Μετά την Κύπρο η Θράκη;

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι σε ένα τουλάχιστον πράγμα η Τουρκία υπήρξε πάντοτε ειλικρινής απέναντι στην Ελλάδα. Ποτέ δεν έκρυψε τις επεκτατικές της βλέψεις, τις οποίες προβάλλει και διεκδικεί με πραγματικό δυναμισμό απέναντι στις μονίμως ηττοπαθείς ελληνικές κυβερνήσεις. Η Τουρκία ανεξαρτήτως κυβερνήσεων διεκδικεί με σθένος, δεν έχει υποχωρήσει κατ' ελάχιστον από τις αιτιάσεις της, ενώ όταν οι συνθήκες την ευνοούν προσθέτει καινούργιες διεκδικήσεις, προχωρώντας σε κινήσεις που δημιουργούν τετελεσμένα γεγονότα, εκμεταλλευόμενη πάντα την συνεχή ελληνική υποχωρητικότητα, αναποφασιστικότητα και διχογνωμία.

Η Δυτική Θράκη αποτελεί στρατηγική επιλογή για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Ήδη από το 1920 ο Κεμάλ είχε διακηρύξει ότι δεν πρέπει οι Τούρκοι να λησμονήσουν την Δ. Θράκη, γιατί την κατάλληλη ώρα και στην κατάλληλη ευκαιρία αυτή πρέπει να ενσωματωθεί στην μητέρα πατρίδα.

Η τελευταία επίσκεψη στην Δ. Θράκη του πρώην ΥΠΕΞ της Τουρκίας Γιασάρ Γιακίς και οι προκλητικές του δηλώσεις πρέπει να μας προβληματίσουν και να αφυπνίσουν την μακαρίως κοιμωμένη ελληνική κοινωνία και πρωτίστως των χριστιανών της Θράκης. Η μέχρι πρότινος υποβαθμισμένη αναφορά της Τουρκίας στην μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, σε σχέση με τα άλλα εκκρεμή ελληνοτουρκικά θέματα, αποτελούσε διπλωματικό ελιγμό εκ μέρους της. Τώρα που πιέζεται από την ΕΕ για παραχωρήσεις και ελευθερίες στις μειονότητες της, αλλά και για εκδημοκρατισμό, προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον σκληρό πυρήνα των κεμαλικών που φοβούνται τυχόν διάλυση της Τουρκίας, μεταφέροντας το κέντρο βάρους αυτών των αιτιάσεων της ΕΕ μέσα στην ίδια την ΕΕ, εξυπηρετώντας παράλληλα τις επεκτατικές της βλέψεις στην Ελλάδα.

Η πολυδιαφημισμένη "ελληνοτουρκική φιλία" δεν αποτελεί για αυτήν αυτοσκοπό που πρέπει οπωσδήποτε να αναπτυχθεί και να επιτευχθεί έτσι ώστε τα διμερή προβλήματα να λυθούν μέσα από τον διάλογο, εδραιώνοντας την ειρήνη στην περιοχή. Η "ελληνοτουρκική φιλία" αποτελεί το μέσον για την τουρκική διπλωματία, στο να επιτύχει τους μακροχρόνιους στόχους της, εξωραΐζοντας την εικόνα της απέναντι στην Δύση. Η πολιτική της Ελλάδας της προσφέρει το άλλοθι για αυτό. Όταν αισθάνεται ότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα απειλούνται ή ότι τα στρατηγικά της συμφέροντα θίγονται μέσα από τις αποφάσεις της ΕΕ, τότε αναδιπλώνεται εμφανίζοντας παράλληλα το σκληρό κεμαλικό πρόσωπο της.

Η εκμετάλλευση για την πλήρη τουρκοποίηση της ελληνικής μουσουλμανικής κοινότητας -παρά την μη εθνολογική της ομοιογένεια- από την Τουρκία ξεκίνησε αμέσως μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, τα "λάθη" των ελληνικών κυβερνήσεων συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα σήμερα πλέον να γίνεται λόγος για Τουρκική μειονότητα, η οποία διεκδικεί σε πρώτο στάδιο πέρα των αυτονόητων δικαιωμάτων που έχει κάθε αναγνωρισμένη μειονότητα, την αυτονομία και την αυτοδιοίκηση της Δ. Θράκης, φυσικά συγκεκαλυμμένα για την ώρα και αργότερα την ενσωμάτωση της στην Τουρκία.

