Η υπερχρέωση των ελληνικών νοικοκυριών

Βροχή οι προσκλήσεις των τραπεζών, σχεδόν μας τραβάνε από το μανίκι, για να μας δώσουν δάνειο ή πιστωτική κάρτα που οδηγεί στο ίδιο συχνά δυσάρεστο αποτέλεσμα: την υπερχρέωση. Δεν διστάζουν να τηλεφωνούν ακόμα και τις πιο ακατάλληλες στιγμές (ώρες αναπαύσεως) για να ρωτήσουν αν έχουμε την πιστωτική κάρτα, που ... πριν μας ξυπνήσουν, ονειρευόμασταν ίσως. Εορτοδάνειο, αφού δεν έχεις να φας γαλοπούλα. Δάνειο για τουρισμό, αφού δεν έχεις λεφτά να δεις το Παρίσι. Στεγαστικό, να βάλεις κι εσύ ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου. Δάνειο σπουδών, για να συνεχίσεις εσύ η το παιδί σου πέρα από το λύκειο. Καταναλωτικό δάνειο («έλα, τσάμπα είναι»), για να μην βλέπεις τις βιτρίνες μόνο απ’ έξω, να έχεις κινητό, αυτοκίνητο κ.λπ.

Δάνειο από 'δω, δάνειο από 'κει, δάνειο για τούτο, δάνειο για το άλλο, τελικά διερωτάται κανείς: Με δανεικά ζούμε σ’ αυτόν τον τόπο και γιατί; Αυξήθηκαν οι ανάγκες μας, μήπως το εισόδημα παραμένει δυσανάλογα χαμηλό σε σύγκριση με την αναμφισβήτητη άνοδο του τιμαρίθμου, ή και τα δύο; Μήπως οι διαφημίσεις δανείων στην τηλεόραση («αυτά που σε άλλους φαίνονται ανέκδοτο, εμείς τα δίνουμε έτσι κι αλλιώς» κ.λπ.) έχουν παραγίνει; Μήπως κάποιος αρμόδιος φορέας πρέπει να επέμβει για να σταματήσει αυτός ο δανειοληπτικός κατήφορος, στον οποίο οι τράπεζες σπρώχνουν τον κόσμο και που τα αποτελέσματα φαίνονται όταν αρχίσουν να τρέχουν οι δυσανάλογες προς το εισόδημα του δανειολήπτου δόσεις;

Το ΙΝΚΑ συνεχώς κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, όπως έκανε και το καλοκαίρι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Καλά θα κάνει το υποψήφιο «θύμα» πριν ενδώσει στον πειρασμό των σειρήνων να σκεφθεί πόσοι είναι εκείνοι που έχασαν τα σπίτια τους από τα ελκυστικότατα αυτά δάνεια, επειδή ίσως δεν πρόσεξαν και τα «ψιλά γραμματάκια» του συμβολαίου που υπέγραψαν και που κάθε άλλο παρά «ανέκδοτο» ήταν;

Μα και για ένα ακόμη λόγο νομίζω ότι πρέπει να σταματήσει, ή έστω να περιορισθεί σε λογικά πλαίσια αυτή η άγρα εκ μέρους των τραπεζών για δανειολήπτες: δεν πρέπει να γίνει στον κόσμο τρόπος ζωής το να ζει με δανεικά. Δεν είναι σωστό συνεχώς να ωθούμε τον Έλληνα στην κατανάλωση, σαν να μην υπάρχει τίποτε πέραν από αυτή. Ίσως αυτή η νοοτροπία να διέπει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ίσως η κατανάλωση να είναι «το όπιο των μαζών», με το οποίο τις κάνουμε να ξεχνάνε άλλα, π.χ. εθνικά θέματα, εγκληματικότητα, ελλιπέστατο σύστημα υγείας (εκτός και αν πέσετε σε τηλεφωνητή-πρωθυπουργό στο ΙΚΑ), ανύπαρκτο σύστημα παιδείας κ.λπ.

Το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ με τις διαφορετικές προτεραιότητες που θέτει, προσπαθεί να οδηγήσει πειστικά τον Έλληνα πολίτη έξω από τον πλαστό κόσμο της καταναλωτικής ευτυχίας, μιας ευτυχίας που συχνότατα καταλήγει σε μεγάλη δυστυχία και στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν αφήνει παρά ένα κενό στην ψυχή μας.