Εργατική Πρωτομαγιά

Με αφορμή την καθιερωμένη πλέον αργία - αφού από καιρό έχει πάψει η Εργατική Πρωτομαγιά να είναι απεργία - θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες διαπιστώσεις που σίγουρα έχετε κάνει και εσείς.

Συνηθίζω τις Πρωτομαγιές και τις επετείους των γεγονότων του Πολυτεχνείου να παρακολουθώ την επικαιρότητα από τον τηλεοπτικό σταθμό του ΚΚΕ. Ο λόγος είναι ότι τις ημέρες αυτές έχει εκπληκτικά μουσικά αφιερώματα - ας μην αρνιόμαστε το πασιφανές γεγονός ότι η Αριστερά κατάφερε στην Ελλάδα να στρατεύσει πάρα πολύ καλούς καλλιτέχνες.

Πέρσι λοιπόν αγανάκτησα με μία από τους κεντρικούς ομιλητές της πρωτομαγιάτικης συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ. Την ανήγγειλαν ως Αλβανίδα (λαθρο;)μετανάστρια και μίλησε για λογαριασμό της διεθνούς εργατικής τάξης χρησιμοποιώντας σπαστά ελληνικά. Δεν κατάφεραν άραγε να βρουν έναν Βορειοηπειρώτη ή έναν Πόντιο αδελφό μας ή μήπως τελικά όπως ασυνείδητα δεχόμαστε την προπαγάνδα από την στρατευμένη μουσική τους κατά τον ίδιο τρόπο προσπαθούν να μας περάσουν το μήνυμα: Για κάθε έναν απαιτητικό Έλληνα εργαζόμενο, πάντα θα υπάρχει ένας πρόθυμος λαθρομετανάστης.

Προ ημερών είδαμε και το απίστευτο: λαθρομετανάστες σε απεργία στην Πελοπόνησο. Βεβαίως, οι άνθρωποι καλώς αγωνίζονται για να βελτιώσουν την ζωή τους, όμως δεν βρέθηκε ένας να ελέγξει τα χαρτιά τους και κατόπιν να τους στείλει πίσω στην πατρίδα τους; Δεν βρέθηκε ένας υπεύθυνος να ερευνήσει κατά πόσο αυτοί που τους απασχολούν πληρώνουν εισφορές στο ΙΚΑ, και πολύ περισσότερο μήπως συνεργάζονται με δουλεμπόρους; Ψιλά γράμματα θα μου πείτε αυτά για τις μέρες μας. Προσέξτε όμως την συνέχεια.

Δείτε με τι τρόπο δικαιολογούν όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί - προοδευτικοί τις χαμένες θέσεις εργασίας στην πατρίδα μας. Μόλις εχθές σε πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή του ΣΚΑΪ άκουσα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να λέει με υπερηφάνεια ότι κάθε μετανάστης που έρχεται στην Ελλάδα για να εργαστεί, δημιουργεί δύο νέες θέσεις εργασίας. Δεν ξέρω τι γνώσεις μακροοικονομίας τον οδήγησαν σ' αυτό το συμπέρασμα, εκτός αν εννοούσε τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται σε υπηρεσίες φύλαξης, μέτρων προστασίας κατοικιών και επιχειρήσεων, εργασιών για αποκατάσταση ζημιών από διαρρήξεις, αυξημένες εργασίες σε δικηγορικά γραφεία κ.λ.π. Συνέχισε πάντως αναλύοντας την κατανομή των 300.000 νέων θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν την οκταετία 1998 - 2006. Από αυτές οι 164.000 καλύφθηκαν από Έλληνες και οι 136.000 από αλλοδαπούς με αποτέλεσμα οι αλλοδαποί να απασχολούνται σε ποσοστό 98,8%.

Έτσι λοιπόν από εμάς τους Έλληνες, το 8% - σύμφωνα με τον ευέλικτο τρόπο μέτρησης της ανεργίας που εφαρμόζει η κυβέρνηση - είναι άνεργοι, αρκετοί εργάζονται κάπου ως τετράωροι ή είναι εποχιακοί υπάλληλοι και οπωσδήποτε ανήκουν στο 20% που ζει σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας. Το ευρωπαϊκό βαρόμετρο λέει ότι το 64% των Ελλήνων είναι απογοητευμένο από τις οικονομικές συνθήκες της πατρίδας μας. Σημειώστε όμως, ότι δεν έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής κανέναν από το 36% των ευχαριστημένων. Αν είστε από 18 έως 35 ετών όμως και έχετε την τύχη να εργάζεστε, να είστε υπερήφανοι. Η γενιά του Πολυτεχνείου σας ονόμασε γενιά των επτακοσίων ευρώ.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο θλιβερό σημείο, η Εργατική Πρωτομαγιά αντί να είναι ημέρα μνήμης και αγώνα για τα δικαιώματα των εργαζομένων να μην είναι ούτε καν ημέρα διεκδίκησης του δικαιώματος στην εργασία. Δεν έχει περάσει άλλωστε και πολύς καιρός από τότε που όλη η κοινωνία έβριζε τους δασκάλους που απεργούσαν. Ο λόγος; Ότι με κλειστά τα σχολεία κάποιος από τους δύο γονείς έπρεπε να κάτσει στο σπίτι να προσέχει τα παιδιά. Πόσα χαμένα μεροκάματα μπορεί να αντέξει η ελληνική οικογένεια σήμερα; Οι γονείς δεν ήταν στο πλευρό των δασκάλων. Αγωνιούσαν για το αν θα καταφέρουν να πάνε στη δουλειά, ώστε στο τέλος του μήνα να πληρώσουν τις τράπεζες.

Και ασφαλώς δίκιο είχαν και οι δάσκαλοι και οι γονείς. Και δίκιο είναι το δίκιο του εργάτη. Αλλά ποιού εργάτη; Του Έλληνα ή του μετανάστη;