Η ποινή του θανάτου

Η πρόσφατη σύλληψη του Πάσσαρη μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε το θέμα της θανατικής ποινής, η οποία, κατόπιν κοινοτικής οδηγίας, έχει πάψει να ισχύει στην πατρίδα μας. Ο εν λόγω κακοποιός είναι καταδικασμένος σε ισόβια και είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσει και πάλι να αποδράσει (τι έχει να χάσει;) και ίσως μάλιστα το καταφέρει σκοτώνοντας ξανά κάποιους, όπως την περασμένη φορά. Ζωντανός, ακόμη και στην φυλακή, αποτελεί έναν εν δυνάμει δημόσιο κίνδυνο. Περίπτωση δικαστικής πλάνης δεν υπάρχει, ούτε πιθανότητα μετανοίας, διότι πρόκειται για στυγνό, φύσει εγκληματία, ο οποίος δεν διστάζει να εκτελεί ακόμη και «συμβόλαια θανάτου», άρα να σκοτώνει εν ψυχρώ με τον πλέον ειδεχθή τρόπο. Γιατί λοιπόν να μην θανατωθεί ένα τέτοιο απόβρασμα, αλλά να κρατείται ζωντανός στις φυλακές; Για να πληρώσουν κι άλλοι με την ζωή τους την στείρα άρνηση της ποινής του θανάτου;

Οι ανωτέρω σκέψεις μου ισχύουν και για τους λαθρεμπόρους ναρκωτικών, οι οποίοι είναι ο υπ’ αριθμόν ένας κίνδυνος για την κοινωνία και ιδιαίτερα την νεολαία. Δυστυχώς, το κράτος δεν έχει μηνύματα να δώσει στους νέους. Το υψηλότερο ιδανικό της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας φαίνεται να είναι ο δείκτης του χρηματιστηρίου. Πώς λοιπόν να μην πέσει στα δόκανα των εμπόρων του θανάτου, αφού οι τελευταίοι κυκλοφορούν ασύδοτοι και αμετανόητοι έξω και από τα ...νηπιαγωγεία ακόμη; Αν συλληφθούν, θα πάνε για κανένα-δύο χρόνια φυλακή, για να επανέλθουν δριμύτεροι επί τω έργω. Μήπως η ποινή του θανάτου πρέπει και πάλι να έλθει ξανά προς συζήτηση στον χώρο της πολιτικής?

Βέβαια, ας μην περιμένουμε να το κάμουν αυτό τα "μεγάλα" κόμματα, διότι φοβούνται μήπως χαρακτηρισθούν σαν οπισθοδρομικά. Εκείνα πρεσβεύουν μάλλον την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών και την θέσπιση των ομοφυλοφιλικών γάμων και με αυτούς τους «νεωτερισμούς» συναγωνίζονται σε προοδευτικότητα. Κάπως έτσι φαντάζονται ότι θα λύσουν το καυτό πρόβλήμα της εγκληματικότητος!