Η ιδέα της Πατρίδας πέρα από την Δεξιά και την Αριστερά

Ο Γ.Καρατζαφέρης, με σειρά δηλώσεών του, έχει ανατρέψει την απόπειρα μερίδας δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών, που πολύ επιθυμούν να κατηγοριοποιήσουν τον ΛΑ.Ο.Σ. ως κόμμα της Δεξιάς, και δη της Άκρας Δεξιάς. Έτσι, ο Γ.Καρατζαφέρης, είτε αναφερόμενος στον Τσάβες και στην αντι-ιμπεριαλιστική και αντιαμερικανική του πολιτική, είτε αναφερόμενος στον Τσε Γκεβάρα, είτε δηλώνοντας μετ' επιτάσεως και υπερ-προβάλλοντας στελέχη του ΛΑ.Ο.Σ. τα οποία προέρχονται από την Αριστερά, είτε ευχόμενος να εισέλθει ο Συνασπισμός στην Βουλή, κονιορτοποιεί την απόπειρα των πολιτικών αντιπάλων μας να περιχαρακώσουν την εκλογική τους πελατεία, δημιουργώντας σε αυτήν την εντύπωση ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ένα σκληρό ακροδεξιό κόμμα.

Ταυτόχρονα όμως, είναι δυνατόν να εγερθούν ενστάσεις ότι με έναν τέτοιο ανατρεπτικό λόγο, ακυρώνεται η πολιτική ταυτότητα του κόμματος, δημιουργείται σύγχυση ως προς το περιεχόμενο των πολιτικών που προωθεί και υπερασπίζεται και ταυτόχρονα ο δεξιός ψηφοφόρος αποπροσανατολίζεται, καθώς προφανώς και ορθώς στο πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα αναγνωρίζει μάλλον έναν κομμουνιστή και όχι έναν διαρκή επαναστάτη, στην καλλίτερη περίπτωση του είναι αδιάφορο αν ο Συνασπισμός θα μπει στην Βουλή, ενώ ανησυχεί ότι αυτή η διαρκής αναφορά στην Αριστερά, μοιάζει να παραβλέπει την δραματικά βλαπτική για τον τόπο πορεία της Eλληνικής Αριστεράς.

«ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΑ - ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

Πάντως, στην ιστορία των εθνικών ιδεών και του πατριωτικού κινήματος, το δίλημμα (ή ψευδο-δίλημμα) «Δεξιά ή Αριστερά» δεν είναι καινούριο, αλλά αντίθετα βρίσκει την καταγωγή του σε πολύ πρώιμες συζητήσεις και σκέψεις των πατριωτών και εθνικιστών στις αρχές του 20ου αιώνα. Από το γαλλικό «ni gauche - ni droite» (ούτε Αριστερά - ούτε Δεξιά) στην ιταλική «terza via» (Τρίτος Δρόμος) είναι φανερό ότι τουλάχιστον μία ορισμένη πλευρά της εθνικής πολιτικής σκέψης υπερβαίνει το δίλημμα αυτό, παρουσιάζοντας την εθνική θέση ως ικανή να ξεπεράσει την διχαστική για τον λαό διάκριση ανάμεσα σε «δεξιούς» και «αριστερούς».

Αυτή η υπέρβαση των κοινωνικών και πολιτικών αντινομιών δια της αναφοράς στον ενοποιητικό χαρακτήρα του Έθνους μαρτυρά τον αντι-ταξικό και λαϊκό χαρακτήρα του πατριωτικού κινήματος. Πάντα οι πατριώτες διανοούμενοι προσπαθούσαν με την αναφορά στην ιδέα του Έθνους να δημιουργήσουν στην κοινωνία συνείδηση της οργανικής της ενότητας, να τονίσουν αυτά που ενώνουν (γλώσσα, παράδοση, ιστορία, θρησκεία, πολιτισμός) και να υπερβούν αυτά που χωρίζουν (ταξική καταγωγή, θέση στην παραγωγή, οικονομική κατάσταση).

Αρκετοί πατριώτες πολιτικοί, του ρεύματος της λεγομένης «λαϊκής Δεξιάς», μεταξύ των οποίων και ο Γ.Καρατζαφέρης, έχουν χρησιμοποιήσει τον αφορισμό «δεξιοί στα εθνικά, αριστεροί στα κοινωνικά, Έλληνες στην συνείδηση».

ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Οι όροι «Δεξιά» και «Αριστερά», όπως όλοι οι όροι που διανύουν πορεία στον χρόνο, αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο κατά την διαδρομή. Εκείνο που με βεβαιότητα και με επιστημονική ασφάλεια είναι δυνατόν να προσδιοριστεί είναι η πολιτική καταγωγή, η ιστορική πορεία μίας παρατάξεως και η εξέλιξη των πολιτικών προγραμμάτων της, ή ακόμη και οι ιδεολογικές της μεταμορφώσεις. Δεν είναι όμως δυνατόν, παρακολουθώντας αυτήν την ιστορική διαδρομή να βρεθούν σαφείς, ορισμένες και μόνιμες, διαχρονικές σταθερές, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς.

Η προπολεμική πραγματικότητα της Δεξιάς και της Αριστεράς δεν είναι η ίδια με την μεταπολεμική. Αν για την εποχή του Διχασμού, κρίσιμο υπήρξε το πολιτειακό ζήτημα, προφανώς από το 1974 και εντεύθεν, αυτό το ζήτημα πέρασε σε δεύτερη μοίρα, με επιλογή της τότε πολιτικής ηγεσίας της Δεξιάς.

