Για μία Συντηρητική Επανάσταση

Η εθνική και κοινωνική παρακμή που βιώνουμε στην Ελλάδα είναι απόρροια της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς, σε συνάρτηση με την αξιακή αποσάθρωση της πάλαι ποτέ Ελληνικής Δεξιάς, όπως αυτή εκφράσθηκε μεταπολιτευτικώς από την Νέα Δημοκρατία. Αν πιστεύει κάποιος ότι αυτό μπορεί να αλλάξει με ευχολόγια, δεν αντιλαμβάνεται ούτε το μέγεθος της παρακμής, ούτε και την δύναμη της Αριστεράς στην πατρίδα μας. Για να ανατραπεί αυτή η πορεία χρειάζεται μία Συντηρητική Επανάσταση, η οποία θα κινηθεί σε 3 άξονες: στην δημιουργία μίας «ανταγωνιστικής κοινωνίας», στην «επιστροφή του πατριωτισμού» στην πολιτική και τον δημόσιο διάλογο και στην κοινωνική υπεράσπιση των «συντηρητικών αξιών».

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Πρώτον, πρέπει να επανεύρουμε ένα «αξιακό πλαίσιο» που θα επιβραβεύει τον ανταγωνισμό, την πρωτιά, την επιτυχία, την ατομική επίδοση. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι η «ισότητα», αλλά η «ιεραρχία» που απορρέει από την ατομική ικανότητα. Από την παιδεία έως την οικονομία, θα πρέπει οι Έλληνες να ανακαλύψουν ξανά τον ρόλο του ηγέτη και την αξία της προσωπικότητας. Θέλουμε μία Ελληνική κοινωνία που θα στηριχθεί σε ανθρώπους που παράγουν γνώση και επιχειρηματικότητα, ενάντια στην σημερινή πραγματικότητα που ανέχεται την διαφθορά και την ήσσονα προσπάθεια. Αυτό δεν αντιστρατεύεται την κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά επανεισάγει την «κοινωνική διάκριση» ως πρότυπο σκέψεως, δράσεως και συμπεριφοράς.

Δεύτερον, την επιστροφή του πατριωτισμού στην άσκηση της πολιτικής. Η καθεστωτική Αριστερά - για να ικανοποιήσω τον φίλο Αλέξη Οικονόμου - έχει επιβάλλει τον ξεπερασμένο διεθνισμό της, ευνουχίζοντας τον γεωπολιτικό ρόλο του Ελληνισμού και μειώνοντας τις εθνικές αντιστάσεις. Έχουμε ξεχάσει ότι το έθνος-κράτος αποτελεί τον βασικό πυλώνα της διεθνούς πολιτικής, καθώς η Αριστερά έχει κατισχύσει με τα υπερ-εθνικά της ιδεολογήματα και τον φετιχισμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Το κράτος όμως αποτελεί την βούληση της εθνικής κοινωνίας και ο πατριωτισμός νοηματοδοτεί και προσδίδει ηθικό περιεχόμενο σε κάθε πολιτική.

Τρίτον, τον σεβασμό στις αξίες του «κοινωνικού συντηρητισμού»: από την παραδοσιακή οικογένεια και την Εκκλησία έως την βιοηθική. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (84%, Ευρωβαρόμετρο 2006) τάσσεται κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, σέβεται την προσφορά της Εκκλησίας στην αυτοσυνειδησία του Ελληνισμού και δεν αποδέχεται άκριτα την βιοτεχνολογία (βιοηθική), η οποία στο όνομα της «προόδου» προσπαθεί να υποκαταστήσει τον Θεό και την φύση. Ο «κοινωνικός συντηρητισμός» λοιπόν υπερασπίζεται συνεκτικά και συνολικά την κοινωνική αρμονία, ενώ η εθνοφοβική Αριστερά με την «κοινωνική μηχανική» της απεργάζεται την υπονόμευση όλων των θεμελιακών αξιών του δυτικού πολιτισμού.

Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να κινητοποιήσει την σκέψη και την δράση του Πατριωτικού Κινήματος προς μία κατεύθυνση ρήξης με το αριστερό κατεστημένο. Αν δεν οδηγήσουμε την Αριστερά σε μία ιδεολογική-αξιακή αντιπαράθεση στον δημόσιο διάλογο, αν αφήσουμε την Αριστερά να κρύβει το μίσος της έναντι της Πατρίδος και της κοινωνίας υπό τον μανδύα της προόδου, δεν υπάρχει καμμία δυνατότητα εθνικής αναγεννήσεως. Και εκεί επάνω θα αναδείξουμε την πλήρη ανικανότητα και ενδοτικότητα της Ν.Δ. Κάθε άλλη επιλογή, ανακυκλώνει την σημερινή παρακμή.