Ο καταπιεσμένος πατριωτισμός των Ελλήνων

«Η μεγάλη μας επιτυχία δεν ήταν που πήραμε το κύπελλο αλλά που καταφέραμε να ενώσουμε όλους τους Έλληνες»
Ότο Ρεχάγκελ

Όταν ο κ. Ρεχάγκελ ανέλαβε ως «φθηνή λύση» την εθνική μας ομάδα για να την οδηγήσει στον θρίαμβο που όλοι ζήσαμε και χαρήκαμε, πριν καν αφήσει τα συστήματα και τα προπονητικά του μυστικά να ξετυλιχθούν μέσα από το παιγνίδι των Ελλήνων παικτών, προσπάθησε να τονώσει τον πατριωτισμό τους. Στις 7 Οκτωβρίου του 2001, όταν η ελληνική μηχανή άρχισε να παίρνει στροφές μέσα στο Μάντσεστερ, σ' ένα αδιάφορο ουσιαστικά παιγνίδι με την Αγγλία που κινδύνευε να αποκλειστεί, στα προκριματικά του Μουντιάλ, οι Times του Λονδίνου έγραφαν: «Έπαιξαν για την πατρίδα τους και τους εαυτούς τους, παρ' όλο που δεν είχαν ουσιαστικό στόχο για το ματς». Εμείς τ' ακούγαμε και γελάγαμε. Δεν προσέξαμε, βέβαια, ούτε εμείς ούτε - πολύ περισσότερο - οι Άγγλοι ότι ο Γερμανός προέτρεπε συνεχώς τους Ελληνες διεθνείς, προ του αγώνος, «να αποδείξουν στο Μάντσεστερ ότι αγαπούν την πατρίδα τους και την Εθνική». «Χρειάζομαι μαχητές και πατριώτες! Η εθνική ομάδα θα πάει μπροστά μόνο όταν οι παίκτες της μάθουν να παίζουν σαν πατριώτες» έλεγε ο Όττο πριν το παιγνίδι με την Ιρλανδία στις 2 Απριλίου του 2003, ενώ η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 3 Ιουνίου 2003, πριν το νικηφόρο παιγνίδι με τους Ισπανούς στην προκριματική φάση έγραφε χαρακτηριστικά: «Για ακόμη μία φορά, σαν να διάβαζε το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, έκανε επίκληση στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Η νοοτροπία των παικτών άλλαξε. Όποιος δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αξία του να παίζεις στην Εθνική Ελλάδος πήρε πόδι. Τρανό παράδειγμα ο - παίκτης της Ίντερ τότε - Γρηγόρης Γεωργάτος. Όταν πριν το προκριματικό παιγνίδι με τους Φινλανδούς ο προπονητής του είχε υποδείξει την θέση που θα παίζει εκείνος απαντούσε, απευθυνόμενος στον Κωνσταντινίδη που μετέφραζε: «Πες του να πάει να γ... Ο Γεωργάτος δεν παίζει κέντρο!» Τελικά, πήγε ο Γεωργάτος να γ... και, αν και πολύ καλός παίκτης, είδε την κούπα από την τηλεόραση.

Τι σημαίνει τώρα αυτό; Ότι ο Γεωργάτος δεν είναι πατριώτης; Μάλλον όχι. Σημαίνει όμως σίγουρα ότι δεν αρκεί να είσαι ή να λες ότι είσαι πατριώτης. Πρέπει και να το δείχνεις. Πολλώ δε μάλλον, όταν παίζεις στην Εθνική να φέρεις το εθνόσημο. Η πειθαρχία και ο σεβασμός είναι μέρος αυτού. Το ίδιο ισχύει παντού, όχι μόνο στον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο.

Αναρωτιέται όμως εύλογα κανείς, αν όλες αυτές τις κατά πολλούς «πατριωτικές κορώνες» τις έλεγε ένας Έλληνας πώς θα τον χαρακτήριζαν τα ΜΜΕ; Δεν θα το μάθουμε ποτέ ούτε, ευτυχώς, θα μάθουμε το μέγεθος του σαρκασμού που θα ετύγχαναν οι επικλήσεις του πατριωτισμού των Ελλήνων παικτών, αν αυτοί δεν ανταπεκρίνοντο σ' αυτές. Η ουσία είναι ότι ο Όττο κέρδισε την εκτίμηση όλων για τον …πατριωτισμό του και ειδικά για το ότι ήταν πατριώτης όντας ο μόνος που δεν θα 'πρεπε να είναι.

Τα πλήθη που Αθήνα, Θεσσαλονίκη μέχρι και το τελευταίο ορεινό χωριό είδαν να γεμίζουν τις πλατείες, παραμερίζοντας οπαδικές αντιπαραθέσεις, ήταν σίγουρα προϊόν των επιτυχιών της Εθνικής μας ομάδος. Όταν ο Ρεχάγκελ όμως έλεγε ότι ένωσε τους Έλληνες, τι εννούσε; Ότι ενώθηκαν δεξιοί και αριστεροί, κεντρώοι και ακραίοι; Όχι βέβαια! Ένωσε Ολυμπιακούς με Παναθηναϊκούς και Αριανούς με Παοκτζήδες. Θα ήταν παράλογο άλλωστε να περιμένουμε κάτι περισσότερο από μία οπαδική ενότητα. Μία ενότητα που θα μπορούσε να νικήσει τις παράγκες και τα μαγαζάκια του Ελληνικού Αθλητισμού. Εκείνοι, ωστόσο, που γεμίζουν τους τοίχους των πόλεων με συνθήματα του τύπου «Έλληνες είστε και φαίνεστε» ή «Είμαστε όλοι Αλβανοί» δεν γιόρτασαν μαζί μας. Δεν συμμετείχαν στην ένωση που ο Ρεχάγκελ πίστεψε ότι επέτυχε. Αρκετοί ίσως απ' αυτούς μπορεί να συμμετείχαν μέσα από τους Δούρειους Ίππους των επικοινωνιακών τους πολιτικών, όμως - και ορθά - δεν έδειξαν μαζικά την παρουσία τους ούτε ασχολήθηκαν με το θέμα, παρά και τις πολιτικές διαστάσεις που αυτό μπορεί να έχει.

