Στο σπίτι του κρεμασμένου...

Για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό, είδαμε στην κρατική τηλεόραση την πρώην Υπουργό Παιδείας της χώρας μας, κα Μαριέττα Γιαννάκου. Προφανώς η κα τέως υπουργός θεωρεί την δημόσια τηλεόραση που πληρώνει αδρά όλος ο ελληνικός λαός, κάτι σαν τσιφλίκι του μπαμπά της. Αυτή την φορά, στην εκπομπή της Έλενας Κατρίτση, ένοιωσε την ανάγκη, μεταξύ άλλων, να υπερασπιστεί ξανά το δυσώνυμο εκείνο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, το οποίο κυκλοφόρησε επί της υπουργικής θητείας της. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικά τα λόγια που χρησιμοποίησε («τα βιβλία Ιστορίας δεν γράφονται στα καφενεία και στα πεζοδρόμια»), χαρακτηρίζοντας συνάμα ως «ανόητους» όσους την επέκριναν για την στήριξη που παρέσχε στους συγγραφείς του!

Φυσικά, δεν ένοιωσα σε καμία περίπτωση πως το εν λόγω βιβλίο γράφτηκε στο καφενείο ή στο πεζοδρόμιο, και από αυτή την άποψη η κα Γιαννάκου έχει απόλυτο δίκιο. Πράγματι, το βιβλίο αυτό γράφτηκε λέξη προς λέξη, από ανθρώπους που είχαν ως αποστολή τους να αποδομήσουν την μέχρι σήμερα ιστορική θεώρηση των γεγονότων και να τα γυμνώσουν από τις εθνικές διαστάσεις και σημασία τους. Η προσπάθεια αυτή της δόμησης μιας νέας, κοσμοπολίτικης θεώρησης των ιστορικών γεγονότων, που κατέληγε να δημιουργεί και να καλλιεργεί ενοχές στον ελληνικό λαό για την συμμετοχή του στους εθνικούς (αλλά και κοινωνικούς!) αγώνες, μόνον πρόχειρα σχεδιασμένη σε καφενειακό ή πεζοδρομιακό επίπεδο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Αντιθέτως, υπάρχουν συγγράμματα, που έφτασαν μάλιστα να κυκλοφορούν με δαπάνες και υπο την αιγίδα της ελληνικής πολιτείας, που πράγματι δείχνουν να είναι γραμμένα στο πόδι. Φέρνω στο νου μου το γεγονός που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, όταν με μέριμνα της Περιφέρειας ΑΜΑΘ εξεδόθη ένας πολυτελής τόμος υπό τον τίτλο «Θράκη».

Σ' αυτόν λοιπόν τον τόμο, στον πρόλογό του ακόμη, αναφέρονταν οι «ειδικοί» επιστήμονες, σε «εξελληνισμό» των Θρακών, χρησιμοποιώντας μάλιστα όρους όπως «Θράκη του Αιγαίου», για να περιγράψουν την σημερινή ελλαδική Θράκη! Ποιά η διαφορά άραγε με κάποιους που αρέσκονται εδώ και χρόνια να ομιλούν για «Μακεδονία του Αιγαίου» και για «Μακεδόνες» που κάποια στιγμή έχασαν την γλώσσα τους και ... «εξελληνίστηκαν»; Εγώ προσωπικά δεν βλέπω καμία.

Αυτό που δεν μπορούν να νοιώσουν όλοι οι πολέμιοι των εθνικών αξιών, είναι το μεγάλο μας πλεονέκτημα ως Έλληνες. Ότι έχουμε με το μέρος μας την ιστορική πραγματικότητα. Ότι έχουμε «φωτογραφίες» των προγόνων μας, πολύ πριν αναπτυχθεί η φωτογραφική τέχνη, με τα αγάλματα και τα αγγεία μας. Ότι έχουμε τον γραπτό λόγο μας, που στην ίδια λαλιά, αιώνες τώρα, αποτυπώνει την ιστορική και πολιτισμική πορεία του Ελληνισμού. Έναν λόγο, που μόνον οι Έλληνες μπορούν όχι μόνο να κατανοήσουν, αλλά και να τον νοιώσουν!

Γι' αυτά τα αυτονόητα πράγματα, όμως, πρέπει να ξαναμιλήσουμε, πρέπει να μην σταματήσουμε ποτέ στο μέλλον να ομιλούμε. Γιατί, αν σταματήσουμε, θα ξεκόψουμε μία, δύο ή περισσότερες γενιές Ελλήνων από την επαφή με την ιστορική αλήθεια, με το αγαθόν και με το ωραίον. Και αυτή η αποκοπή θα είναι ολέθρια. Θα εξακολουθούμε τότε να βλέπουμε νέους να σπάζουν και να καίνε τον μόχθο του συμπολίτη τους, να βεβηλώνουν τα εθνικά μας σύμβολα, να διαπομπεύουν τις εθνικές και κοινωνικές αξίες, να σπάζουν ακόμη και τα μικρά δένδρα στους δρόμους των ελληνικών πόλεων! Και αυτά είναι πράγματα που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβούν ποτέ...