Περί Παραπρεσβείας

Πριν ένα περίπου χρόνο ο καγκελάριος της Γερμανίας κ. Σρέντερ αποκαλούσε τα Σκόπια με το όνομα "Μακεδονία", παρουσία του πρωθυπουργού της Ελλάδος κ. Καραμανλή. Πριν λίγες ημέρες η ΥΠ.ΕΞ. των ΗΠΑ κ. Κοντολίζα Ράις, παρουσία της ομολόγου της κ. Μπακογιάννη αναφέρθηκε σε "Βόρειο Κύπρο". Δεν πρόκειται περί δύο μεμονωμένων περιπτώσεων που αποτελούν εξαίρεση, αυτός είναι ο κανόνας. Εκείνο που προκαλεί όμως περισσότερο είναι το γιατί οι Έλληνες πολιτικοί διστάζουν να διορθώσουν τους συνομιλητές τους, όταν εκείνοι χρησιμοποιούν αδόκιμους όρους που δεν τυγχάνουν καμίας αναγνωρίσεως από την Ελλάδα και όχι μόνο.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι η πατρίδα μας είναι το μοναδικό κράτος της ΕΕ αλλά και της Ευρώπης γενικότερα του οποίου η εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, όχι μόνο αμφισβητούνται από τα όμορα κράτη, αλλά και διεκδικούνται. Επίσης είναι γεγονός ότι η ακολουθούμενη στάση των "ήπιων τόνων" στην εξωτερική μας πολιτική απέναντι στους γείτονες μας, όχι μόνο δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα ως προς τις ανιστόρητες διεκδικήσεις τους, αλλά απεναντίας έχει αποθρασύνει την συμπεριφορά τους ώστε να εκλαμβάνουν τη διάθεση για διάλογο της Ελλάδος ως εξ αντικειμένου αδυναμία για την προστασία των ζωτικών συμφερόντων της.

Την ευθύνη για την αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής την φέρνουν οι κυβερνήσεις που έχει ασφαλώς επιλέξει ο ελληνικός λαός και τα πρόσωπα που τοποθετούν αυτές στις θέσεις "κλειδιά". Δυστυχώς για την πατρίδα μας ο τρόπος άσκησης της πολιτικής γίνεται με βάση τις προσωπικές φιλοδοξίες των εκάστοτε κυβερνώντων, που τους χαρακτηρίζει ένας ιδιόμορφος μακιαβελισμός, τα πάντα πρέπει να υποκύπτουν και να εξυπηρετούν πρωτίστως τον ηγέτη και μετά το κόμμα. Ακόμη και η Πατρίδα και το Έθνος πρέπει να προσαρμοστούν και αυτά στα συμφέροντα των κυβερνώντων έστω και διαστρεβλωμένα. Ποτέ το αντίθετο.

Φαντάζει απίστευτο το γεγονός ότι τόσοι πρωθυπουργοί μετά την μεταπολίτευση και ακόμη περισσότεροι υπουργοί και υφυπουργοί εξωτερικών και όμως κανένας δεν κατάφερε να κερδίσει κάτι μόνιμο για την χώρα μας στα εθνικά μας θέματα. Πάντα διπλωματικές ήττες και εθνικές υποχωρήσεις, παρά και το πλεονέκτημα ότι η χώρα μας είναι το μοναδικό μέλος της ΕΕ στην περιοχή αυτή.

Οι συνεχείς αποτυχίες στην εξωτερική μας πολιτική δεν μπορεί να είναι τυχαίες. Ένα φαινόμενο που επαναλαμβάνεται σταθερά παύει να είναι τυχαίο. Εξ ορισμού θα πρέπει να δεχθούμε ότι οι κυβερνήσεις μας ή εργάζονται για ξένα συμφέροντα ή ότι είναι τελείως ανίκανες και ακατάλληλες για τα καθήκοντα που έχουν αναλάβει. Το γεγονός όμως παραμένει και στην μία και στην άλλη περίπτωση, τα εθνικά μας δίκαια και τα ζωτικά μας συμφέροντα όχι μόνο δεν βρίσκουν λύσεις, αλλά αντιθέτως πολλαπλασιάζονται και οξύνονται πάντα εις βάρος της πατρίδος μας πλήττοντας αργά και σταθερά την εθνική μας κυριαρχία.

Στο αρχαίο αθηναϊκό δίκαιο υπήρχε ο νόμος της "γραφής παραπρεσβείας". Σύμφωνα με αυτό το νόμο ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορούσε να μηνύσει και να ζητήσει να δικαστεί εκείνος ο οποίος ενώ κατείχε το δημόσιο αξίωμα -πρέσβης- να αντιπροσωπεύει το κράτος στις εξωτερικές του υποθέσεις είχε προκαλέσει βλάβη στα συμφέροντα της πόλεως. Σήμερα που όλοι επικαλούνται τις αρετές και τα πλεονεκτήματα της δημοκρατίας δεν υπάρχει κάτι ανάλογο. Το ξενόδουλο και ξενόφοβο πολιτικό κατεστημένο παραμένει στις θέσεις του χωρίς ποτέ να έχει υποστεί τις συνέπειες των "λαθών" του.