Η υποκρισία των "εκσυγχρονιστών"

Στην Πανελλήνια Σύσκεψη των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας μας, που πραγματοποιήθηκε στην Ξάνθη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, συζητήθηκε, μεταξύ άλλων, και το θέμα των δικαστικών αρμοδιοτήτων των μουφτήδων, των θρησκευτικών δηλαδή ηγετών των Ελλήνων μουσουλμάνων. Απ' όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, η προσέγγιση των ομιλητών στο θέμα έγινε, κατά κανόνα, υπό το πρίσμα μιας κοσμοπολίτικης θεώρησης των πραγμάτων, που δείχνει να οδηγεί σε μία επιβαλλόμενη αντίληψη περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων (κάτι μου θυμίζει αυτό από μαθήματα "δημοκρατίας" στην Σερβία και στο Ιράκ).

Χαρακτηριστική ήταν η εισήγηση του Γιάννη Κτιστάκη, λέκτορα του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, με τον ενδεικτικό τίτλο: "Ο Μουφτής, η Σαρία και τα δικαιώματα του ανθρώπου: Θεοκρατία ή Κράτος Δικαίου στην σύγχρονη Ελλάδα;", που μεταξύ άλλων ανέφερε: "Κανένα άλλο ευρωπαϊκό κράτος, ούτε η Τουρκία, δεν την εφαρμόζει (σ.σ. την Σαρία). Πρόκειται απλώς για ένα ριζωμένο σφάλμα της ελληνικής πολιτείας; Πρόκειται άραγε για μια λανθάνουσα κοινοτιστική αντίληψη σεβασμού προς την ιδιομορφία του "ξένου", ιδιομορφία που γίνεται σεβαστή για να υπογραμμισθεί η απόσταση που μας χωρίζει απ' αυτήν; Μήπως ο κοινοτισμός αυτός είναι μια μορφή συγκαλυμμένου ρατσισμού; Μήπως έχει εμπεδωθεί ότι αυτό και μόνο το δίκαιο αξίζει στους μειονοτικούς; Όσο η Ελλάδα καθυστερεί, μόνο αυτή στην Ευρώπη, να καταργεί την Σαρία και αυτούς τους μουφτήδες - ιεροδίκες, τόσο κερδίζει έδαφος η άποψη ότι πρόκειται για ρατσισμό της πλειονότητας έναντι της μειονότητας".

Μήπως, όμως, όλα αυτά τα βαρύγδουπα και μάλλον κακοπροαίρετα προς την ελληνική πολιτεία ερωτήματα, πρέπει να σκεφτούμε το απλούστερο; Ότι δηλαδή, η διατήρηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του μουφτή είναι απλώς ένας σεβασμός στην βούληση των ευσεβών μουσουλμάνων της χώρας μας, να επιλέγουν ελεύθερα την ετυμηγορία του μουφτή τους από αυτή των αστικών δικαστηρίων; Χωρίς να έχω νομικές γνώσεις, αλλά βλέποντας το όλο θέμα καθαρά από την κοινωνική του διάσταση, θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να συζητούμε για την άρση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του μουφτή (από την στιγμή που κάποιοι έστω συμπατριώτες μας μουσουλμάνοι εμπιστεύονται και καταφεύγουν στην κρίση του), αλλά στην βελτίωση του πλαισίου λειτουργίας του (λ.χ. να είναι υποχρεωτική η εκδίκαση της διαφοράς στα αστικά δικαστήρια, όταν δεν εμπιστεύονται την κρίση του μουφτή και τα δύο αντίδικα μέρη, κάτι που εκ των προτέρων θα γνωστοποιούν). Τέτοιας μορφής παρεμβάσεις στο θεσμικό πλαίσιο των δραστηριοτήτων του μουφτή, που δεν θα θίγουν την ουσία και το κύρος του αξιώματός του, πράγματι είναι επιβεβλημένες, διαφυλάσσοντας παράλληλα και τα εθνικά μας συμφέροντα με την αποφυγή της ολέθριας εκλογής του μουφτή από μηχανισμούς ελεγχόμενους από την Άγκυρα.

Είναι πάντως χαρακτηριστικό, ότι οι ίδιοι κύκλοι που υπονομεύουν το δικαίωμα Ελλήνων πολιτών να επιλύσουν τις οικογενειακές διαφορές τους σύμφωνα με την κρίση του θρησκευτικού τους ηγέτη (υπό την προϋπόθεση που θα την αποδεχθούν και οι δύο πλευρές), εξοργίστηκαν με την πρόσφατη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου της Ρόδου, που ακύρωσε τους "γάμους" των ομόφυλων ζευγαριών, που είχαν πραγματοποιηθεί στην Τήλο και υπεραμύνονται του "δικαιώματός" των να τελούν τον "γάμο" τους στο Δημαρχείο μιας ελληνικής πόλης.

Στην πρώτη περίπτωση ομιλούν για "οπισθοδρόμηση και αναχρονισμό", ενώ στην δεύτερη επικαλούνται τον "σεβασμό στο δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης και επιλογής του πολίτη". Φαινομενικά αντίθετες οι δύο απόψεις, κι όμως, αν εξετάσουμε καλύτερα το θέμα, θα δούμε ότι έχουν τον ίδιο στόχο: Να απαξιώσουν στην συνείδηση του πολίτη τον ρόλο των θρησκευτικών λειτουργών του, να του αμβλύνουν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς της θρησκείας του και να τον ξεκόψουν σιγά - σιγά από τις αξίες της.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 9ης Μαΐου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.