Η μειονότητα βρίσκεται υπό τον έλεγχο του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και σε αγαστή συνεργασία εργάζονται για αυτό τον σκοπό. Το τελευταίο αποτελεί τον ρυθμιστή των σχέσεων των δύο θρησκευτικών κοινοτήτων, διαθέτει την ικανότητα να ανοίξει την θρησκευτική διαμάχη στην περιοχή οποιαδήποτε στιγμή και για ασήμαντο λόγο. Το τουρκικό προξενείο αποτελεί κράτος εν κράτει αφού μετέχει ενεργά στην συνδιοίκηση της περιοχής.

Μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι στο εξής η Τουρκία θα χρησιμοποιεί την μειονότητα όλο και πιο πολύ ώστε να καταστεί το ζήτημα της Δ. Θράκης εξ' ίσου σημαντικό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με τα υπόλοιπα θέματα που έχει ανοίξει η ίδια τα τελευταία 30 χρόνια. Αυτό φαίνεται και από την τελευταία Ισλαμική Διάσκεψη όπου η Τουρκία έθεσε το θέμα στην σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών, οι οποίοι υιοθέτησαν τις θέσεις της Τουρκίας και κάλεσαν την Ελλάδα να σεβαστεί τα δικαιώματα των "Τούρκων της Δυτικής Θράκης".

Οι ελληνικές κυβερνήσεις αφήνουν το τουρκικό προξενείο ασύδοτο να δρα στην περιοχή ασκώντας προπαγάνδα και επιρροή στους μουσουλμάνους, αδιαφορούν για την τύχη των χριστιανών κατοίκων, δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η ιστορία της Θράκης δεν διδάσκεται στα σχολεία. Η Αθήνα παίζει το παιχνίδι της Άγκυρας και δυστυχώς δεν διαφαίνεται καμία ελπίδα ώστε να διορθωθούν τα λάθη και οι παραλήψεις του παρελθόντος.

Εκείνοι που πρωτίστως πρέπει να συνειδητοποιήσουν την έλλειψη εθνικής στρατηγικής για την Θράκη είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί κάτοικοι των περιοχών αυτών. Πολλοί κατά καιρούς δηλώνουν ότι με τους μουσουλμάνους ζουν σαν αδέλφια, αυτό όμως συμβαίνει μόνο και μόνο γιατί ζουν στην Ελλάδα. Για όποιον αμφιβάλλει ας ρωτήσει τους Κωνσταντινοπολίτες, τους Ίμβριους, τους Τενέδιους και τους Κύπριους που έζησαν υπό τουρκική διοίκηση.

Εάν θέλουν να μείνουν στους τόπους των προγόνων τους που ελευθερώθηκαν με αίμα, τότε πρέπει να ξέρουν ότι, ότι κάνουν θα το κάνουν από μόνοι τους. Μην βαυκαλίζονται ότι οι Καραμανλής, Παπανδρέου, Αλαβάνος και σια θα τους συμπαρασταθούν πέρα από μερικές ανούσιες ρητορείες. Επίσης να μην περιμένουν τίποτα από τις ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, τις διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις ή το Helsinki Watch, τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα είναι λιγότερο ανθρώπινα από αυτά των μειονοτήτων, υπαρκτών και ανύπαρκτων.

Ο κ.Γιακίς στην Θράκη προέτρεψε τους μουσουλμάνους να προσφεύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την επίλυση των όποιων θεμάτων τους με την ελληνική κυβέρνηση τονίζοντας τους "πως η Τουρκία θα σταθεί δίπλα τους". Το ελληνικό κράτος έχει σκεφθεί ποτέ να σταθεί δίπλα στους πολίτες του και, αν ναι, γιατί δεν το έχει πράξει ποτέ έως τώρα;