Σημίτης: καλύτερα να μασάει παρά να μιλάει ή να γράφει

Κατά την παρουσίαση του βιβλίου του στο Μουσείο Μπενάκη, ο τέως πρωθυπουργός κ. Κ. Σημίτης δήλωσε ότι «δεν είχα και δεν έχω πρόθεση να σιωπήσω». Είναι προφανές ότι ο κ. Σημίτης δεν γνωρίζει την παροιμία που λέει ο λαός μας - όντας αποστασιοποιημένος απ΄ αυτόν - ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί. Απαλλάσσει τον εαυτό του από τα κακώς κείμενα της πρωθυπουργίας του και μετακυλύει στους υφισταμένους του όλες τις ευθύνες για αυτά. Είναι αξιοθαύμαστη η αίσθηση και η αντίληψη του περί δικαίου και ευθύνης.

Καταβάλλει λοιπόν μεγάλο κόπο για να μας πείσει ότι την νύχτα των Ιμίων αυτός έπραξε όπως έπρεπε και οι ενέργειες του ήταν προς την σωστή κατεύθυνση. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι και οι δικοί του άνθρωποι ταράχθηκαν. Τι εφιαλτική ιστορία; Θύμισε στους Έλληνες τα τραγικά γεγονότα και την ντροπή που ένιωσαν εκείνη την νύκτα, έχοντας στην ηγεσία τους τόσο μικρούς ανθρώπους, ενώ τους είχαν πείσει ότι τους καθοδηγούν γίγαντες.

Στα αρχαία χρόνια ο Φρύνιχος είχε τιμωρηθεί με πρόστιμο γιατί με την τραγωδία του "Μιλήτου 'Αλωσις" είχε θυμίσει στους Αθηναίους τα παθήματα τους όταν η ομώνυμη πόλη της Ιωνίας είχε καταληφθεί και καταστραφεί από τους Πέρσες. Στην σημερινή δημοκρατία μας αυτό είναι αδιανόητο. Απεναντίας πρέπει να τιμάται ο κ. Σημίτης, έστω και αν είναι ο κύριος υπεύθυνος που η χώρα μας απώλεσε εθνικό έδαφος και ένα μέρος της εθνικής της κυριαρχίας χαρακτηρίστηκε σαν «γκρίζες ζώνες». Αυτό επιβάλλει ο πολιτικός μας πολιτισμός, έστω και αν οι Τούρκοι ίπτανται του Παρθενώνος.

Η απεγνωσμένη προσπάθεια που κάνει ο κ. Σημίτης για να αποτινάξει τις ευθύνες του θυμίζει λίγο τον Αίαντα, από την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, όχι βέβαια για το πολεμικό μένος και την ανδρεία του. Ο Αίας όταν έχασε τα όπλα του Αχιλλέα από το θυμό του ήθελε να σκοτώσει τους συμπολεμιστές του γιατί τους θεωρούσε υπεύθυνους, τρελάθηκε και όταν στο τέλος ξαναβρήκε τα λογικά του από ντροπή αυτοκτόνησε. Ο κ. Σημίτης «τρελαμένος» από την απαξίωση στο ίδιο του το κόμμα, αλλά και από τον ελληνικό λαό μετά την απομάκρυνση του από την εξουσία, θεωρώντας υπεύθυνους όλους τους άλλους και ποτέ τον εαυτό του προσπαθεί να «σκοτώσει» τους πρώην συνεργάτες του, χωρίς βέβαια να αισθάνεται ντροπή.

Στο βιβλίο του αποφεύγει να αναφερθεί στο επεισόδιο της οδού Νιόβης όπως και στην λεωφορειοπειρατεία, δύο τραγικά γεγονότα με θύματα τα οποία έπληξαν τόσο την κυβέρνηση του, όσο και τον ίδιο προσωπικά, αφού οι χειρισμοί του ήταν το λιγότερο απαράδεκτοι. Η αποσιώπηση γεγονότων ή η παραποίηση τους δεν τα ακυρώνουν, εξακολουθούν να αποτελούν για τον πρώην πρωθυπουργό λάθη που αμαυρώνουν την θητεία του.

Εδώ ο κ. Σημίτης θυμίζει τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Και οι δυο έχουν την όραση τους αλλά τους λείπει η διορατικότητα. Ο Οιδίπους όμως όταν ανακαλύπτει ότι αυτός ο ίδιος είναι το μίασμα της πόλης τότε τυφλώνεται και καταφέρνει να δει και να καταλάβει. Ο κ. Σημίτης προσπαθεί να αποτινάξει τα μιάσματα της πολιτικής του από πάνω του και «τυφλωμένος» από τον εγωισμό του δεν μπορεί να δει και να καταλάβει. Οι παραπομπές στις αρχαίες τραγωδίες γίνεται γιατί η οκταετής θητεία του κ. Σημίτη μόνον με τραγωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί και μάλιστα εθνική τραγωδία για την χώρα μας.

Σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου του αναφέρεται στο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, φυσικά με όσο το δυνατόν λιγότερα και χωρίς ίχνος αυτοκριτικής. Η επιλεκτική του μνήμη δεν του επιτρέπει να θυμηθεί ότι αυτός ο ίδιος μαζί με τον κ. Παπαντωνίου παρακινούσαν τον κόσμο να «τζογάρει» λέγοντας ότι ο δείκτης θα φθάσει τις 7.500 μονάδες και για την ισχυρή οικονομία που δημιούργησαν. Τώρα λέει ότι φταίνε οι «παίκτες» του χρηματιστηρίου και οι διεθνείς αγορές για την περίοδο της ραγδαίας πτώσης των τιμών των μετοχών.

Σε αυτή τη περίπτωση δεν ταιριάζει καμία αρχαία τραγωδία. Εδώ ταιριάζει ένα ρεμπέτικο άσμα του μεσοπολέμου, «κάτω στα Λεμονάδικα, έγινε φασαρία, δυο λαχανάδες πιάσανε και κάναν την κυρία», όπου λαχανάδες είναι οι πορτοφολάδες της τότε εποχής. Οι δύο παραπάνω κύριοι δεν χρησιμοποίησαν βέβαια την μέθοδο των λαχανάδων, είχαν στην διάθεση τους, τους καρπούς της Hi Tech εποχής μας.

Το γεγονός ότι δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από τις εκλογές και ο κ. Σημίτης αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει βιβλίο για την περίοδο που κυβέρνησε την χώρα, από την μία φανερώνει την αγωνία του για να δικαιολογήσει τα όσα του καταμαρτυρούν και από την άλλη θέλει να βγει από την πολιτική ανυπαρξία που τον τοποθέτησε το ίδιο του το κόμμα, δηλώνοντας πολιτικά παρών. Απέτυχε όμως και στα δύο. Στο μεν πρώτο γιατί πιστεύει ότι αυτός διαθέτει το αλάθητο, στο δε δεύτερο γιατί δυο μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου του παραμένει στα αζήτητα.

Όσο δε για αυτούς που κάθε τόσο μας μιλούσαν για τον κ. Σημίτη και τον χαρακτήριζαν σαν πολιτικό ηγέτη ευρωπαϊκού βεληνεκούς δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Ή πιστεύουν ότι το ευρωπαϊκό βεληνεκές εκτείνεται γύρω από την πλατεία Κολωνακίου, ή γλύφοντας γύμναζαν τις σιελογόνους αδένες τους.