Ψωμί - Παιδεία - Παιδεραστία (2)

Ο παιδοφιλικός ακτιβισμός όπως ενεφανίσθη και διεμορφώθη στις δεκαετίες από το 1960 έως το 2000 συνέπλευσε με αριστερές και ομοφυλοφιλικές οργανώσεις, στις περισσότερες περιπτώσεις απετέλεσε ενεργό τμήμα τους. Η προσπάθεια των παιδοφίλων να διαμορφώσουν την κοινωνική αντίληψη έναντι της συγκεκριμένης σεξουαλικής πρακτικής, εκλαμβανομένης ως εγκληματικής και νοσηρής από τις σύγχρονες κοινωνίες, διεμόρφωσε όχι μόνον απλά οργανώσεις, αλλά και μία αντίληψη πολιτικής παιδοφιλίας, προσπάθησε να μετεξελιχθεί σε κομματικές δομές - παρ' όλο που δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει την διάσταση των κοινωνικών οργανώσεων - και με εξαίρεση την Ολλανδία δεν κατάφερε να μετουσιωθεί ουσιαστικώς και τυπικώς σε πολιτικούς και κομματικούς σχηματισμούς.

Αυτό, όμως, δεν μειώνει την σημαντική και κυρίως συστηματική δράση παιδοφιλικών οργανώσεων από την δεκαετία του '70 και μετά, δεδομένης της απορρίψεως από την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών των παιδοφιλικών θέσεων. Η απόρριψη ήταν τόσο εκτενής που οδήγησε τελικά την Αριστερά και τις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις να αποστούν της παιδοφιλίας, να διαγράψουν παιδοφιλικές οργανώσεις από τις ομοσπονδίες τους και τελικώς η συγκεκριμένη σεξουαλική πρακτική δεν κατάφερε να νομιμοποιηθεί πολιτικά, ιδεολογικά και νομικά, παρ' όλη την υποστήριξή της από κύκλους διανοουμένων της Αριστεράς και κόμματα στη Γαλλία, την Ολλανδία και ομοφυλοφιλικές οργανώσεις του αγγλοσαξονικού κόσμου, παραμένοντας αυστηρά μία ελιτίστικη άποψη ελυθεριαζόντων και κατέληξε μετά από δικαστικές περιπέτειες πολλών στελεχών της στην απόλυτη πολιτική και κοινωνική περιθωριοποίηση. Είναι η ιστορία της νίκης μαζικών λαϊκών αντιδράσεων έναντι ενός συστήματος πολιτικής σκέψης που επεχείρησε να ποδηγετήσει τις αντιλήψεις των λαών και κυρίως να αντιστρέψει τους ηθικούς τους κώδικες.

Κατ' ουσίαν ομιλούμε για την θεώρηση της παιδοφιλίας, ανεξάρτητα από τα πλαίσια της ψυχιατρικής και της ασταθούς κοινωνικής καταστάσεως που έως το 1950 εθεωρούντο οι τα δύο βασικά παιδία μίας παθολογικής καταστάσεως. Η πρώτη λογοτεχνική έκφραση των παιδοφιλικών θέσεων τοποθετείται με την εμφάνιση του μυθιστορήματος «Λολίτα» του Ναμπόκωφ. Είναι η πρώτη φορά που ένας παιδόφιλος, ο συγκεκριμένος ήρωας δηλαδή, δεν είναι ούτε ψυχοπαθής, ούτε φτωχός και διεφθαρμένος. Το πρώτο βήμα από επιστημονικής απόψεως κατοχυρώνεται με τις προσπάθειες των Ολλανδών Έντουαρντ Μπρόνγκεσμα (Edward Brongersma), διδάκτορος δικαίου και γερουσιαστού, και του ψυχολόγου Φριτς Μπέρναρντ (Frits Bernard), οι οποίοι ερχόμενοι σε επαφή με ολλανδικό σύλλογο προστασίας δικαιωμάτων ομοφυλοφίλων (Cultuur en Ontspanningscentrum - COC) δημοσίευσαν για πρώτη φορά σειρά άρθρων, θετικών για την παιδοφιλία στην επιθεώρηση του συγκεκριμένου συλλόγου «Φιλία» από το 1959 έως το 1964, παρ' όλο που για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δεν τους επετράπη από τον συγκεκριμένο σύλλογο η δημιουργία εσωτερικού οργάνου εργασίας.

