Έχω βαρεθεί να ακούω για τα προβλήματα των άλλων. Έχω βαρεθεί να βλέπω στην τηλεόραση τα δράματα του καθενός. Για την ακρίβεια σκέφτομαι να αφαιρέσω την κεραία από την τηλεόρασή μου. Σιχάθηκα πια τον κάθε χαραμοφάη να μου ροκανίζει την ψυχή με τα αιτήματά του. Αιτήματα, αιτήματα, αιτήματα, διαμαρτυρίες, «αγώνας». Να με συγχωρήσουν οι φίλοι μου δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί, αλλά όχι απλά τους έχω γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μου αλλά, μα την πίστη μου, θα ήθελα πολύ να τους κάνω κακό. Ο λόγος δε που βρίσκω το θάρρος να τα λέω αυτά εγγράφως είναι ότι και πολλοί άλλοι τρέφουν τα ίδια συναισθήματα μ' εμένα.
Αναρωτιούνται όλοι, βαθύτατα προβληματιζόμενοι, τις πταίει. Τις πταίει που είναι άδεια τα ασφαλιστικά ταμεία; Τις πταίει που γέμισε ο τόπος σκουπίδια; Τις πταίει που οι μισθοί είναι τόσο χαμηλοί; Τις πταίει που η εξωτερική μας πολιτική είναι μειοδοτική; Τις πταίει που οι γείτονές μας, ισχυροί και μη, μας προκαλούν διαρκώς και μας ταπεινώνουν; Τις πταίει που δεν υπάρχει πράσινο, που καίγονται τα δάση, που η ζωή μας φθίνει σε ποιότητα και γίνεται άχρωμη, μονότονη, καταθλιπτική και ανούσια; Τις πταίει που μας διοικούν κατώτερα όντα, λαμόγια και κατωτάτης ηθικής, αισθητικής, πατριωτισμού και οιασδήποτε άλλης αξίας όντα; Τις πταίει που τίποτε δεν βελτιώνεται;
Μονοθεματικά δελτία, ώρες διαλόγων, υστερίες, καυγάδες. Κι όλα αυτά σκεπασμένα από ένα κατάμαυρο πέπλο άγνοιας για το τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Δημοσιογράφοι που αλληλορουφιανεύονται, ανταγωνίζονται στην ρεμούλα, την ανηθικότητα, την έλλειψη αγωγής και την αγραμματοσύνη. Και άβουλοι, κατεστραμμένοι πολίτες, Έλληνες και αλλοδαποί που γεμίζουν τα πληκτικά λεπτά του τηλεοπτικού χρόνου, μέσα από reality εκπομπές, θεάματα από νούμερα, με νούμερα και για τα νούμερα...
Κι όλο αυτό το φαύλο, το ζαβό το σκηνικό, μαζί με τις κωμικοτραγικές παρηκμασμένες φιγούρες του να είναι τόσο, μα τόσο, τεράστιο! Κι αυτοί οι τελειωμένοι πρωταγωνιστές του τόσοι πολλοί! Κυρίως όμως, τόσο αδιάφοροι και συνάμα τόσο ανάλγητοι, για τον ίδιο τους τον εαυτό και για μένα - ή για μας αν θέλεις.
Τις πταίει; Τις πταίει; Δεν με νοιάζει τις πταίει; Δεν θα 'πρεπε να με νοιάζει. Με νοιάζει απλά ότι όλο αυτό το τσίρκο δεν θα 'πρεπε να υπάρχει. Όλοι αυτοί οι τύποι, τα σούργελα, από τον πολιτικό κόσμο και το μιντιακό τσούρμο μέχρι τους τεμπελχανάδες δημοσίους υπαλλήλους, τους τελειωμένους ριαλιτάδες και τους βολεμένους ενστόλους που όλοι τόσο αγαπάτε - όχι εγώ δεν τους αγαπάω πια. Μπορούν όλοι, μα όλοι, να αφανισθούν;
Γιατί να με νοιάζει ο λόγος που δεν έχουν λεφτά τα ταμεία, όταν πλέον δεν μπορούν να ξαναγεμίσουν κι αυτοί που τα φάγανε δεν θα την πληρώσουν ποτέ; Γιατί να με νοιάζει γιατί η Ελλάδα έχει τόσους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, την στιγμή που διαρκώς διορίζονται χιλιάδες νέοι; Πόσο μάλλον, γιατί να μ' ενδιαφέρουν τα προβλήματά τους, όταν όποιο και να είναι το τίμημα, η μονιμότητα και το δια βίου βόλεμά τους έχει πολύ μεγαλύτερη αξία; Γιατί να με νοιάζει το πρόβλημα του εκπαιδευτικού, όταν παρουσιάζει την εικόνα καθοδηγητή της ΚΝΕ την δεκαετία του '70, ενώ οι μαθητές νομίζουν ότι την ελληνική επανάσταση την έκανε ο Βελουχιώτης; Γιατί να με νοιάζει πότε κάποιοι θα πάρουν σύνταξη, όταν όλο και περισσότερο επιβεβαιώνεται ο φόβος ότι εγώ δεν θα πάρω σύνταξη ποτέ;
Ένα πράγμα ξέρω. Ξέρω ότι είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις απέναντι σ' αυτό το κράτος. Την θητεία μου την έκανα, τους φόρους μου τους πληρώνω, δεν είμαι βάρος σε κανέναν, ενώ το βάρος όλων αυτών πάλι εγώ το σηκώνω. Γιατί λοιπόν να με νοιάζουν όλα αυτά και οι ηλίθιες εξηγήσεις που τους αποδίδονται, τη στιγμή που ξέρω την μία και μοναδική θλιβερή αλήθεια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνος, τα πραγματικά θύματα δεν μιλούν. Δεν μιλούν οι βιασμένες γυναίκες. Δεν μιλούν οι ξεχασμένοι νεκροί και μελλοθάνατοι της γραφειοκρατίας, σαν κι αυτούς που περιμένουν «να συσκεφθεί η επιτροπή του ΙΚΑ» για το αν το ακρωτηριασμένο πόδι τους ξαναφύτρωσε ή αν μετά από τρία εμφράγματα η καρδιά τους μεταμορφώθηκε σε καρδιά εφήβου. Δεν μιλούν οι έμποροι που τους κόβουν το ρεύμα, τους κλείνουν τους δρόμους και τους σπάνε τα μαγαζιά. Δεν μιλούν οι αδικημένοι του παραδικαστικού και οι φυλακισμένοι για χρέη, οι χρεοκοπημένοι από την απάτη του χρηματιστηρίου. Δεν μιλούν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που ξυλοφορτώνονται από μουσουλμάνους στην Θράκη. Δεν μιλούν οι συλληφθέντες πιτσιρικάδες που γράφουν συνθήματα για την Μακεδονία την ώρα που το κάθε τσογλάνι δεν έχει αφήσει τοίχο για τοίχο χωρίς να ζωγραφίσει την ασχήμια που κρύβει στα εσώψυχά του.
Όταν λοιπόν ακούτε ή βλέπετε κάποιους να φωνάζουν, να κλαίνε και να οδύρονται, μην πιστέψετε ποτέ ότι είναι θύματα. Θυμηθείτε ότι τα θύματα δεν μιλούν σ' αυτήν την χώρα. Γιατί θύματα είναι όλοι όσοι ανέχονται, υπομένουν, προσεύχονται και καταπίνουν. Όταν τα θύματα μιλήσουν, πολύ φοβάμαι - ή μήπως χαίρομαι; - ότι ο Θεός που φυλάει τα άγρια θα έχει πάει για ύπνο.
Περαστικά μου...