Μεταμοντέρνος Εθνικισμός

O Νίκος Τσαγκρής είναι από τους καθιερωμένους συντάκτες του «Έθνους». Στις 5 Μαΐου δημοσίευσε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο Έθνος, με τίτλο «Μεταμοντέρνος Εθνικισμός». Στο άρθρο αυτό ο κ. Τσαγκρής αναλύει πολύ ψύχραιμα και εμπεριστατωμένα την ανάδυση ενός «Μεταμοντέρνου Εθνικισμού» ως «απάντηση στην αμερικανική απειλή της νέας τάξης πραγμάτων, στην απώλεια της συλλογικής μνήμης, στο γκρέμισμα των συνόρων, στην άρση των εθνικών ανεξαρτησιών, στην ισοπέδωση των εθνικών πολιτισμών και στην απώλεια των εθνικών ταυτοτήτων». Συνεχίζει λέγοντας ότι «αυτός ο νέος μεταμοντέρνος εθνικισμός δεν συνδέεται πια προνομιακά με τη Δεξιά, αλλά ατομικά ή και συλλογικά ευδοκιμεί παντού, από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά. Ιδιαίτερα μετά τη συμπαράταξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με την νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση made in USΑ». Ομολογώ ότι σπανίως αναλυτές και δημοσιογράφοι που ανήκουν στην Κεντροαριστερά καταγράφουν με τόσο αντικειμενικό τρόπο την αφύπνιση της εθνικής συνειδήσεως των λαών και τον αγώνα τους για Ελευθερία.

Πιστεύω ότι η ανάλυση του κ. Τσαγκρή θέτει τις σωστές παραμέτρους. Ο εθνικισμός επανασυνδέεται σήμερα με τα προτάγματα που οδήγησαν στην δημιουργία των εθνικών κρατών και στην διάλυση των πολυεθνικών αυτοκρατοριών τον 18ο αιώνα. Ο εθνικισμός αγωνίζεται σήμερα για την διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας των λαών, όπως ο εθνικισμός του 18ου αιώνος αγωνιζόταν για την «αρχή της αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων». Ο εθνικισμός - τότε και σήμερα - μιλάει για την αξία της Ελευθερίας για τα έθνη και τους ανθρώπους και δίνει προτεραιότητα στην «εθνική συλλογικότητα» έναντι του «εξατομικευμένου ανθρώπου». Είναι έλλογος και λειτουργικός.

Άρα, ο δικός μας εθνικισμός εστιάζεται στην ελευθερία, στον πολιτισμό, στην λαϊκή κυριαρχία, στην κοινωνική αλληλεγγύη. Εν αντιθέσει με τον καθεστωτικό «αντιεθνικισμό» του πολιτικού κατεστημένου, με ιδεολογικό πρόσημο την νεοταξική Αριστερά, ο οποίος λειτουργεί ως νομιμοποιητικός λόγος μίας νέας αυτοκρατορίας, η οποία στο όνομα της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ισοπεδώνει την Σερβία και το Ιράκ και αποστερεί τους λαούς από την εθνική τους ταυτότητα, διαλύοντας κάθε κοινωνικό συνεκτικό δεσμό και νόημα ζωής.

Ο «μεταμοντέρνος εθνικισμός» συνδυάζει την εθνική κυριαρχία με τον σεβασμό των ατομικών επιλογών, την δημοκρατία με τον πατριωτισμό. Αυτός είναι ο πραγματικός εθνικισμός, διότι υπάρχει και ο «κατασκευασμένος εθνικισμός» από την εθνοφοβική Αριστερά και τους κοσμοπολίτες αστούς, με την αδρή χρηματοδότηση του Soros. Όλων αυτών που θέλουν να επαναφέρουν τον άνθρωπο στο επίπεδο του homo neaderthalensis, τότε που δεν υπήρχαν συνειδητοποιημένα έθνη και εκπεφρασμένοι πολιτισμοί, αλλά οι άνθρωποι ζούσαν με μόνο σκοπό την επιβίωση.

Στην Ελλάδα ο δημόσιος διάλογος βρίσκεται υπό την σπάθη της πεφωτισμένης Αριστεράς. Κανείς δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει τα θέσφατα και τις ιδεοληψίες της. Σε αυτό το περιβάλλον ο πατριωτισμός είναι μία επαναστατική στάση, για αυτό και ο εθνικισμός αναγορεύεται ως το απόλυτο κακό από την Νέα Τάξη. Οι άνθρωποι έχουν εθνική κοιτίδα, πολιτισμό, ιστορία και βιώματα. Ο «μεταμοντέρνος εθνικισμός» είναι η απάντηση των λαών στην βαρβαρότητα του διεθνισμού.