Για να μην ξεχνιόμαστε δε, φρόντισαν και μας ενημέρωσαν, με ειδικά φέιγ βολάν που πετάχτηκαν το βράδυ της νίκης επί της Τσεχίας, για την επιβίωσή τους, παρά την έξαρση του «ποδοσφαιρικύ εθνικισμού» των «Ελληναράδων». Μια ματιά στο Indymedia, το οποίο φιλοξενεί τις απόψεις, τόσο της πιο λούμπεν μερίδας του διεθνιστικού κατεστημένου και παρακράτους όσο και των διανοουμένων και δημοσιογράφων του χώρου αυτού, μπορεί να πείσει και τον πιο επιφυλακτικό για τον «πατριωτισμό» της Αριστεράς. Και μπορεί Αριστερά να μην είναι μόνον Indymedia, όμως και Ριζοσπάστης να είναι, είδαμε στα φύλλα του Ριζοσπάστη, πόσο κόπτονται κάποιοι για το Εθνικό μας συγκρότημα και πόσο χώρο του αφιέρωσαν. Είδαμε πόσο δυσκολεύονται να χαρούν με τα εθνικά μας γλέντια. Μην βγει κανείς να μας πει για Ελευθεροτυπίες, έντυπα Λαμπρακιστάν και Μπόμπολα, διότι ήμαστε σαφείς όταν μιλούσαμε για Δουρείους Ίππους και επικοινωνιακές πολιτικές. Εδώ ο Γιωργάκης πανηγύρισε με Ελληνική Σημαία και τράβηξε και αναμνηστικές φωτό...

Προς Θεού, δεν περιμέναμε να δούμε τους Ιούς στη μέση της Ομονοίας να κραυγάζουν «Αλβανοί και Τούρκοι μας παίρνετε τσ...» ή «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ», ακόμη κι εμείς απορήσαμε όταν τα πρωτακούσαμε. Ξέρουμε όμως ότι και φωτογραφίες εξασφάλισε η συγκεκριμένη δημοσιογραφική ομάδα αλλά και "μαρτυρίες", για να προσγειώσει λίαν συντόμως τον «ποδοσφαιρικό εθνικισμό» (κρατείστε την φράση) των Ελλήνων ή - κατ' αυτούς - Ελληναράδων.

Είδαμε επίσης, κάποιους περίεργους φωτογράφους, οι οποίοι αντί να φωτογραφήσουν τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του πλήθους, έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν εγχρώμους και λοιπούς ευδιακρίτους αλλοδαπούς να πανηγυρίζουν κρατώντας τη γαλανόλευκη. Τις φωτογραφίες όμως δεν τις είδαμε ακόμη. Περιμένουμε να τις δούμε κατά τον Οκτώβριο, όταν θα ανακύψουν περιπτώσεις τύπου «Τσενάι» και οι διάφοροι κομπλεξικοί που θρέφει αυτή η χώρα, θα επικαλεστούν τους αλλοδαπούς "αδελφούς" μας που δεχθήκαμε να πανηγυρίσουν με την γαλανόλευκη στα χέρια τους. Εδώ είστε κι εδώ είμαι…

Η ουσία είναι ότι αυτό που βγήκε, μέσα από τους έξαλλους πανηγυρισμούς των περισσοτέρων Ελλήνων, κατά τις νίκες της Εθνικής μας ομάδος, ήταν ο καταπιεσμένος πατριωτισμός τους. Αυτό ενόχλησε περισσότερο απ' ότι κάποιοι φαντάζονται, καθ' ότι πολλοί είναι εκείνοι που δεν τον θεωρούσαν καταπιεσμένο αλλά εξαφανισμένο. Επίσης, η μαζική και ενστικτώδης αυτή συμπεριφορά του Ελληνικού λαού, αποδεικνύει δια της εις άτοπον απαγωγής, με απλά μαθηματικά δηλαδή, πόσο λίγοι είναι κατά βάθος οι νεοταξικοί λακέδες αυτής της χώρας και πόσο ασυνεπής και ανυπάκουη απέναντι στο επί έτη κήρυγμά τους φάνηκε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Δεν περίμεναν ποτέ, βλέπετε, να βγει η ελληνική σημαία στη μαύρη αγορά.

Και εις άλλα με υγεία - ραντεβού στα παιγνίδια με Αλβανία και Τουρκία…

ΥΓ: Δύο παρατηρήσεις προς Υπουργό Δημοσίας Τάξεως κ. Βουλγαράκη:

1. Πώς περιμένεις κάποιος να νοιώσει ότι τιμάται με την ελληνική υπηκοότητα, όταν την μοιράζεις από δω κι από κει για πλάκα;
2. Μήπως και η Αστυνομία θέλει τον Γερμανό της; (βλ. φιάσκο στο Καλλιμάρμαρο)