Καλή Ανάσταση κ. Πρόεδρε!

Το διάγγελμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, έρχεται να εδραιώσει τον Απρίλιο, ως μήνα εθνικής υπερηφάνειας, όχι μόνον του Κυπριακού Ελληνισμού, αλλά σύσσωμου του Ελληνικού Έθνους. 30 χρόνια χρειάστηκε να περάσουν. 30 χρόνια ηττοπαθείας και ραγιαδισμού μέχρι να αναδείξει το έθνος μας επιτέλους έναν εθνικό ηγέτη και να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Γιατί αυτό απέδειξε ότι είναι ο Τάσσος Παπαδόπουλος, εθνικός ηγέτης.

Το βράδυ της 7ης Απριλίου ο Τάσσος Παπαδόπουλος είπε το μεγαλύτερο ΟΧΙ που ο Ελληνισμός έχει ποτέ βροντοφωνάξει από το 1940. Ένα ΟΧΙ με πολλούς δέκτες. Τους Τούρκους, τους Αμερικανούς, τους 'Αγγλους, τους "Έλληνες", σαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, σαν τον Κωστή Στεφανόπουλο, σαν τον Γιώργο Παπανδρέου, γνωστό ως Yorgo ή κατά το πλέον κοινώς λεγόμενο “Bravoyorgo”. Ε, λοιπόν, Εύγε Τάσσο!

Δεν θεωρούμε ότι είναι αναγκαίο να αναλύσουμε ή να υπερθεματίσουμε το κείμενο που εξεφώνησε ο Κύπριος Πρόεδρος. Ήταν ουσιώδες και προπάντων, εις απάντησιν του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας και όλων των γνωστών οσφυοκαμπτών του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, απεδείκνυε ακριβώς το πόσο μεγάλη σχέση μπορούν να έχουν η λογική και το συναίσθημα.

Σε κάποιους κακοπροαίρετους νεοταξικούς, όπως ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή ο δημοσιογράφος Κώστας Τσαρούχας, που εξανίσταντο επειδή σε μίας ώρας ομιλία δεν ανεφέρετο πουθενά η λέξη "Ελλάδα", έχουμε απλά να πούμε ότι δεν πρέπει να είναι τόσο ... συναισθηματικοί. Μπορεί να μην ακούσαμε την λέξη Ελλάδα, την είδαμε όμως μέσα στα δάκρυα που κύλησαν στα μάγουλα του Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν καλούσε τον Κυπριακό Ελληνισμό να απορρίψει το σχέδιο. Τι κρίμα που αυτό διέφυγε της προσοχής τους. Νομίζουμε ότι ο Κύπριος Πρόεδρος είναι ο τελευταίος που χρειάζεται διαπίστευση του ελληνικού εθνικού του φρονήματος, εν' αντιθέσει με κάποιους άλλους.

Και πάλι, Εύγε Τάσσο! (και όχι Tasso)