Το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου και η προσπάθεια αποσιώπησής του

Στο κατώφλι της επερχόμενης «νέας εποχής», που η ανθρωπότητα καλείται να αντιμετωπίσει την σπουδαία πρόκληση της παγκοσμιοποίησης, οικονομικής και πολιτισμικής, η ελληνική κοινωνία δείχνει πως διαθέτει ακόμη αντιστάσεις. Η ευαισθητοποίηση ιδίως των νέων σε θέματα εθνικά παρουσιάζει αισθητή βελτίωση και προοιωνίζει ίσως μια ολοκληρωτική αφύπνιση. Ολοένα και περισσότεροι αναριγούν όταν ψάλλουν τον εθνικό μας ύμνο και συγκινούνται στη θέα της κυματίζουσας γαλανόλευκης. Φέτος πολλές σημαίες ανέμισαν στα μπαλκόνια, πολλοί μαθητές αισθάνθηκαν (ίσως και για πρώτη φορά στη ζωή τους) υπερήφανοι όταν παρήλασαν για την τιμή της πατρίδας μας.

Οι αντιδράσεις, ωστόσο, των κοινωνικών φορέων που νοηματοδοτούν κατά το δοκούν την έννοια της προόδου, διατεινόμενοι πως μεριμνούν για την πανανθρώπινη ευημερία και την κοινωνική δικαιοσύνη, παρότι οι προθέσεις και τα κίνητρα τους εκρέουν από πηγές αμφιβόλου διαφάνειας, στάθηκαν και φέτος προκλητικά μισελληνικές, απολαμβάνοντας υπέρογκης προβολής από τα μέσα ενημέρωσης. Εκπρόσωποι διεθνιστικών παρατάξεων, έχοντας αναγάγει εαυτούς σε επιμελητές της αδιάλειπτης προσπάθειας αφελληνισμού της κοινωνίας, υπό τον μανδύα βεβαίως της προοδευτικότητας και της ανθρωπιάς, προασπίστηκαν ακόμη μία φορά με ακατάβλητο σθένος και ιταμότητα το δικαίωμα των αλλοδαπών μαθητών στην σημαιοφορία, οι δε απόψεις τους φιλοξενήθηκαν αφειδώς από το σύνολο των εγχώριων μέσων ενημέρωσης «ευρείας κυκλοφορίας» ή τηλεθέασης. Με απλά λόγια, οι απάδουσες προς το κοινό αίσθημα απόψεις ολίγων- με ισχυρό ωστόσο οικονομικό έρεισμα και σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης- αργυρώνητων ή τουλάχιστον επικίνδυνα αφελών οριοθέτησαν και πάλι την επίθεση κατά του θεσμού των σχολικών παρελάσεων.

Το όλο θέμα δημιουργήθηκε εκ των μη όντων, παραβλέποντας δηλαδή την αυτόδηλη αλήθεια πως τιμές στην σημαία, και κατ' επέκταση στην ιερή μνήμη των ηρώων που θυσιάστηκαν για όσα αυτή πρεσβεύει, μπορεί να αποδώσει μονάχα κάποιος που συναισθάνεται το ηθικό και ιστορικό χρέος του ως Έλληνα. Μετέχει της ελληνικής παιδείας όποιος όχι απλά ξέρει να μιλάει ελληνικά και γίνεται εξαιτίας κάποιων συγκυριών κοινωνός των ελληνικών εθίμων, αλλά όποιος τάσσεται ψυχή τε και σώματι στην υπηρεσία της Ελλάδας, όποιος είναι ηθικά έτοιμος να δώσει με αυτοθυσία τη ζωή του προς υπεράσπιση των υψηλών ιδανικών που οριοθετούν την έννοια της Πατρίδας και του Έθνους. Ωστόσο, η τακτική αναμόχλευση του εν λόγω ζητήματος επιχειρείται με σκοπό να πλήξει το κύρος και την σπουδαιότητα του εορτασμού της επετείου. Ο στόχος είναι να ταυτιστεί η εθνική εορτή με ατέρμονους διαπληκτισμούς περί των αλλοδαπών σημαιοφόρων, ώστε να υποσκελιστεί η πραγματική υπόσταση του μηνύματος αυτής της ημέρας μνήμης.