Η Ολλανδική Ένωση για την Σεξουαλική Μεταρρύθμιση (NVSH), η οποία ήταν η επικεφαλής του κινήματος για τις σεξουαλικές ελευθερίες, είχε εξαιρετικά κριτική στάση έναντι των παιδοφίλων. Παρ' όλ' αυτά, από το 1969 και μετά επετράπη η δημιουργία του συγκεκριμένου οργάνου εργασίας για την παιδοφιλία, λόγω της κοινωνικής εξελίξεως, καθώς επίσης και της ριζοσπαστικοποιήσεως πολιτικών και σεξουαλικών φορέων, η NVSH επέτρεψε την δημιουργία του συγκεκριμένου εσωτερικού οργάνου. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, διότι κατέληξε στην δημοσίευση το 1972 του έργου «Σεξ με παιδιά», όπου παρουσιάζοντο τα αποτελέσματα δεκαετούς ερεύνης για τις επαφές σεξουαλικού χαρακτήρος ενηλίκων με ανηλίκους. Ήταν η πρώτη φορά που ετέθησαν οι βάσεις των παιδοφιλικών διεκδικήσεων πάνω σε επιστημονική έρευνα.

Ζητήματα όπως η σχετικοποίηση της νοσηρότητος των συγκεκριμένων επαφών, η ένταξη των παιδοφίλων στην κοινωνία, η διαγραφή της παιδοφιλίας από την λίστα διανοητικών διαταραχών και η κατάργηση των ορίων ενηλικιώσεως περνούν από το επίπεδο της επιστημονικής καταξιώσεως και οδηγούνται στο επόμενο επίπεδο, αυτό του πολιτικού ζητήματος. Εν προκειμένω, τέσσερεις Ολλανδοί, οι δύο ήδη γνωστοί και ο ψυχολόγος Τέο Σάντφορτ (Theo Sandfort) και ο ψυχίατρος Φράνς Χίλες (Frans Gieles) δημοσιεύουν καθ' όλη την διάρκεια της δεκαετίας του '70 σειρά άρθρων, όπου διαπιστώνουν τις επιπτώσεις από τις επαφές ανηλίκων με ενηλίκους στην ψυχολογία των πρώτων, μετά από μία σειρά συνεντεύξεων με παιδοφίλους και παιδιά ή ενήλικες που είχαν τέτοιου είδους σεξουαλικές επαφές κατά την διάρκεια της παιδικής ή εφηβικής ηλικίας.

Δημιουργήθηκε έτσι η επιστημονική βάση κοινωνιολογικού τύπου και έτσι στις 22 Ιουνίου 1979, μετά από μία σειρά παρεμβάσεων οργανώσεις όπως η NVSH, σύλλογοι για την αναμόρφωση του ποινικού δικαίου και η ανθρωπιστική συνομοσπονδία αποστέλλουν στο κοινοβούλιο της χώρας και στον Υπουργό Δικαιοσύνης επιστολή και συλλογή υπογραφών, αιτούμενοι την νομιμοποίηση των συναινετικών σεξουαλικών επαφών μεταξύ παίδων και ενηλίκων. Η συλλογή υπογραφών παρέθετε τις υπογραφές οργανώσεων, όπως ο Ολλανδικός Σύλλογος για την Ενσωμάτωση των Ομοφυλοφίλων (η κύρια οργάνωση ομοφυλοφίλων της χώρας), η Ολλανδική Φεμινιστική Ομοσπονδία, στελεχών του Εργατικού Κόμματος (πλειοψηφούντος τότε κόμματος στο ολλανδικό κοινοβούλιο), του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Ειρηνιστικού Κόμματος και του Ριζοσπαστικού Κόμματος, η Συνομοσπονδία των Προτεσταντών Διδασκόντων, όπως επίσης και μεγάλο αριθμό υπογραφών πανεπιστημιακών, ψυχιάτρων, ψυχολόγων, εκπαιδευτικών και αρκετών διασημοτήτων.

