Η απάτη του σύγχρονου κοινωνικού Κέντρου

Αναφορικά με τις άνευρες και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας γράφτηκαν ήδη πολλά. Επισημάνθηκε δε για μία ακόμη φορά ο χαρακτήρας της Ν.Δ. ως κεντρώου κόμματος, και μάλιστα, όχι πλέον υπό την νεωτεριστική κατασκευή του μεσαίου χώρου αλλά ως «σύγχρονο κοινωνικό Κέντρο». Είναι εμφανής μία περαιτέρω πολιτική μετακίνηση της «Νέας Δημοκρατίας», να πείσει ότι είναι το πραγματικό Κέντρο και ότι δεν είναι η «Δεξιά». Διότι αν ο «μεσαίος χώρος» μπορούσε να ερμηνευθεί και κοινωνικά, δηλαδή ως χώρος του μέσου πολίτη, ως το σημείο συναντήσεως της απόψεως των ορθοφρονούντων μέσων, συνετών κοινωνών, δηλαδή ως χώρος κυρίως με ψυχολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, το «σύγχρονο κοινωνικό Κέντρο», είναι σαφές ότι ενέχει μία συγκεκριμένη ιστορικοπολιτική αναφορά.

Γιατί όμως αυτή η μετακίνηση; Ποια ανάγκη έχει να οριοθετηθεί ως «Κέντρο» η Νέα Δημοκρατία, ακόμη πιο πολύ από όσο το έχει πράξει μέχρι σήμερα; Η Νέα Δημοκρατία εδώ και δεκαετίες παραμένει εγκλωβισμένη στην κεντρική της τακτική, η οποία είναι γενικά η εξής: η Δεξιά είναι περίπου 35% στην Ελλάδα, ποσοστό που δεν επαρκεί για να κυβερνήσει. Το ΠΑΣΟΚ μπόρεσε να απορροφήσει τους ψηφοφόρους της «Ενώσεως Κέντρου» και έχει μία εκλογική βάση που ορισμένες φορές αγγίζει το 45%. Αν η Νέα Δημοκρατία αυτοκαθοριστεί ως εκφραστής της Δεξιάς, δεν θα κυβερνήσει ποτέ. Άρα πρέπει να διεμβολίσει τους κεντρώους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και να τους πείσει να μετακινηθούν. Εξάλλου, κάθε ψήφος που φεύγει από το ΠΑΣΟΚ και πηγαίνει προς την Νέα Δημοκρατία, διπλασιάζει την μεταξύ τους απόσταση και κατά συνέπεια το πολιτικό όφελος είναι διπλό.

Πώς λοιπόν θα πλησιάσει η «Νέα Δημοκρατία» τους κεντρώους ψηφοφόρους; Παριστάνοντας ότι είναι το «σύγχρονο κοινωνικό Κέντρο», ισχυριζόμενη ότι δεν είναι η «Δεξιά», ότι δεν είναι η συνέχεια του Λαϊκού Κόμματος και της ΕΡΕ, ότι είναι πλέον κάτι άλλο. Υπάρχουν δύο επίπεδα για να ελεγχθεί το επιχείρημα αυτό : 1) αυτό της αλήθειας και 2) αυτό της αποτελεσματικότητας. Δηλ. είναι πράγματι αληθές ότι η «Νέα Δημοκρατία» είναι κεντρώο κόμμα και 2) και αν αυτό δεν είναι αλήθεια, το στρατήγημα αυτό είναι αποτελεσματικό;

Η αλήθεια είναι ότι η «Νέα Δημοκρατία» έχει κληρονομήσει τους δεξιούς ψηφοφόρους. Με αυτή την έννοια, και με δεδομένο ότι στην πολιτική δεν υφίσταται παρθενογέννεση, τόσο στο επίπεδο των ιδεών, όσο και στο επίπεδο των πολιτικών προγραμμάτων, αλλά και στο επίπεδο των προσωπικών διαδρομών, η Ν.Δ. αποτελεί συνέχεια της ΕΡΕ, και του Λαϊκού Κόμματος και όχι βεβαίως της Ενώσεως Κέντρου. Η συνέχεια αυτή καθίσταται προφανέστατη στο επίπεδο των προσώπων: προεξάρχοντος του κ. Καραμανλή, οι κ.κ. Έβερτ, Δούκας, Ανδρεουλάκος, Κιλτίδης, Χαϊτίδης, Παπαδόγκονας, Σούρλας πάντως δεν προέρχονται από το Κέντρο, αντιθέτως έχουν μία σαφέστατη ταυτότητα. Άρα είναι ηλίου φαεινότερον ότι η «Νέα Δημοκρατία» είναι η Δεξιά στην Ελλάδα που όμως αποφάσισε, σε επίπεδο ηγεσίας τουλάχιστον, ότι δεν θέλει να είναι αυτό που είναι. Κάτι σαν ένας άντρας, που ενώ γεννήθηκε άνδρας, θέλει να είναι γυναίκα... Κάτι τέτοιο.

