Αναφέρει συχνά ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος το παράπονό του για την συμπεριφορά της Ελλαδικής Εκκλησίας, ως θυγατέρας Εκκλησίας προς τη «Μητέρα Εκκλησία». Μάλιστα στις 6-12-2003 από τα Μύρα της Λυκίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης είπε ότι υπάρχουν κάποιες θυγατέρες Εκκλησίες που ποτίζουν το Πατριαρχείο με ξύδι και χολή. Όμως έχει σκεφτεί ο κ. Βαρθολομαίος αν η συμπεριφορά της Μητέρας Εκκλησίας προς την θυγατέρα Εκκλησία είναι δίκαιη και σωστή; Και για να γίνω πιο σαφής:
Είναι γνωστό ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι αυτό που έδωσε την Αυτοκεφαλία στις περισσότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες, πολλές εκ των οποίων ανυψώθηκαν σε Πατριαρχεία. Συγκεκριμένα:
Το 1589 αναγνωρίσθηκε ως Πατριαρχείο η Εκκλησία της Ρωσίας.
Το 1879 αναγνωρίσθηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Σερβίας και το 1920 ανυψώθηκε σε Πατριαρχείο. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι το 1922, για Συνοδικού Τόμου και σύμφωνα «προς τα συμβαινούσας πολιτικάς μεταβολάς και τα της εκκλησιαστικής διοικήσεως προσαρμόζειν και διευθετείν όρια» (Συνοδικός Τόμος) ενώθηκαν με την Εκκλησία της Σερβίας οι περιοχές των Σκοπίων, της Πελαγονίας, της Αχρίδας, των Πρεσπών, της Στρωμνίτσης καθώς και επαρχίες της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, της Δαλματίας, του Μαυροβουνίου κ.α., που μέχρι τότε ανήκαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο (!).
Το 1885 αναγνωρίσθηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ρουμανίας, η οποία το 1925 ανυψώθηκε σε Πατριαρχείο με την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια σχετικού Τόμου.
Το 1945 ανακηρύχθηκε αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Βουλγαρίας, με έκδοση σχετικού Τόμου.
Το 1924 αναγνωρίσθηκε το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Πολωνίας.
Το 1937 ανακηρύχθηκε Αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Αλβανίας, στην οποία προσαρτήθηκαν και οι περιοχές της ελληνικής κοινότητας της Βορείου Ηπείρου (Αργυροκάστρου, Αγ.Σαράντα, Κορυτσάς κ.λπ.).
Το 1998 ανακηρύχθηκε Αυτοκέφαλη η Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας, που μέχρι τότε ήταν αυτόνομη.
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις το όρια δικαιοδοσίας των Εκκλησιών αυτών ταυτίζονταν με τα εθνικά όρια, και όπου χρειάστηκε, όπως στην Εκκλησία της Σερβίας, έγιναν παραχωρήσεις από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως προαναφέρθηκε.
Και τίθονται τα εξής θέματα:
Γιατί, όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδινε τις Αυτοκεφαλίες και ανύψωνε σε Πατριαρχεία κάποιες Εκκλησίες, δεν κρατούσε μέρος των περιοχών και εδαφών αυτών στην δικαιοδοσία του, αλλά φρόντιζε τα όρια των Εκκλησιών να ταυτίζονται με τα εθνικά όρια;
Πράξεις αναγνώρισης της Αυτοκεφαλίας ορισμένων Εκκλησιών έγιναν και μετά το 1928. Συνεπώς αυτό διαψεύδει τον Οικουμενικό Πατριάρχη, που είπε ότι κράτησε τις "Νέες Χώρες" υπό την πνευματική δικαιοδοσία του για να μην στερηθεί εδαφών. Η Ιστορία λέει άλλα...
Γιατί ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδειξε τόση μεγαλοψυχία σε όλους τους άλλους Ορθοδόξους λαούς, δείχνει τέτοια μικροψυχία προς την Εκκλησία της Ελλάδος;
Γιατί ενώ σε άλλες περιπτώσεις (π.χ. Εκκλησία Σερβίας) παραχώρησε το 1922 εδάφη και επικαλέστηκε μάλιστα ότι τα εκκλησιαστικά όρια πρέπει να προσαρμόζονται με τις πολιτικές μεταβολές, δεν εφάρμοσε το ίδιο και το 1928;
Γιατί μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το παράξενο εκκλησιαστικό καθεστώς, που είναι τελείως αδιανόητο;
Μήπως τελικά η πιο αδικημένη θυγατέρα Εκκλησία είναι η Εκκλησία της Ελλάδος; Μήπως η σημερινή ένταση μεταξύ Ελλαδικής Εκκλησίας και Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι αποτέλεσμα της κατάφορης αδικίας της Ελλαδικής Εκκλησίας, που επί 75 χρόνια επιτελείται; Μήπως είναι πλέον καιρός να πάψει αυτή η αδικία σε βάρος της Ελλαδικής Εκκλησίας;