Ήταν τέτοια η επιτυχία της συγκεκριμένης συλλογής υπογραφών, ώστε οι παιδοψυχίατροι της ολλανδικής ψυχιατρικής εταιρείας αντιστάθηκαν στην αποποινικοποίηση των σεξουαλικών επαφών παίδων - ενηλίκων, θέτοντας ως κύριο επιχείρημα την εξασθένιση της γονικής εξουσίας. Το 1980 η COC διακηρύττει ότι η υπόθεση των ομοφυλοφίλων είναι συνδεδεμένη με αυτήν των ομοφυλοφίλων και η απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων δεν θα ήταν ποτέ πλήρης, χωρίς την «απελευθέρωση των παιδιών και των παιδοφίλων».

Το ιδιάζον καθεστώς των διανοουμένων στην Γαλλία επέτρεψε σε συγγραφείς όχι μόνον να είναι παιδόφιλοι χωρίς να ανησυχούν για οποιαδήποτε συνέπεια, αλλά επέτρεψε και την ανάπτυξη παιδοφιλικής λογοτεχνίας, κυρίως από τους Τόνι Ντιβέρ (Tony Duvert) και Γκαμπριέλ Ματσνέφ (Gabriel Matzneff), οι οποίοι όχι μόνον είδαν τα έργα τους να δημοσιεύονται αλλά και να βραβεύονται, όπως π.χ. ο Ντιβέρ το 1973. Αυτή η θεωρητική προστασία ενετάσσετο μέσα σε μία επαναστατική προοπτική και όχι απλά στην δικαιολόγηση ενός συγκεκριμένου γούστου. Τα έργα των Μισέλ Φουκώ, Φρανσουά Σατελέ, Σερέρ και Χοκενζέμ ήταν μία απολογία της παιδοφιλίας και της εφηβοφιλίας.

Δημοσιεύσεις στην Le Monde, άρθρο στην Liberation με τον χαρακτηριστικό τίτλο Παιδικά χάδια και συλλογή υπογραφών το 1977 (1), απετέλεσαν όπλα που ενετάσσοντο σε μία στρατηγική συνολικής αναδιαρθρώσεως των δομών της κοινωνίας στο όνομα της ελευθερίας της εκφράσεως. Οι συγκεκριμένες δημοσιεύσεις συνεπικουρούντο και από φιλικά προσκείμενες προς τους παιδοφίλους θέσεις της Άκρας Αριστεράς, είτε με την μορφή γκρουπούσκουλων, όπως οι κομμουνιστικές επιτροπές αυτοδιαχειρίσεως ή ακόμη και μεγάλες οργανώσεις, όπως η L.C.R. (2).

Παρ' όλα αυτά, ήδη από τότε ενεφανίσθη μία καθολική απόρριψη της παιδοφιλίας από τις κοινωνίες. Οι παιδόφιλοι φυλακίζοντο, περιθωριοποιούντο και έβλεπαν να εξασκούνται σημαντικές κοινωνικές πιέσεις στις οργανώσεις τους. Οι πρώτες, οι οποίες αντέδρασαν, κατά παράδοξο τρόπο, ήταν οι φεμινίστριες, οι οποίες διείδαν στην παιδοφιλία μία κλασσική μορφή εκμεταλλεύσεως αδυνάτου από το ανδρικό φύλο. Υποστήριξαν ότι: Η παιδοφιλία, όπως και η μαζική κατανάλωση πορνογραφικού υλικού και η πορνεία παίδων και ενηλίκων ήταν πρακτικές, οι οποίες εξησκούντο καθ' ολοκληρίαν από άνδρες, στα πλαίσια ενός σχήματος εξουσιαστού - εξουσιαζομένου.