Η 28η Οκτωβρίου του 1940 δεν αποτελεί μια τυχαία σελίδα στην ιστορία της πατρίδας μας. Μετουσιώνει το εύψυχο ενός λαού, προσδίδει ιστορική υπόσταση στις έννοιες του ηρωισμού, της ανδρείας, της αυταπάρνησης, της θυσίας, του ευγενούς αγώνα για την υπεράσπιση της ιερής μας παρακαταθήκης. Και διδάσκει ήθος… Μέσα από τους βωμούς που έστησαν οι τίμιοι νεκροί μας αναδεικνύεται αλώβητη στο πέρασμα των χρόνων η αξία του ελληνικού σκέπτεσθαι και η επιταγή του ηθικού χρέους. Οι Έλληνες οδηγήθηκαν στο θαύμα όχι υπό τις διαταγές ενός απρόσωπου στρατιωτικού κατεστημένου, αλλά υπό την συναίσθηση του βάρους της εθνικής κληρονομιάς μας. Πάνω από όσες διαφορές ταλάνιζαν την κοινωνία, έθεσαν την τιμή της πατρίδας και των ιερών θεσμών της. Και πέτυχαν ό,τι για άλλους φαντάζει ακατόρθωτο. Οι επάξιοι αυτοί συνεχιστές μιας ενδοξότατης και μακραίωνης παράδοσης αξίζει και πρέπει να γίνουν «σμαράγδι να φωτίσουν την νύχτα», κατά τον ποιητή, να αποτελέσουν παράδειγμα στάσης ζωής για όλους εμάς που έχουμε την τιμή να είμαστε απόγονοι τέτοιων ηρώων. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ο ελληνισμός και η διαφύλαξη στο ακέραιο όλων των συνιστωσών του, υπερκερνούν σε σπουδαιότητα κάθε άλλη μέριμνα. Προ του κοινού εχθρού, μονάχα η συσπείρωση και η εθνική αφύπνιση μπορούν να αποσοβήσουν τον κίνδυνο.

Τέτοιες λαμπρές διδαχές πατριωτισμού, όμως, σφόδρα ταράζουν όσους επωφελούνται από την επιχειρούμενη κατάλυση των εθνικών κρατών και την ισοπέδωση των ειδοποιών διαφορών των εθνών. Συνεπώς, αφ' ενός οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, έχοντας επιστρατεύσει εξωνημένες συνειδήσεις και κυβερνήσεις που συναγωνίζονται σε δουλοπρέπεια, και αφ' ετέρου κάποιοι αξιοθρήνητοι «ιδεολόγοι», αγκυλωμένοι σε παρωχημένες ιδεοληψίες, εξακοντίζουν βέλη προς πάσα κατεύθυνση στοχεύοντας στην συλλογική υποβολή. Με αιχμή του δόρατος το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων (που αν και είναι σοβαρό, εφόσον σχετίζεται και με μειονοτικές ομάδες εντός του εδαφικού μας χώρου, στερείται λογικής, καθώς η λύση του είναι πρόδηλη σε κάθε εχέφρονα πολίτη), η κοινή γνώμη αποπροσανατολίζεται, η επέτειος παρουσιάζεται ως ολοένα και πιο γραφική και το μήνυμά της καθίσταται ασαφές και εν συνεπεία λιγότερο «επικίνδυνο».

Χρέος όλων μας είναι η απότιση ελάχιστου φόρου τιμής στους ήρωές μας. Χρέος μας είναι να επαγρυπνούμε και να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη μας ως έθνους. Χρέος μας είναι η αφύπνιση της λανθάνουσας ίσως, οπωσδήποτε όμως υπαρκτής, εθνικής συνείδησης των συμπολιτών μας. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, όχι όμως αδιαπέραστος… Και θα μας συντροφεύει πάντα ο λόγος του ποιητή:

Της Πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες της άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα, ρόδο μου αμάραντο.