Απαρνούνται την Δεξιά

Η κοινοβουλευτική πολιτική σκηνή στερείται πλήρως ενός δεξιού κόμματος που να τολμά να αυτοπροσδιοριστεί ως τέτοιο. Η ΝΔ του Κυριάκου είναι πλέον ένα ελιτίστικο «ακροκεντρώο» κόμμα, ενώ η Χρυσή Αυγή αποποιείται επιμόνως - και δικαίως - την σχέση της με την Δεξιά. Για τους ΑΝΕΛ τα λόγια είναι περιττά.

Ακόμη όμως και ανάμεσα στα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα εκ δεξιών της ΝΔ, πλην της Νέας Δεξιάς του Φαήλου Κρανιδιώτη, κανένας σχηματισμός δεν αυτοαποκαλείται δεξιός. Ορισμένα, μάλιστα, στελέχη των κομμάτων αυτών εμμένουν στο «στοχικό» σύνθημα: «Δεν υπάρχει Δεξιά, δεν υπάρχει Αριστερά, μόνο κόκαλα υπάρχουν των Ελλήνων τα ιερά». Αγνοούν την νιτσεϊκή ρήση ότι αυτός που ονοματίζει τα πράγματα στο κοινωνικό συνειδητό, αλλά και στο υποσυνείδητο είναι ο έχων εξουσία. Και σίγουρα ουδείς εκ των ανωτέρω διαθέτει έστω και ψήγμα εξουσίας. Ό,τι και να κάνουν, τους αρέσει δεν τους αρέσει, η εξουσία θα τους αποκαλεί ακροδεξιούς ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεξιούς.

Και το χειρότερο; Οι περισσότεροι είναι όντως δεξιοί. Ακόμη και όσοι έκαναν ένα σύντομο ή και παρατεταμένο πέρασμα από την ολοκληρωτική Χρυσή Αυγή δεν έμειναν, όχι διότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι πατριωτικό κόμμα, αλλά κυρίως, πέραν των διάφορων παραφωνιών και του χαμηλού επιπέδου της, επειδή διεπίστωσαν την απόλυτη απουσία της Ελευθερίας, του δεύτερου βασικού συστατικού της δεξιάς ιδεολογίας μετά τον Εθνικισμό.

Η πλειονότητα λοιπόν όσων κινούνται στον πολυδιασπασμένο εθνικό χώρο είναι δεξιοί. Είναι ηττημένοι δεξιοί, οι οποίοι χάρισαν την έννοια της Δεξιάς στην ΝΔ διότι τους πρόδωσε. Δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι η Δεξιά που τους πρόδωσε, αλλά η ΝΔ. Η ΝΔ που πρόδωσε και την ίδια τη Δεξιά. Την απαρνήθηκε και άρχισε να τρέχει στον Αη Στράτη και στην Μακρόνησο για να εξιλεωθεί.

Απαρνούνται τη Δεξιά, όπως ακριβώς στην καθημερινότητά τους απαρνούνται όλα εκείνα τα «ασήμαντα» που χαρακτηρίζουν τον δεξιό άνθρωπο. Κρύβουν την εθνικοφροσύνη τους, χαρίζοντάς την σε λίγους χούλιγκαν. Κάνουν τον σταυρό τους κρυφά ή και καθόλου, χαρίζοντας την ανενδοίαστη πίστη σε λίγους γραφικούς και τσαρλατάνους. Διστάζουν να αντισταθούν στην αμφισβήτηση της παραδοσιακής πατριαρχικής και πυρηνικής οικογένειας, από φόβο μήπως τους αποκαλέσουν οπισθοδρομικούς. Τρέμουν στην ιδέα να βγουν ανοιχτά να συζητήσουν για την υποτίμηση του ανδρισμού, για την νοσηρότητα του φεμινισμού και για τον ύπουλο ρόλο των δικαιωματιστών, μήπως τους πουν φασίστες και φαλλοκράτες.

Και όμως: Απέναντί τους έχουν μια Αριστερά που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια με καμάρι και τους δείχνει με το δάχτυλο απειλητικά. Δεν θα την νικήσουν ποτέ, αν δεν αποδεχθούν την ταυτότητά τους, το όνομά τους. Γιατί, όπως είπε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, το όνομά μας είναι η ψυχή μας.