Κληρίδης - Ταλάτ, Κοινός Αγώνας;

Κάποτε, πριν αρκετά χρόνια, είχα δει γραμμένο σε έναν τοίχο το σύνθημα "Κληρίδης - Ντενκτάς κοινός αγώνας". Γέλασα με το χιούμορ του γράψαντος, αλλά διαφώνησα μαζί του. "Υπερβολικός!" είπα μέσα μου. Αν σήμερα έβλεπα σε κάποιο τοίχο γραμμένο ένα παρόμοιο σύνθημα, το, "Κληρίδης - Ταλάτ, κοινός αγώνας" θα στεκόμουν και θα το κοιτούσα αγέλαστα. Αν πάλι, κάποιος έγραφε στο παρελθόν ένα άρθρο με παρόμοιο τίτλο θα χαρακτηριζόταν υβριστής, λιβελογράφος, φανατικός. Άντε και στην καλύτερη περίπτωση γραφικός. Σήμερα θα επέφερε εκτός από λιγότερες αντιδράσεις και οξύ προβληματισμό!

Γιατί λοιπόν "κοινός αγώνας;" Εκ πρώτης θα μπορούσε κάποιος να εικάσει πως αφού και οι δύο, Κληρίδης - Ταλάτ, συμφώνησαν και επιμένουν στο Σχέδιο Ανάν με ή χωρίς περιθωριακές αλλαγές! Και ψάχνουν τρόπους επαναφοράς και επιβολής του. Μυστήριοι καιροί! Έλληνες και Τούρκοι να συνασπίζονται εναντίον Ελλήνων για το Κυπριακό! Ποιος θα το 'λεγε κάποτε και δε θα κινδύνευε να του φορέσουν ζουρλομανδύα;

Την πρωτοπορία στα δείπνα με τον Αττίλα την κατέχει ο κ. Γλαύκος Κληρίδης. Εξάλλου τα πολυσυζητημένα δείπνα του με τον Ντενκτάς υπήρξαν και η απαρχή της πορείας που κατέληξε με όρκους "στο ιερό ευαγγέλιο" για αποδοχή του Σχεδίου Ανάν. Τόσο καλό ήταν εν τέλει, για μας εκείνο το σχέδιο! Ώστε να ενώνει Τούρκους, 'Αγγλους, Αμερικάνους και τους εδώ πλατφορμιστές, να κόπτονται από κοινού, για την επαναφορά του!

Ο Πρόεδρος Κληρίδης συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Ταλάτ, το πιθανότερο σε μια κοινή προσπάθεια να πληγεί ο κοινός εχθρός, το εμπόδιο προς τη λύση, ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Σίγουρα τα αισθήματα τους προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να είναι κοινά. Τι άλλο να σημαίνει, όταν μια δημοσιογράφος ρώτησε τον Κληρίδη αν κομίζει κάποιο μήνυμα από τον Παπαδόπουλο στον Ταλάτ, ο καγχασμός όλων των συνδαιτυμόνων (Θεμιστοκλέους, Κληρίδη, Καίτης, Ταλάτ;)

Μία μόνιμη επωδός των θιασωτών του ΝΑΙ ήταν ότι κατηγορούσαν αυτούς του ΟΧΙ και τον Τάσσο Παπαδόπουλο ότι μας οδηγούν προς την αναβάθμιση του ψευδοκράτους και τη διχοτόμηση δια της Ταϊβανοποίησης. Αλλά υπάρχει πιο ισχυρή αναβάθμιση του Ταλάτ και των θεσμών του από την επίσκεψη του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας στο λεγόμενο προεδρικό του και να παρακάθονται σε δείπνα μετά του λεγόμενου υφυπουργού προεδρίας του;

Έτσι οι Συναγερμικοί του ΟΧΙ που έμειναν μακριά από την κομματική στάνη ευλογούν τους εαυτούς τους που επιτέλους λυτρώθηκαν, ενώ αυτοί που - διαφωνούντες παρέμειναν - είτε για να δώσουν "τελευταία ευκαιρία στο Κόμμα τους", είτε γιατί "άλλο το δημοψήφισμα και άλλο το Κόμμα", για ακόμα μια φορά καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που το χέρι τους πίσω από το παραβάν καθοδηγήθηκε από τον ηλίθιο κομματικό πατριωτισμό και ξαναψήφισε ΔΗ.ΣΥ.

Κάποιος θα μπορούσε να έλεγε στον υποτιθέμενο εμπνευστή του συνθήματος. "'Αλλο η σύμπτωση επιδιώξεων και άλλο ο κοινός αγώνας. Υπερβάλλεις φίλε!" Υπερβάλλει όμως; Το γιατί ο Γλαύκος Κληρίδης δεν πήγε στον Ταλάτ, ούτε καν άφησε να διαρρεύσει το επικείμενο δείπνο πριν από τις εκλογές είναι παραπάνω από αυτονόητο: Για να μην ξεμαντριστούν οι επαναμαντρισμένοι οπαδοί του ΟΧΙ από το Συναγερμό. Αυτό όμως δεν αποτελεί το καίριο ερώτημα. Το καίριο ερώτημα και συνάμα η απάντηση για τον "κοινό αγώνα", είναι η επιβαλλόμενη απόκρυψη της επίσκεψης πριν την 21η Μαΐου. Σαφέστατα η επίσκεψη είχε τροχοδρομηθεί πριν τις εκλογές. Και αποκρύφτηκε επιμελώς και πετυχημένα. Στην απόκρυψη της συναίνεσε σε πλήρη σύμπλευση και ο Ταλάτ. Το μεγάλο ερωτηματικό λοιπόν, σχηματίζεται από τη συνένοχη σιωπή του Ταλάτ στο προγραμματισμένο από καιρό δείπνο, κατά την περίοδο πριν τις εκλογές.