Οι παιδοφιλικές οργανώσεις χρησιμοποίησαν συχνά εφημερίδες της Αριστεράς, όπως η Liberation και η Le Monde όχι μόνον για να εκθέσουν τις απόψεις τους ή να δημιουργήσουν μία συγκεκριμένη εικόνα του παιδόφιλου, αντισυμβατικού και ελευθεριάζοντος, κυρίως μέσω συνεντεύξεων που παρέθεσαν παιδόφιλοι διανοούμενοι, αλλά και για πιο απλά πράγματα, όπως π.χ. την συμμετοχή σε μία συνέλευση για την δημιουργία του Μετώπου για την Απελευθέρωση των Παιδοφίλων. Έφτασαν ακόμη να δημιουργήσουν και το Μέτωπο δράσεως για μία διαφορετική παιδικότητα για να καταλήξουν στην δημιουργία της πιο σημαντικής παιδοφιλικής οργανώσεως, της G.R.E.D. (3), της πρώτης παιδοφιλικής οργανώσεως που έγινε αποδεκτή από την Διεθνή Ομοφυλοφιλική Ένωση (International Gay Association - I.G.I.). Η συγκεκριμένη γαλλική οργάνωση μαζί με μία βελγική, την C.R.I.E.S. (4) διακρίθηκε στην παραγωγή εντύπων, καθώς επίσης και φωτογραφικών περιοδικών, παιδοφιλικού και παιδεραστικού περιεχομένου, για να καταλήξουν την δεκαετία του '80 να πρωταγωνιστήσουν σε σειρά υποθέσεων, όπως το σκάνδαλο Κοράλ (5) το 1983, το σκάνδαλο Εσπουάρ (6) και την καταδίκη το 1997 στην Κολομβία δύο στελεχών των συγκεκριμένων οργανώσεων για παραγωγή και διακίνηση παιδοπορνογραφικών βίντεο. Οι τρεις αυτές υποθέσεις αποκάλυψαν την ύπαρξη συγκεκριμένων δικτύων εγκληματικής παιδοφιλίας. Αποκορύφωμα όλων αυτών των δραστηριοτήτων ήταν η αποκάλυψη από την Interpol συνεργών στην υπόθεση Ντιτρού (7) και εξαγρίωσαν την βελγική κοινή γνώμη όταν επιχειρήθηκε συγκάλυψη των ενόχων, όπως και στην γαλλική περίπτωση του σκανδάλου Κοράλ.

Σιγά σιγά, οι περισσότερες παιδοφιλικές οργανώσεις άρχισαν να διαλύονται από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και καθ' όλη την διάρκεια της δεκαετίας του '90, καταδεικνύοντας το τέλος μίας μορφής πάλης τους, αυτής των συγκεκριμένων οργανωτικών δομών και αναδεικνύοντας μία άλλη μορφή παιδοφιλικού ακτιβισμού, μέσω ιστοσελίδων στο διαδίκτυο ή, όπως το 2001, την δημιουργία του πρώτου διαδικτυακού ραδιοφώνου στις Η.Π.Α. Χρησιμοποιώντας τις νέες δυνατότητες που προσέφερε η τεχνολογία, οι παιδόφιλοι σταμάτησαν κατ' ουσίαν να ενδιαφέρονται για την αποδοχή τους από τις κοινωνίες και περισσότερο δημιουργούν δίκτυα στα όρια της νομιμότητος ή καθ' ολοκληρίαν παράνομα για να ικανοποιήσουν τις συγκεκριμένες επιθυμίες τους.