Αν για την εποχή του 1944-1949, κρίσιμο ζήτημα ήταν η αντιμετώπιση της κομμουνιστικής ανταρσίας και η υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και του κοινοβουλευτισμού, από το 1974 και εντεύθεν το ζήτημα αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα καθώς οι δυνάμεις αμφισβητήσεως του κοινοβουλευτισμού, τόσο στην 'Ακρα Αριστερά όσο και στην 'Ακρα Δεξιά, ηττήθηκαν.

Αν την μεταπολεμική περίοδο, για όλο τον Δυτικό κόσμο, κρίσιμο ζήτημα ήταν η υπεράσπιση των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στον σοβιετικό κίνδυνο, από το 1990 και μετά ο κίνδυνος αυτός εξαφανίζεται.

Όμως νέες προκλήσεις, νέοι κίνδυνοι, νέα πεδία δράσης εμφανίζονται: οι νέες τεχνολογίες, η τεχνολογική επικοινωνιακή έκρηξη, το Διαδίκτυο, η βιοτεχνολογία, η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, η συνύπαρξη διαφορετικών εθνοτήτων μακριά από τον εθνικό τους χώρο, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η αμερικανική μονοκρατορία, γεννούν προβλήματα τα οποία οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να επιλύσουν.

'Αραγε αυτοί που αντιστέκονται σήμερα στην Παγκοσμιοποίηση είναι δεξιοί ή αριστεροί; Αυτοί που αντιτίθενται στην δημιουργία μίας παγκόσμιας αγοράς εργασίας, στην οποία θα καθορίζονται τα μεροκάματα με βάση τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, είναι δεξιοί ή αριστεροί; Αυτοί που υποστηρίζουν την ελεγχόμενη μετανάστευση με ταυτόχρονη υποστήριξη πολιτικών αναπτύξεως των χωρών προελεύσεως των μεταναστών είναι δεξιοί ή αριστεροί; Αυτοί που υποστηρίζουν την προστασία των τοπικών παραγωγών και των εθνικών οικονομιών είναι δεξιοί ή αριστεροί;

Και αντίστοιχα, αυτοί που υποστηρίζουν την πολυ-πολιτισμικότητα, την Παγκοσμιοποίηση, τα δικαιώματα των μεταναστών, το «παρωχημένο» του εθνικού κράτους, είναι δεξιοί ή αριστεροί; Γιατί αν στο μυαλό κάποιων έρχεται αυτόματα η απάντηση ότι αυτοί είναι αριστεροί, τότε τα ονόματα των κ.κ. Νίκου Γεωργιάδη, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, Στέφανου Μάνου ανατρέπουν αυτήν την άμεση απάντηση.

Η ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα σύνθεση, στην οποία οι παραδοσιακοί πολιτικοί χαρακτηρισμοί λειτουργούν αναχωματικά. Σήμερα τίποτε δεν πρέπει να μας εμποδίσει να συναντηθούμε στον αγώνα σε ένα ενιαίο πατριωτικό μέτωπο εμάς, τους ριζοσπάστες δεξιούς, με τους συντηρητικούς της Ν.Δ., με τους παραδοσιακούς κεντρώους πατριώτες, όπως ο Παπαθεμελής, ο Βερυβάκης και ο Κρητικός, με τους πατριώτες αντι-ιμπεριαλιστές της Αριστεράς.

Γεννιούνται όμως περαιτέρω δύο ερωτήματα τα οποία θα πρέπει να απαντηθούν στα πλαίσια μίας ορθολογιστικής προσεγγίσεως αυτής της θέσης: είναι πράγματι άνευ αντικειμένου και στείρα η διάκριση ανάμεσα στην Δεξιά και την Αριστερά, ή μήπως όσοι την αποπειρώνται θέλουν να αποφύγουν να πάρουν με ευθύτητα θέση σε μία σειρά ζητημάτων, αλιεύοντας στα θολά νερά και επικαλούμενοι μία ενότητα - μύθο, μία ενότητα που δεν υφίσταται στην κοινωνική πραγματικότητα και με αυτήν την έννοια, η όλη θεωρητική σύλληψη είναι ψευδο-κατασκευή και, για να μιλήσω μαρξιστικά, ανήκουσα στο εποικοδόμημα; Και δεύτερον, ακόμη και αν τυχόν υφίσταται, είναι πολιτικά σημαντική σήμερα η διάκριση ανάμεσα στην Δεξιά και την Αριστερά;

Αφήνοντας εκκρεμή τα ερωτήματα και με την δέσμευση να τα προσεγγίσω προσεχώς, αρκεί επί του παρόντος να ειπωθεί ότι ζούμε σίγουρα σε ενδιαφέρουσες εποχές, σε εποχές που οι κατηγοριοποιήσεις καταρρέουν, που τα ιδεολογικά στρατόπεδα ανασυντάσσονται, που νέες συμμαχίες οικοδομούνται. Και έτσι, τα λεκτικά ανοίγματα του Γ.Καρατζαφέρη οφείλουμε να τα καλωσορίσουμε ως φραστικά σημαινόμενα της θέλησης να συναντηθούμε οι Έλληνες πατριώτες όσο πιο γρήγορα γίνεται στην Εθνική Αντίσταση και ως λεκτικές βόμβες που γκρεμίζουν τα αναχώματα όσων δημοσιογράφων και πολιτικών προσπαθούν να εμποδίσουν αυτή την συνάντηση.