Η Ολυμπιακή πορνεία

Σαν να είχαν ολοκληρωθεί όλα τα απαραίτητα έργα για την υποδοχή, διοργάνωση και διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, η κυβέρνηση για μια αρτιότερη κάλυψη του κορυφαίου αυτού γεγονότος προβαίνει σε νομική ρύθμιση για την μετατροπή της Ελλάδος σε ένα απέραντο κέντρο σεξουαλικού τουρισμού. Φροντίζει δηλαδή για την δημιουργία πορνείων ώστε οι αθλητές και οι επισκέπτες του δεκαπενθημέρου των Αγώνων να μπορούν να ικανοποιήσουν τις υποτιθέμενες ακόρεστες σεξουαλικές επιθυμίες. Και όλα αυτά μέσω ενός νομοσχεδίου που έχει κατατεθεί στη Βουλή των Ελλήνων ως η Ελλάς να είχε παράδοση στην πορνεία και στην εκμετάλλευσή της ώστε να οι αντιπρόσωποι του Ελληνικού λαού να βρίσκονται μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Φαντάζει εξαιρετικά «πολιτισμένο» ή μήπως όχι;

Το πιο «πικάντικο» στην ιστορία αυτή εκτός της ίδρυσης νέων πορνείων είναι ότι η κυβέρνηση δια της ΚΕΔΚΕ θα είναι ο επίσημος διαχειριστής αυτής της τρομακτικά κερδοφόρας επιχείρησης. Και ενώ μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι διαχειριστές του εμπορίου όπλων, ναρκωτικών, σάρκας ήταν τα μέλη της Μαφίας (ανεξαρτήτως εθνικότητας) με το νομοσχέδιο αυτό η Ελληνική κυβέρνηση αντικαθιστά την Μαφία στο «νταβατζιλίκι». Όλα αυτά ας σημειωθεί ότι είτε προκάλεσαν την αντίδραση ορισμένων υπουργών στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Όσο για τον απλό ψηφοφόρο, ποιος αλήθεια νοιάζεται; Είναι φυσιολογικές τούτες οι αντιδράσεις -έως και επιβεβλημένες- δεδομένου ότι κατ' αρχήν πρόκειται για τεράστιο θέμα δημόσιας υγείας που η κυβέρνηση δεν φαίνεται να λαμβάνει σοβαρά υπ' όψιν της, ενώ παράλληλα τίθεται θέμα κερδοσκοπίας από ανήθικες δραστηριότητες εκ μέρους της ίδιας της κυβέρνησης.

Με τέτοια άμβλυνση αντανακλαστικών στην έκλυση της ηθικής τί θα μπορούσε να φανταστεί ο άμοιρος πολίτης ως επόμενο βήμα; Μήπως την νομιμοποίηση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, την ίδρυση κέντρων εκμετάλλευσης ανηλίκων ή μήπως και την τέλεση πολιτικών γάμων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου; Εν πάση περιπτώσει η κυβέρνηση δεν υποχρεούται από κανένα φορέα, ούτε από την Αθήνα 2004, ούτε από τους Αθανάτους της ΔΟΕ αλλά ούτε και από προηγούμενη διοργάνωση να προβεί στην ενέργεια αυτή που θα επέτεινε την ήδη δυσφημισμένη εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό.

Από την άλλη ούτε η φωνή της σημερινής αντιπολίτευσης υψώθηκε μαζικά -ως όφειλε- εναντίον αυτού του νομοσχεδίου εφόσον υπολογίζει ότι θα είναι αυτή, ως η επόμενη διακυβέρνηση, που θα προσποριστεί τα κέρδη από την μετατροπή της Ελλάδος σε απέραντο πορνείο. Αλλά ούτε και η ΚΕΔΚΕ και πολύ λιγότερο η δήμαρχος Αθηναίων, η οικοδέσποινα των Ολυμπιακών Αγώνων έδειξε την δυσαρέσκειά της για την προτεινόμενη εφαρμογή τέτοιων «κοινωνικών διευκολύνσεων» είτε ως Ελληνίδα, είτε ως πολιτικός, αλλά ούτε και ως γυναίκα δυστυχώς. Άραγε η «σιδηρά» πρόεδρος του «Αθήνα 2004» για ποιόν ιδιαίτερο λόγο δεν δείχνει δυναμικά την αντίδρασή της; Μήπως από τα έσοδα αυτής της επιχείρησης θα αποπληρωθεί η οργάνωση των Αγώνων; Όλα αυτά προδίδουν μια συνενοχή και βρίσκονται εκτός ορίων κάθε θεωρίας και πρακτικής ενώ διατυμπανίζουν την εξοικείωση -γιατί όχι ταύτιση απόψεων;- των παραπάνω φορέων με το συγκεκριμένο κυβερνητικό νομοσχέδιο.

Φαίνεται περίπλοκο και εξαιρετικά λεπτό ως θέμα αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά το μήνυμα που θα περαστεί στην εκστρατεία υπέρ των Ολυμπιακών 2004, σαφές και απλό: Η Ελλάς διαπνέεται από το ολυμπιακό αθλητικό ιδεώδες που υπαγορεύει αυτοσυγκράτηση, ολοκληρωτική αφοσίωση στην προσπάθεια και σεβασμό στον θεσμό καθώς και στο νικητή. Σε οποιαδήποτε διαφορετική συνθηματολογία της εκστρατείας η Ελλάς διακυβεύει επικοινωνιακά το κύρος της, ιστορικά την παράδοσή της και αντικειμενικά την δημόσια υγεία της. Πολύ περισσότερο όταν μια τόσο «απελευθερωμένη» έκλυτη άποψη περνάει από το απλό σύνθημα έως την Βουλή των Ελλήνων προς ψήφιση. Όποιος είναι σε θέση να διανοηθεί τις συνέπειες της εφαρμογής ενός τέτοιου νομοσχεδίου μεσοπρόθεσμα (κατά την διάρκεια των Αγώνων), αλλά και μακροπρόθεσμα (μετά την λήξη τους) δύναται εύλογα να εκφράσει τη απορία: «Μήπως η Ελλάς είναι ήδη ένα τεραστίων διαστάσεων πορνοστάσιο και η εκάστοτε κυβέρνησή της πρέπει να νομιμοποιηθεί ως επίσημος νταβατζής;»

Ωστόσο η ημέρα των εκλογών πλησιάζει επικίνδυνα και οι ψηφοφόροι οφείλουν να γνωρίζουν το μονοπάτι του ολέθρου στο οποίο τους οδηγούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, πριν ρίξουν το «κουκί» τους σε έναν από τους δύο κομματικούς σχηματισμούς. Είναι αποδεδειγμένο ότι με απλά ευχολόγια η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Απαιτείται δυναμική προσέγγιση στο θέμα της εκλογής της επόμενης κυβέρνησης, έτσι ώστε να σπάσει το δίπολο ισχύος και να δοθεί εμπιστοσύνη σε «άκαυτα», αλλά όχι άκαπνα κομματικά σχήματα να ασκήσουν εξουσία.