Μία εξαίρεση στην αποπολιτικοποίηση είναι η δημιουργία το 2006 στην Ολλανδία του Κόμματος για την Αγάπη, την Ελευθερία και την Διαφορετικότητα (8), το οποίο προωθεί την κατάργηση των ορίων ενηλικιώσεως, καθώς επίσης και άλλα μέτρα, όπως η νομιμοποίηση της κτηνοβασίας και χάριν λαϊκισμού η δωρεάν μετακινήσεις με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς ουσιαστικά να ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματα της ολλανδικής κοινωνίας και ξεσήκωσε τόσο έντονες διαμαρτυρίες στην μεγάλη πλειοψηφία της ολλανδικής κοινωνίας, ώστε τελικά δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2006, ελλείψει 570 υπογραφών υποστηρίξεως.

Η αποτυχία του συγκεκριμένου κόμματος ήταν η κατάληξη της μεταστροφής σε όλη την Δυτική Ευρώπη του κλίματος εις βάρος των παιδοφίλων και ο διαρκής εκφυλισμός των κυρίων πολιτικών οργανώσεών τους, όπως π.χ. το N.V.S.H., που είδε τα μέλη του να συρρικνώνονται από τις 240.000 που είχε το 1970 στις 10.000. Να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος φορέας δεν ήταν κατ' αποκλειστικότητα παιδοφιλικός αλλά εν γένει υπέρ της σεξουαλικής επαναστάσεως και πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά την παρουσία των παιδοφίλων στις οργανωτικές του δομές.

Τρανό παράδειγμα, επίσης, η ήττα το 1985 των Γερμανών Πρασίνων, όταν υπεστήριξαν ότι «οι σεξουαλικές επαφές με παιδιά είναι και για τα δύο μέρη, παίδες - ενηλίκους, παραγωγικές» και είδαν πάρα πολλούς από τους ψηφοφόρους τους να διαρρέουν εις ένδειξη διαμαρτυρίας στo SPD. Από το 1989 και μετά, η Ολλανδική Αστυνομία συνεργάστηκε μαζί με το FBI για την καταστολή της παιδικής πορνογραφίας και της παιδοφιλίας. Επίσης, σημαίνοντα πρόσωπα της σεξουαλικής επαναστάσεως, δημόσια εξέφρασαν τις ενοχές τους για την μέχρι τότε υποστήριξη παιδοφιλικών αιτημάτων (9). Σημαντικός ήταν και ο ρόλος της λεσβιακής κοινότητος, η οποία το 1980 απείλησε να μποϊκοτάρει την «Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας» στην Νέα Υόρκη, εάν δεν αποκλειόταν η συμμετοχή Αμερικανικής Παιδοφιλικής Οργανώσεως.

Είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση προβολής παιδοφιλικών ιδεών απέτυχε, συνεπεία λαϊκών αντιδράσεων. Ώθησε στην καταδίκη του παιδοφιλικού κινήματος από σημαντικούς συμμάχους του και η τελική περιθωριοποίησή του ήταν λογικό αποτέλεσμα της ταυτίσεως στο συλλογικό συνειδητό της παιδοφιλίας με την βία κατά ανηλίκων.

Παραπομπές
1) Περιοδικό Patria - Νοέμβριος 2007.
2) Κομμουνιστική Επαναστατική Λίγκα.
3) Ομάδα Αναζητήσεως μίας Διαφορετικής Παιδικότητος.
4) Κέντρο Ερευνών και Πληροφορήσεως για την Παιδική Ηλικία και την Σεξουαλικότητα.
5) Κατά συρροήν βιασμοί ανηλίκων, βιασμός και θάνατος ανηλίκου ατόμου με ειδικές ανάγκες.
6) Διανομή σε 18 χώρες παιδοπορνογραφικών φωτογραφιών και βίντεο.
7) Δολοφονία δύο κοριτσιών στο Βέλγιο από παιδοφιλικό κύκλωμα.
8) P.N.V.D. - Partij voor Naastenliefde, Vrijheid & Diversiteit.
9) Humanite, GenevieveFraisse, “L ‘histoire continue”, 24.02.2001.