Η «χούντα» δεν χωνεύεται με τίποτα

Η Δευτέρα του Πάσχα δεν ενδείκνυται για επετείους. Μπορεί το πασχαλινό αρνί και φέτος, λόγω μνημονίου, να ήταν ισχνότερο από άλλες χρονιές ή αγορασμένο με 3,90 ευρώ από γερμανική αλυσίδα σούπερ-μάρκετ, αλλά σε κάθε περίπτωση η πέψη δεν συνάδει με βαθυστόχαστες αναλύσεις.

Γι' αυτό λοιπόν φέτος η 21η Απριλίου θα γλιτώσει από τα πολλά-πολλά, τόσο από τους εχθρούς όσο και από τους «φίλους» της ή τους οπαδούς της. Οι αντιστασιακές κορώνες θα είναι μετρημένες και τυπικές, το ίδιο και τα χουντογλέντια. Άντε το πολύ κάποιο κείμενο στο Διαδίκτυο που θα μιλά για το «πάγωμα» της δημοκρατίας ή που θα πάλλεται από την ηδονή που προσφέρει ο ήχος των ερπυστριών στην άσφαλτο.

Καλύτερα όμως που θα είναι έτσι τα πράγματα λιτά και minimal. Ας αφήσουμε την 21η Απριλίου στην ιστορία και την «ιστορία» της. Η καλύτερη επιβράβευση της, το καλύτερο μνημόσυνο αν θέλετε είναι η κατάρρευση του πολιτικοινωνικού συστήματος της Μεταπολίτευσης και η αποδοχή της από τους απλούς Έλληνες που αναρωτιούνται «που είσαι Παπαδόπουλε».

Η «χούντα» ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και ιστοριογραφείται σοβαρά. Μακριά από τους ανόσιους λίβελους των δημοκρατών αλλά και τις εξίσου ανόσιες αγιογραφίες των «χουντικών». Φυσικά, ο δρόμος για την πλήρη καταγραφή και ανάλυσή της είναι μακρύς, τουλάχιστον όμως έχει ξεκινήσει και αυτό από μόνο που είναι ένα δείγμα σοβαρότητας του πατριωτικού χώρου.

Για την επέτειο αυτή θα μπορούσε να πει και να κριτικάρει, ίσως, κανείς πολλά. Τα γνωστά και τετριμμένα ότι δεν κατοχύρωσε ιδεολογικά το καθεστώς της, ότι δεν άφησε πολιτική συνέχεια, άλλωστε έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Το ίδιο και τα αναμφισβήτητα επιτεύγματά της, είναι πολυειπωμένα. Γι' αυτό λοιπόν και εμείς σήμερα, ακολουθώντας το «λιτό» των ημερών θα πούμε απλά ότι η 21η Απριλίου, δημιούργησε τις συνθήκες ώστε οι Έλληνες να μπορέσουν να ζήσουν καλά και ήρεμα για ορισμένα χρόνια. Αυτό, το τόσο απλό, είναι και δύσκολο να το πετύχουν όλες οι δημοκρατίες πριν και μετά από αυτήν. Τα υπόλοιπα είναι για άλλη φορά. Ας κλείσουμε λοιπόν ενθυμούμενοι τον ένδοξο θάνατο του αρχηγού της Γεωργίου Παπαδοπούλου και ας κλείσουμε το γόνυ στο πρόσφατο εξίσου ένδοξο τέλος του στρατηγού Νικολάου Ντερτιλή.

Ως πατριωτικός χώρος ας πάψουμε να είμαστε γραφικοί χουντογλεντάκηδες ή μεμψίμοιροι ιδεολογικοί επικριτές-ιεροεξεταστές. Ας προσπαθήσουμε για το απλό που είναι όμως και το ζητούμενο. Ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες, με την πολιτική και κοινωνική δράση μας, ώστε οι Έλληνες να μπορέσουν να είναι και να ζήσουν ήρεμα και καλά. Αυτό είναι ο Εθνικισμός, η αναζήτηση του γενικότερου καλού, και όχι η οχύρωση πίσω από μια ιδεολογική καθαρότητα που μπορεί να αγγίζει την μαρξιστική αγκύλωση. Η παράθεση προθέσεων και η αναζήτηση του εφικτού και του πραγματικού είναι ο Εθνικισμός και όχι η κακόγουστη χορογραφία πολιτικών παραστάσεων.

Στην αναζήτηση αυτού του Εθνικισμού πορευόμαστε και ας είναι η πολιτική έκθεση στις ευρωεκλογές ένα από τα βήματα αυτού του μακρινού δρόμου.