Μήπως όμως πράγματι η «Νέα Δημοκρατία» πείστηκε ότι η Δεξιά είναι κάτι κακό και θέλει να μην είναι πια κάτι κακό; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, η Νέα Δημοκρατία θα αποτελεί ένα μοναδικό παγκόσμιο παράδειγμα απομακρύνσεως από τις ιδέες εκείνες που επικράτησαν πλήρως σε ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο και της προσχωρήσεως σε ένα στρατόπεδο που την τελευταία δεκαπενταετία έχει περιπέσει σε ανυποληψία.

Η αλήθεια είναι το κεντρώο ένδυμα της Νέας Δημοκρατίας δεν αποτελεί μία πραγματική μεταστροφή. Είναι απλώς ένα στρατήγημα, ένα τέχνασμα για να κοροϊδέψει τον «κεντρώο ψηφοφόρο» και να κυβερνήσει. Η επιτυχία του στρατηγήματος της στηρίζεται όμως στο ότι πρέπει να κρατήσει όλα τα καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Διότι αν την ώρα που η «Νέα Δημοκρατία» παριστάνει το κοινωνικό Κέντρο, την ώρα που ο πρωθυπουργός προσκυνάει στον Αη-Στράτη και αναγνωρίζει την προσφορά του Χαρίλαου Φλωράκη στον τόπο σε μία δήθεν σημειολογική υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, αν εκείνη την στιγμή έχανε τους δεξιούς ψηφοφόρους, η εκλογική νίκη θα πήγαινε περίπατο. Το στρατήγημα για να επιτύχει προϋποθέτει ότι ο δεξιός ψηφοφόρος θα παραμείνει ψηφοφόρος της Ν.Δ.

Αν αυτός ο ψηφοφόρος αποφασίσει να μετακινηθεί σε πολιτικούς σχηματισμούς που υπερασπίζονται την πατρίδα από την παγκοσμιοποίηση, την ελευθερία από την αναρχία και την οχλοκρατία, την ιδιοκτησία από την φορολογία, την δικαιοσύνη από την διαφθορά, που μάχονται το έγκλημα, την παράνομη μετανάστευση, που υπερασπίζονται την εθνική κυριαρχία αλλά και την ιστορία μιας ολόκληρης παράταξης που με θυσίες και αίμα κράτησε την Ελλάδα ελεύθερη και κυρίαρχη, διασφαλίζοντας την ανάπτυξη και την ευημερία, τότε η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός θα καταλάβαιναν ότι θα πρέπει να σέβονται τις ευαισθησίες των ψηφοφόρων τους πολύ περισσότερο από ότι το πράττουν και δεν θα έπρεπε να θυσιάζουν την «ψυχή της παρατάξεως» για μία πρόσκαιρη εκλογική νίκη.

Μάλλον, η Ν.Δ. και ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να προσπαθήσουν να πείσουν για την ορθότητα της ιδεολογίας της παράταξης τους κεντρώους ψηφοφόρους, για την ορθότητα της ηθικής τους θέσης και όχι να προσπαθούν να τους εξαπατήσουν. Μόνο που τότε η Ν.Δ. θα ήταν ένα άλλο κόμμα, και ο πρωθυπουργός θα έμενε στην ιστορία ως ένας μεγάλος ηγέτης και όχι ως ένας τριφυλλός πολιτικός κληρονόμος που η διαχείριση της κληρονομιάς του και η πρωθυπουργία του φαντάζουν μάλλον πράξεις επαχθείς.