγνωση από τον Έλληνα πρωθυπουργο ότι η η παρούσα κατάσταση της χώρας αυτής είναι ένα ζωντανό υπόδειγμα για το τί συμβαίνει σε ένα κράτος όταν εφαρμόζει στην οικονομία του σοσιαλιστικές πολιτικές. Οι οικονομικές πολιτικές του σοσιαλισμού που εφηρμόσθηκαν τόσα χρόνια βασίσθηκαν στον έλεγχο των τιμών, στην απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας, στην διόγκωση του κοινωνικού κράτους μέσω της φορολογίας, και, εν γένει στον κρατικιστικό κεντρικό σχεδιασμό αγιαζόμενο απο την ευγενή ρητορική περί «ισότητας», ανακούφισης της φτώχειας και καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ο υπέρτατος αγών όμως ήταν και παραμένει ένας: η καταπολέμηση των «νεοφιλελεύθερων». Όπως ο Νίκολας Μαδούρο, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας, διαμορφώνουν το μανιχαϊστικό τους αφήγημα για την παραμονή τους στην εξουσία βασισμένοι στο ότι στην αντίπερα όχθη βρίσκεται το «νεοφιλελεύθερο» μοντέλο που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του, ενώ στην δική τους όχθη βρίσκεται το «σοσιαλιστικό - Τσαβικό» μοντέλο με «επίκεντρό του τον άνθρωπο». Φαντάζομαι ότι οι διαδηλωτές που σκοτώθηκαν θυσιάστηκαν στον βωμό αυτού του «ανθρωποκεντρικού» μοντέλου. Έτσι και ο κ. Τσίπρας είχε απαντήσει σε μία συνέντευξή του ότι ο Στάλιν δεν εξισώνεται με τον Χίτλερ, αφού ο Κομμουνισμός είχε ως «επίκεντρό του τον άνθρωπο». Το κατά πόσον η ανθρωπιά αυτή στο τέλος θα έχει ανθρώπους να την χαρούν είναι ένα άλλο ζήτημα.

Η πατρίδα μας πάντως θα πρέπει να αισθάνεται τυχερή, διότι πλην της Βενεζουέλας, της Βόρειας Κορέας και της Κούβας, μπήκε και αυτή στο κλαμπ των χωρών εκείνων που τόσο γενναία πολεμούν την ελεύθερη οικονομία. Μπορεί βέβαια να μην έχει φτάσει σε τέτοια τιμητική διάκριση ώστε οι πολίτες της να σιτίζονται με κουπόνια, αλλά μπορεί να απολαμβάνει αντίμετρα που επισημοποιούν την ενοποίηση των μεσαίων και χαμηλοτέρων στρωμάτων σε ένα καινούργιο: το στρώμα της «αξιοπρέπειας». Όπως πολύ εύστοχα έχει αναλύσει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου, οι επιβαλλόμενοι αριστεροί φόροι είναι μία αναδιανομή πλούτου που εξισώνει τα μεσαία και χαμηλώτερα στρώματα. Το σημαντικότερο βέβαια είναι ότι αυτό καθίσταται εφικτό και με νέους διορισμούς οι οποίοι συρρικνώνουν τον ιδιωτικό τομέα, δημιουργώντας κομματικούς στρατούς με μεσάζοντα τον ΣΥΡΙΖΑ. Σοσιαλισμός στην ευγενέστερη μορφή του δηλαδή με την μεταπολίτευση να στέκεται όρθια.

Το πρόβλημα βέβαια με την Αριστερά παγκοσμίως έγκειται στο γεγονός ότι η πραγματικότητα είναι κάπως σκληρή. Για παράδειγμα, η Κολομβία είναι εμφανώς πιο καπιταλιστική χώρα έναντι της Βενεζουέλας. Παραταύτα, οι Βενεζουελάνοι αναμένουν ώρες στα σύνορα της Κολομβίας για να αγοράσουν βασικά προϊόντα διατροφής. Από την άλλη, η δαιμονική νεοφιλελεύθερη Χιλή τα τελευταία 25 έτη έχει αναπτύξει την οικονομία της περί το 150%. Γιατί άραγε στον Βενεζουελάνικο σοσιαλιστικό παράδεισο τα τρόφιμα λείπουν και η οικονομία έχει συρρικνωθεί; Μάλλον θα οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ «οι αριθμοί ευημερούν δεν ευημερούν οι άνθρωποι». Και πώς να μας σώσει ο Θεός της Ελλάδας όταν τον καταργούν ακόμα και από τα σχολεία;