Ο αβάσταχτος φυλετισμός της Γιουροβίζιον

Η στήλη αυτό το μήνα δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει το μείζον «εθνικό» θέμα που ανέκυψε στην Κωνσταντινούπολη, δηλαδή τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Φυσικά, δεν πρόκειται να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας σε ζητήματα του τύπου «γιατί η Σερτάμπ Ερενέρ αβάνταρε σκανδαλωδώς την ουκρανική συμμετοχή». Αντιθέτως, θα στοχεύσουμε κατευθείαν στην καρδιά του «Θηρίου», στον απροσχημάτιστο και έξαλλο φυλετισμό που έδειξε τα δόντια του με αφορμή ένα απλό μουσικό διαγωνισμό. Επίσης, σκοπεύουμε να αποδείξουμε την απόλυτη διαφοροποίηση της εθνικής-εθνικιστικής θέσης με τον άκριτο και πρωτόγονο φυλετισμό.

Το 86% της τηλεθέασης που συγκέντρωσε η ΕΡΤ της Αριστεράς και της Προόδου έκανε ακόμα και τους κρατικοδίαιτους τηλε-ερυθροφύλακες του εκσυγχρονισμού να τρίβουν το τροτσκικό μουσάκι τους από ικανοποίηση. Από την άλλη απέδειξε ότι η στήριξη του πληθυσμού του κράτους μας στο πρόσωπο του Ρουβά ήταν απόλυτη. Γιατί όμως στήριξαν τον Ρουβά σε τέτοιο βαθμό οι πελάτες; (συγγνώμη οι πολίτες ήθελα να πω). Για ποιο λόγο την επομένη της ήττας όλα τα κοριτσίστικα δωμάτια ήταν γεμάτα αφίσες του Σάκη και χαρτομάντηλα μουσκεμένα με δάκρυα νυχτός; Για ποιο λόγο την επομένη της Γιουροβίζιον όλες οι επιφάνειες εργασίας των υπολογιστών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα κοσμούνταν με wallpapers του ωραίου μας Σάκη; Για ποιό λόγο οι τηλεοπτικοί δίαυλοι αφιέρωσαν τόσο χρόνο και απασχόλησαν για τόσες πολλές ώρες την Μπόκοτα, τον Πασχάλη και την Μπέσσυ Αργυράκη που Ρουβολογούσαν ασυστόλως; Η απάντηση είναι απλούστατη. Επειδή ο Σάκης Ρουβάς είναι νέος, ωραίος και στις φλέβες του κυλάει αίμα ελληνικό! Γραικική ράτσα καραμπινάτη και αρχαιοελληνικού τύπου ομορφιά. Το κριτήριο του κοινού ήταν απλά και μόνο αυτό. Στο μυαλό των περισσοτέρων η εξωτερική εμφάνιση, η φυλή, οι (όποιες) εθνικές επιδιώξεις, η διασυνοριακή καχυποψία και ο τηλε-διονυσιασμός έγιναν ένα φοβερό κουβάρι που κανείς δεν επιδίωξε να το ξεμπερδέψει.

Όταν ο Οδυσσέας Τσενάι ήθελε (δις και εις μάτην) να βαστήξει την ελληνική σημαία ως αριστούχος στην μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου λίγοι τον γούσταραν. «Ασχημούλης, Αλβανός, βλοσυρός και ψιλοεπικίνδυνος», σκέφτονταν οι τηλεθεατές. Ειδικά αυτό το «Αλβανός» -σε συνδυασμό με την πρωτιά του- τους χτύπαγε ιδιαιτέρως άσχημα. Εδώ που τα λέμε ο Τσενάι δεν μας έχει κάνει κάποια εθνική ζημιά. Διαβαστερό το παλικάρι, ιδιαίτερα μαθήματα κάνει, αξιοπρόσεκτες οι επιδόσεις του (αν και είναι λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία από τους συμμαθητές του), πατριώτης και περήφανος Αλβανός νιώθει (με δεύτερη πατρίδα του την Ελλάδα - κατά δήλωσίν του), όλα καλά. Το κοινό από την άλλη, δεν γούσταρε. Ομοίως δεν γούσταραν κι οι εθνικιστές, αλλά αντιμετωπίζοντας το ζήτημα από διαφορετική οπτική γωνία. Οι εθνικιστές δεν θα γούσταραν ούτε Ελβετό αριστούχο με ελληνική σημαία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Κι εδώ ακριβώς έχουμε τη μεγάλη και κρίσιμη διαφορά. Η λαϊκή-μαζική θέση που είπε ΟΧΙ στον Όντι Τσενάι έλεγε ΝΑΙ στο Ρουβά επειδή ο δεύτερος διέθετε τα χαρακτηριστικά που αναφέραμε προηγουμένως. Οι εθνικιστές, που κι αυτοί είπαν ΟΧΙ στον Τσενάι, είπαν ΟΧΙ και στον Ρουβά επειδή στην ανάλυσή τους το ηθικό και πολιτισμικό στοιχείο βρίσκεται σε υψηλότερη θέση απ' ό,τι το φυλετικό. Αυτοί οι συγκεκριμένοι ολίγοι που είτε είπαν ΟΧΙ είτε αδιαφόρησαν επιδεικτικά για το ζήτημα Ρουβάς-Γιουροβίζιον θεωρούν ότι είναι εθνικά απαράδεκτο και ανυπόληπτο για μια «εθνική» συμμετοχή να μην προτιμάται η εθνική μας γλώσσα, η ελληνική. Επίσης φρονούν πως δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως «εθνική» η συμμετοχή μας σ' έναν διαγωνισμό τραγουδιού με πρωταγωνιστή ένα πρόσωπο που έχει κάνει αυτή την κατάπτυστη συναυλία στην Πράσινη Γραμμή της Κύπρου μαζί με τον Τούρκο αρτίστα Μπουράκ Κουτ στις 19 Μαΐου του 1997, δηλαδή στην επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων από τις κεμαλικές ορδές και σε χρονική απόσταση... αναπνοής από τις δολοφονίες του Ισαάκ και του Σολωμού (11 και 14 Αυγούστου 1996, αντίστοιχα) από τα καθάρματα του Ντενκτάς (Ακίν και Σία).

Επιπλέον, ένας εκπρόσωπος μιας «εθνικής» συμμετοχής δεν αρκεί να είναι εμφανίσιμος. Πρέπει ο προσωπικός του βίος να μην σκιάζεται από σύννεφα μυκονιάτικων κότερων κι από άλλες ροζ καταστάσεις.

Έτσι απλά είναι τα πράγματα. Απλά και αντίστροφα από τα γενικώς παραδεκτά. Κι από την άλλη αυτές οι θέσεις μας δαιμονοποιούνται ως «ρατσιστικές»...

ΥΓ. Τα παραπάνω δεν ισχύουν μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην αλλοδαπή. Ρίξτε καμιά ματιά στις ψήφους χωρών που δεν ήταν τόσο «ανάδελφες» όσο η Ελλάς.