Συνεχίζεται η καταπάτηση των δικαιωμάτων Ιμβρίων και Τενεδίων

Τα νησιά Ιμβρος και Τένεδος κατοικούνταν από την αρχαιότητα από συμπαγή ελληνικό πληθυσμό ο οποίος αποτελούσε πάντα την συντριπτική πλειοψηφία. Με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 που υπέγραψε η Τουρκία προβλέφθηκε καθεστώς διευρυμένης αυτοδιοίκησης, αλλά το 1927 η Τουρκία ψήφισε τον ρατσιστικό νόμο 1151 περί Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τον οποίο καταργήθηκαν παρανόμως οι προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάνης και απαγορεύτηκε η διδασκαλία της ελληνικής.

Το 1942, όταν όλη η ελεύθερη και δημοκρατική Ευρώπη έδινε τη μάχη κατά του ναζισμού και του φασισμού, η Τουρκία βρίσκει την ευκαιρία να εξοντώσει τους Έλληνες των δυο αυτών νησιών με τον ρατσιστικό νόμο 4305 που επιβάλλει έκτακτο φόρο περιουσίας, ενώ εξορίζεται ο Μητροπολίτης Ίμβρου, ισοπεδώνονται χριστιανικά μοναστήρια και δημεύονται οι περιουσίες τους.

Το 1964 η Τουρκία απαγορεύει οριστικά τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, δημεύει τα σχολικά κτήρια και τον εξοπλισμό τους, απαλλοτριώνει το 90% της καλλιεργήσιμης γης της Ίμβρου και εποικίζει το νησί με Τούρκους της Ανατολίας.

Στις 17 Οκτωβρίου 2004 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, έπειτα από παραστάσεις των ιμβριακών σωματείων, ζητεί από την Τουρκία να λάβει μέτρα για την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των παραπάνω νησιών. Ακολούθησε τα δύο αυτά χρόνια η Τουρκία τις κατευθύνσεις που της έδωσε η Επιτροπή σχετικά με την Ίμβρο και την Τένεδο; Επετράπη η διδασκαλία των ελληνικών; Επεστράφησαν οι δημευθείσες περιουσίες στους κατόχους τους ή τους νόμιμους κληρονόμους τους;