Ανοιχτή επιστολή στον ήρωα Σταύρο Λάλα

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, πληροφορήθηκα ότι (επιτέλους) ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Παπαληγούρας ζήτησε από το υπουργείο δικαιοσύνης των Η.Π.Α. την μεταφορά του ήρωα κατασκόπου Σταύρου Λάλα στην Ελλάδα για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Με αγανάκτηση αναλογίστηκα για ποιο λόγο υπήρξε αυτή η τεράστια ολιγωρία τόσα χρόνια;

Ως γνωστόν, ο ήρωας Σταύρος Λάλας υπήρξε ο σημαντικότερος Έλληνας κατάσκοπος τα τελευταία 50 χρόνια, τροφοδοτώντας την ελληνική εξωτερική πολιτική με καταλυτικές πληροφορίες σχετικές με τις θέσεις των Η.Π.Α., σε μια περίοδο έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και κορύφωσης του Μακεδονικού ζητήματος. Αυτός ο φλογερός πατριώτης, που χωρίς δεύτερη σκέψη προσφέρθηκε και ρίσκαρε τα πάντα για την Πατρίδα, στην ουσία "παραδόθηκε" από το ανίκανο ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. το 1993 κι αγνοήθηκε παντελώς από την πολιτεία τα τελευταία 14 χρόνια, η οποία αδιαφόρησε προκλητικά αφήνοντάς τον στην τύχη του στις αμερικάνικες φυλακές ύψιστης ασφαλείας δικασμένο για προδοσία. Το χειρότερο είναι ότι άφησε στην τύχη της και την οικογένεια του ήρωα: ο μεγάλος γιος είναι ΑμΕΑ, η σύζυγος καθαρίζει σκάλες κι ο 14χρονος μικρός του γιος δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον πατέρα του! Παρ' όλα αυτά, κάθε φορά που μιλούσε μέσα από τη φυλακή, κατέληγε αναφωνώντας: "Ζήτω η Ελλάς"!

Αγαπητέ συμπατριώτη Σταύρο! Γλυκέ μου ήρωα! Δεν ξέρεις πόσες φορές δάκρυσα όταν σε σκεφτόμουν. Δάκρυα συγκίνησης για τη δεινή θέση που έχεις βρεθεί εσύ και η οικογένειά σου... Δάκρυα ευγνωμοσύνης για όσα μας πρόσφερες, για την θυσία που έκανες για την Πατρίδα μας... Δάκρυα ντροπής και συγγνώμης για το κακό που σου κάναμε εμείς οι αγνώμονες ευδαιμονιστές νεοέλληνες με την ανικανότητα και την αδιαφορία μας.

Σταύρο, συγγνώμη! Συγγνώμη που ακόμη δεν έχω επισκεφθεί την οικογένειά σου στη Χρυσούπολη για να της συμπαρασταθώ. Συγγνώμη που δεν τηλεφώνησα χιλιάδες φορές στο Υπουργείο Δικαιοσύνης για να απαιτήσω τη μεταφορά σου στην Ελλάδα. Συγγνώμη που έδωσα χρήματα για τους παθόντες στο τσουνάμι κι όχι για τη δεινοπαθούσα οικογένειά σου. Συγγνώμη που συμμετείχα σε πορείες για την αύξηση των αποδοχών μου και για τον πόλεμο στο Ιράκ κι όχι σε πορεία με αίτημα την αποφυλάκιση, την δικαίωση και την αποκατάσταση σου. Σταύρο, συγγνώμη που δεν υπενθύμιζα καθημερινά στους συγγενείς, στους φίλους και στους μαθητές μου τη φωτεινή σου θυσία για την Πατρίδα...

Ανήκεις στο Πάνθεον των ηρώων μου, έχεις θέση ανάμεσα στους Ισαάκ, Σολωμό, Βλαχάκο, Καραθανάση, Γιαλοψό και Ηλιάκη, γιατί η στέρηση της ελευθερίας ισοδυναμεί με θάνατο αργό. Σταύρο, προσεύχομαι στο Θεό να φανώ αντάξιός σου στο 1/100! Αν φανούμε όλοι αντάξιοί σου στο 1/100, πολλά θα αλλάξουν για την δύσμοιρη Πατρίδα μας. Θα σε περιμένω ΕΛΕΥΘΕΡΟ στο αεροδρόμιο της Χρυσούπολης κι πιστεύω ότι δεν θα είμαι ο μόνος...

Με πατριωτική αγάπη και ατέλειωτη ευγνωμοσύνη...