Ο Αϊ-Στράτης και ο Καραμανλής

Ακούγοντας τον πρωθυπουργό να αναφωνεί ότι: «η επίσκεψή μου είναι μία εκδήλωση ευθύνης, ενότητας και ομοψυχίας. Για να αποδοθεί φόρος τιμής στους πολίτες που διώκονταν και υπέφεραν σ' αυτόν εδώ τον χώρο. Στους πολίτες που σπεύδουν κάθε φορά να υπηρετήσουν θέσεις, αξίες, ιδέες και πεποιθήσεις, με κίνδυνο, κόστος και προσωπικές θυσίες», νομίσαμε ότι ο κ. Καραμανλής επισκέφθηκε ανθρώπους και τοποθεσίες που συνδέονται με τους αγώνες του Ελληνικού Έθνους για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Δυστυχώς, είδαμε τον κ. Καραμανλή για άλλη μία φορά να ασελγεί στην ελληνική ιστορία. Τι εξυπηρετεί η επίσκεψή του στον Αϊ-Στράτη, πέρα από άλλη μία γελοία προσπάθεια του κ. Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας να επιτύχουν την «ανοχή της Αριστεράς», υμνώντας τους «αγώνες» της; Σε συνέχεια δε των ύμνων για τον θάνατο του καπετάν Γιώτη...

Ας δούμε τα πράγματα σοβαρά. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι η μεταπολεμική πολιτική μας ιστορία είχε πολλές ακρότητες, τις οποίες δεν συναντούμε στα υπόλοιπα δυτικο-ευρωπαϊκά κράτη. Βεβαίως και δεν συνάδει σε μία δημοκρατία να πηγαίνουν εξορία κάποιοι πολίτες της λόγω των ιδεολογικών τους πεποιθήσεων και των πολιτικών τους επιλογών. Πως φθάσαμε όμως σε αυτό; Εδώ η Ν.Δ. και σύσσωμος ο αστικός πολιτικός μας κόσμος σιωπά.

Διότι θα έπρεπε τότε να μιλήσει για την ιστορία του ΚΚΕ, «κόμμα εγκλήματος και προδοσίας» όπως το αποκάλεσε ο «Γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου. Θα έπρεπε να μιλήσουμε για τα Δεκεμβριανά, την τρομοκρατία της ΟΠΛΑ, την εξόντωση του Ψαρρού, τις επιθέσεις του ΕΛΑΣ εναντίον του ΕΔΕΣ, την σφαγή του Μελιγαλά.

Θα έπρεπε να μιλήσουμε για την απόφαση του ΚΚΕ υπέρ της παράδοσης, ουσιαστικά, της Μακεδονίας-Θράκης στους Βούλγαρους κομμουνιστές, για την σφαγή του Μ.Α.Β.Η. προς όφελος του Εμβέρ Χότζα, για την σχεδιασμένη αποχή από τις εκλογές του 1946 και την επίθεση στο Λιτόχωρο που οδήγησε στην έναρξη του ανταρτοπόλεμου, το παιδομάζωμα από τους αντάρτες του ΔΣΕ.

Θα έπρεπε να πούμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του κομμουνισμού ήταν ο πολιτικός χώρος του Κέντρου, ξεκινώντας από τον Βενιζέλο και φθάνοντας στον Γ. Παπανδρέου. Θα έπρεπε να πούμε ότι ο κεντρώος Σοφούλης έθεσε εκτός νόμου το ΚΚΕ το 1948, ότι το ΚΚΕ δολοφόνησε ακόμη και τον υπουργό Δικαιοσύνης Χρήστο Λαδά, τον φιλελεύθερο νομικό που είχε υπερασπισθεί ως δικηγόρος το ΚΚΕ το 1925 στο στρατοδικείο, όταν το κόμμα-τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς δικαζόταν με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για το Μακεδονικό!

Μετά λοιπόν από αυτή την ιστορία και από αυτό το «βιογραφικό» τι περίμενε το ΚΚΕ; Να του δώσουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις του Κέντρου και της Δεξιάς «αριστείον ανδρείας»; Ο Ελληνικός λαός έδωσε πολύ αίμα για να κρατήσει την Ελλάδα εκτός του «σιδηρούν παραπετάσματος». Δόθηκαν πολλές μάχες για να υψωθεί ξανά η Ελληνική σημαία στον Γράμμο και το Βίτσι. Με το αίμα αυτών των Ελλήνων κυβερνάει σήμερα ο κ. Καραμανλής. Με βάση αυτό το αίμα κυβέρνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης.

Η Ελλάς παρέμεινε δημοκρατική, διένυσε τον δρόμο της οικονομικής αναπτύξεως και μπήκε στην Ε.Ε. επειδή το 1949 επικράτησαν οι εθνικές δυνάμεις. Αν επικρατούσε ο ΔΣΕ του Χαρίλαου Φλωράκη τώρα θα κάναμε παρέα στην Κούβα, την Βόρειο Κορέα και το Βιετνάμ. Και έρχεται σήμερα ο κ. Καραμανλής να φτύσει ξανά στους τάφους των Ελλήνων πατριωτών για να παίξει τα φθηνά μικροπολιτικά του παιχνίδια.

Θα λέγαμε ντροπή και αίσχος. Γνωρίζουμε όμως ότι η οικογένεια Καραμανλή αγνοεί παντελώς την σημασία αυτών των λέξεων.