Το «Μουσείο της Δημοκρατίας»

Ο πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής εγκαινίασε στις 30 Νοεμβρίου το «Μουσείο Δημοκρατίας» στον Αϊ-Στράτη, τονίζοντας πως «πρόκειται για έργο μνήμης για τα πέτρινα χρόνια της Ελληνικής ιστορίας». Συνέχισε λέγοντας ότι «σήμερα οι Έλληνες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές αφετηρίες και εκλογική συμπεριφορά, τιμούμε όλες και όλους όσοι αγωνίστηκαν για αξίες και ιδανικά, θέτοντας το συλλογικό πάνω από το προσωπικό συμφέρον»!

Ο κ. Καραμανλής είπε στην ομιλία του ότι ο Αϊ Στράτης ήταν τόπος εξορίας των κομμουνιστών επί δικτατορίας Μεταξά. Ψέμμα μέγα. Όπως γράφει «Η Καθημερινή» στις 16/11/03, σε ανάλογο αφιέρωμά της, «στον Αϊ-Στράτη οι πρώτοι εξόριστοι στάλθηκαν το 1929». Ξέρετε ποιος κυβερνούσε τότε; Ο Ελευθέριος Βενιζέλος! Ο οποίος ψήφισε και το «Ιδιώνυμο» στις 25/7/29, με το οποίο στέλνονταν εξορία οι κομμουνιστές! Η Δεξιά κληρονόμησε από τον Βενιζέλο και την «δημοκρατική παράταξη» αυτό το μέτρο.

Να ρωτήσω όμως αν τα «πέτρινα χρόνια» στα οποία αναφέρθηκε ο κ. Καραμανλής συμπεριλαμβάνουν και τους νεκρούς των Δεκεμβριανών, τους Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν για να υψωθεί ξανά η Ελληνική σημαία στον Γράμμο και τα 28.000 Ελληνόπουλα που απήχθησαν από τον ΔΣΕ και στάλθηκαν στους σοσιαλιστικούς παραδείσους; Να ρωτήσω επίσης ποιες ήταν τελικά οι «αξίες και τα ιδανικά» αυτών των ανθρώπων; Μήπως ήταν ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός και η κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Μήπως η επικράτηση αυτών των «ιδανικών» θα έκανε την Μακεδονία επαρχία του Τίτο και την Θεσπρωτία τμήμα της Αλβανίας; Για αυτά τα ιδανικά μιλάμε ή κάτι μου διαφεύγει;

Αν λοιπόν κάνουμε στον Αϊ Στράτη «Μουσείο Δημοκρατίας» για τα στελέχη του ΚΚΕ που στάλθηκαν εκεί από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις του Βενιζέλου, του Πλαστήρα, του Γεωργίου Παπανδρέου, του θείου Κωνσταντίνου Καραμανλή, τότε τι πρέπει να κάνουμε στου Μακρυγιάννη, στην Κόνιτσα και τον Γράμμο; Σε όλους αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να είναι ελεύθερη και δημοκρατική η πατρίδα μας, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»; Νομίζω ότι η απάντηση είναι απλή. Εκεί πρέπει να κάνουμε «Μουσεία Βλακείας» και «Μουσεία Αχαριστίας». Διότι μόνο κορόιδα δίνουν την ζωή τους για την πατρίδα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Για όσους δεν κατάλαβαν ας δουν και την περίπτωση του Σταύρου Λάλα...

Διότι στην Ελλάδα το καλύτερο επάγγελμα είναι να είσαι αριστερός. Με pin Τσε Γκεβάρα στο πέτο να πίνεις freddo στο Κολωνάκι, να διαβάζεις Ελευθεροτυπία, να ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ και να τζογάρεις στην Σοφοκλέους, να μιλάς για τα «δικαιώματα» των μεταναστών την στιγμή που υπάρχουν 400.000 Έλληνες άνεργοι και να έρχεται ο Καραμανλής να σου φτιάχνει και ένα Μουσείο. Και όλα αυτά στην υγεία των κορόιδων που έδωσαν την ζωή τους για να μην γίνουμε «σοσιαλιστική δημοκρατία».

Υ.Γ. Στον φίλο μου Γιώργο Δαμαλά που ήταν στην κοιλιά της μάνας του όταν ο πατέρας του, νεαρός Ανθυπολοχαγός, έπεσε μαχόμενος στον Γράμμο το 1949 για την πατρίδα και την δημοκρατία. Και για τον οποίο ο κ. Καραμανλής δεν σκέφθηκε να εγκαινιάσει ένα «Μουσείο Δημοκρατίας».