Μπράβοι, λέει, απαγόρευσαν την είσοδο, πριν μερικές ημέρες, σε όσους ήθελαν να παρακολουθήσουν εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας αφιερωμένη στα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Οι «φουσκωτοί» δεν ανήκαν σε κάποια εξτρεμιστική εξωκοινοβουλευτική ομάδα, αλλά στο ΚΚΕ, σε ένα κόμμα δηλαδή κοινοβουλευτικό, που υποτίθεται πως προασπίζεται το δικαίωμα της ελεύθερης γνώμης και έκφρασης. Φαντάζομαι ότι το ίδιο δικαίωμα θα απαιτεί από τους άλλους να γίνεται σεβαστό για τα δικά του στελέχη.
Όσοι σκέφτηκαν ότι κάποια μεμονωμένα στελέχη του «κόμματος του λαού» κινήθηκαν και έδρασαν με υπερβάλλοντα ζήλο, κατάλαβαν αμέσως το λάθος τους, όταν άκουσαν λίγες ημέρες αργότερα τη γραμματέα του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, να υπερασπίζεται και να δικαιολογεί την ανέγερση του τείχους του Βερολίνου, δηλώνοντας μεταξύ των άλλων τα εξής: «Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σ' έναν στρατό κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες - βγες;»
Συμπέρασμα, που προκύπτει αβίαστα: Κάθε άλλο παρά μεμονωμένη ενέργεια η δράση αυτών των τραμπούκων. Σε κομματική ντιρεκτίβα υπάκουαν και φυσικά είναι πρόθυμοι να το επαναλάβουν για να υπερασπίσουν τις απόψεις και την ιδεολογία τους με τον μοναδικό αυτόν τρόπο που πολύ καλά γνωρίζουν και που τις πρακτικές του τις ένοιωσε στο πετσί της η μισή ανθρωπότητα για πάνω από 80 χρόνια, αλλά και ο λαός μας με τον πόλεμο που κήρυξαν οι συμμορίες τους εναντίον της πατρίδας μας, μετά την Κατοχή. Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι επέλεξαν ως χώρο δράσης τους αυτόν του πανεπιστημίου, όπου το ... άσυλο ιδεών, για το οποίο τόσο κόπτονται αυτοί και οι λοιποί ομοϊδεάτες τους, τους διασφάλιζε την ατιμωρησία για την παραβατική συμπεριφορά τους.
Οι αυταρχικές πρακτικές της Αριστεράς εκδηλώνονται πλέον στις μέρες μας με κάθε ευκαιρία. Είτε με τις τρομοκρατικές τυφλές επιθέσεις εναντίον της Αστυνομίας και άλλων κρατικών οργανισμών, είτε με τους τραμπουκισμούς στα πανεπιστήμια είτε με την αστυνομία της σκέψης στα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ, το πρόσωπό της είναι πάντα το ίδιο: ανελεύθερο, δυσανεκτικό, απολυταρχικό, εγκληματικό. Και είναι πραγματικά κρίμα που αυτό το πρόσωπο βρίσκει ακόμη απήχηση σε ένα σημαντικό ποσοστό νέων ανθρώπων.
Αλήθεια, ασπαζόμενοι τη λογική του ΚΚΕ, δεν νομιμοποιούνται οι Έλληνες να υψώσουν τα δικά τους τείχη απέναντι στους «στρατούς κατοχής» των λαθρομεταναστών που έχουν κατακλύσει όλους τους δήμους και τα χωριά της πατρίδας μας;