Αν ήμουν οπαδός του Δημοκρατικού Συναγερμού

Αν ήμουν έστω και στο μακρινό παρελθόν, οπαδός του Δημοκρατικού Συναγερμού, θα τα είχα με τον ευκολόπιστο εαυτό μου. Θα διερωτόμουν συνεχώς, πώς είχα ξεγελαστεί σε τέτοιο βαθμό, από ένα κόμμα που τάχατες ιδρύθηκε, με αρχές και αξίες, κυρίως όσον αφορά Εθνικό θέμα. Αν ήμουν μέχρι πρόσφατα οπαδός του ΔΗ.ΣΥ, (μέχρι το σχέδιο Ανάν που έριξε τις μάσκες), θα είχα ενοχές γιατί στήριζα ένα κόμμα του οποίου το μέγα επίτευγμα στο Κυπριακό ήταν το σχέδιο Ανάν. Θα ένιωθα ντροπή γιατί ανήκα στο κόμμα που ήταν ο κύριος προαγωγός του ανθελληνικού και καταστροφικού σχεδίου λύσης, το οποίο αν εφαρμοζόταν θα σήμαινε την ληξιαρχική πράξη για τον Ελληνισμό στην Κύπρο. Εάν από την άλλη, ήμουν τώρα, οπαδός του ΔΗ.ΣΥ., ένας από τους αδιόρθωτους κομματικούς πατριώτες, θιασώτες της Ανανικής λύσης, σίγουρα θα ένιωθα περήφανος για το ότι το κόμμα μου βγήκε πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές.

Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι η σχολή σκέψης που επικράτησε τελικά στον ΔΗ.ΣΥ., περνά στην αντεπίθεση. Το 28% αυτό υποδηλώνει. Και έχοντας υπόψη ότι τα δύο μεγάλα κόμματα στηρίζουν ουσιαστικά την λύση Ανάν, δικαιολογημένα αγωνιούμε. Θα περίμενε κανείς ότι μετά το βροντερό 'ΟΧΙ' του Κυπριακού Ελληνισμού στο δημοψήφισμα, και την λαϊκή κατακραυγή εναντίων των θέσεων του ΔΗ.ΣΥ. για το Σχέδιο Ανάν, το κόμμα αυτό θα πάθαινε πανωλεθρία στις Ευρωεκλογές. Αντί αυτού, ήρθε πρώτο κόμμα. Είναι σίγουρο ότι το φαινόμενο αυτό ανησυχεί αφάνταστα τον κάθε εθνικά σκεπτόμενο πολίτη. Κατά την άποψη μου καταρρίπτει πανηγυρικά την θεωρία του ΔΗ.ΣΥ. των δύο σχολών σκέψης, που είναι περίπου ισοδύναμες. Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, άλλα καταμαρτυρεί. Η αναμενόμενη διάσπαση μπορεί να έγινε, από κορυφαία στελέχη που μέχρι πρόσφατα στήριζαν την επίσημη πολιτική του ΔΗ.ΣΥ., (αν με ρωτάτε, δεν μπορούν να πάρουν ως δια μαγείας άφεση αμαρτιών). Η διάσπαση αυτή ας καταγραφεί στα θετικά. Ας υποθέσουμε ότι έστω και την υστάτη, ενώπιον του θανάσιμου κίνδυνου, κάποιοι επιτέλους έβαλαν μυαλό. Θα συμπεράνουμε όμως και κάτι άλλο. Ότι η κυριαρχούσα σχολή σκέψης στον ΔΗ.ΣΥ. ήταν από ανέκαθεν αυτή των Κληρίδη, Αναστασιάδη, Κασουλίδη, Χάσικου, Αβέρωβ, Δημητρίου κ.α. Τρανή απόδειξη για αυτό, οι θέσεις των πιο πάνω στην ιεραρχία του κόμματος, και η επίσημα εκφρασθείσα πολιτική. Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βόλευε διαχρονικά, την κυρίαρχη σχολή σκέψης, η ύπαρξη κάποιων διαφορετικών απόψεων, οι οποίες λειτουργούσαν πάντα θετικά για το κόμμα. Το κόμμα θα μπορούσε να καλύψει τον κάθε πολίτη παρέχοντας τις διαφορετικές αποχρώσεις στις θέσεις στο Κυπριακό. Έτσι, είχαν άλλοθι να ανήκουν στον ίδιο χώρο οπαδοί συγκρουόμενων απόψεων. Με το σχέδιο Ανάν όμως, το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο. Μοιραία θα επικρατούσε η μέχρι τότε συγκαλυμμένη επίσημη γραμμή.

Για να τα κάνουμε πιο λιανά, δεν πιστέψαμε ποτέ σε κάποιους παραμυθάδες που μας έλεγαν ότι μένουν στον ΔΗ.ΣΥ., για να πολεμήσουν εκ των έσω για να αλλάξουν τις καταστάσεις. Μπορεί μεν να το διακηρύττουν, πλην όμως, με πλήρη επίγνωση των πιο πάνω, πολλοί από αυτούς μένουν, για να υπηρετήσουν προσωπικές φιλοδοξίες. 'Αλλοι μένουν επειδή δέθηκαν συναισθηματικά με το κόμμα. Επικρατεί ο κομματικός πατριωτισμός. Αυτοί λοιπόν που πιστεύουν ακόμα σε αλλαγή πλεύσης, πλανώνται πλάνη οικτρά. Το παιγνίδι ήταν στημένο από την αρχή.

Τα ψέματα τέλειωσαν. Δεν υπάρχει πλέον καμιά δικαιολογία για κάποιον που διαφωνεί με την επίσημη γραμμή, για να μένει στο κόμμα. Οι πάντες πρέπει να καταλάβουν κάτι σημαντικό, πριν να είναι αργά για τον τόπο. Στηρίζοντας τον Αναστασιάδη και την ομάδα του, στηρίζουν την καλύτερη ομάδα προαγωγών της τουρκικής λύσης που προτείνει ο Ανάν.

Αν ήμουν 'Συναγερμικός' θα ήμουν οργισμένος με την συνταύτιση του κόμματος μου, με το ΑΚΕΛ, όπου με μία φωνή καλούν την κυβέρνηση να μην 'έχει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις' και να μην ξεφύγει πολύ από το σχέδιο Ανάν. Θα ξεχνούσα το καθήκον προς το κόμμα, και θα σκεφτόμουν επιτέλους το καλό της πατρίδας.