Ίσως κάποτε καταλάβουμε...

Και να που ο θάνατος χτύπησε την δική μας πόρτα. Και να που ο θρήνος τώρα αφορά εμάς. Και να που είναι τα δικά μας παιδιά αυτά που χάθηκαν.

Για μια ακόμη φορά θα βγουν οι πασίγνωστοι για την ευαισθησία τους ανευθυνοϋπεύθυνοι για να μας συλλυπηθούν και να μας διαβεβαιώσουν ότι θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα (που για δεκαετίες δεν λαμβάνονται).

Και όμως τι παιχνίδια παίζονται στις πλάτες μας τόσα χρόνια;
Είναι απλή αμέλεια και ανικανότητα το γεγονός ότι για δεκαετίες τώρα το κράτος δεν μπορεί να φτιάξει 150 χιλιόμετρα δρόμου; Γιατί τόσα είναι τα χιλιόμετρα με επικίνδυνα σημεία στο εθνικό δίκτυο.

Είναι απλή αμέλεια και ανικανότητα το γεγονός ότι οι εθνικές οδοί έχουν γεμίσει νταλίκες, ενώ το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι υποβαθμισμένο; Αγνοούμε το γεγονός ότι στην Ευρώπη ο κυρίως όγκος των μεταφορών γίνεται με τρένο;

Είναι απλή αμέλεια και ανικανότητα το γεγονός ότι ο νομός μας και η Δ. Θεσσαλία γενικότερα παραμένει αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και για να πάει κανείς στην Αθήνα πρέπει να ανεβοκατεβαίνει τα βουνά και τα λαγκάδια του Δομοκού;

Είναι απλή αμέλεια και ανικανότητα το γεγονός ότι οι περίφημες σχολικές εκδρομές (και ειδικά οι πενθήμερες) έχουν πάψει προ καιρού να έχουν παιδευτικό σκοπό και έχουν μετατραπεί σε αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης των παιδιών και των γονέων τους;

Είναι απλή αμέλεια και ανικανότητα το γεγονός ότι π νομοθεσία σε παρόμοια ατυχήματα είναι ελαστική και με πολλά παράθυρα και κανένας ουσιαστικά δεν τιμωρείται;

Όσο για τους περισσότερους από εμάς μετά από λίγες ημέρες θα ξαναεπανέλθουμε στους γνώριμους ρυθμούς της ζωής μας και θα ζητάμε από αυτούς που ευθύνονται για όλα αυτά να «βολέψουν» τα παιδιά μας στο Δημόσιο.

Ίσως γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε θα πει αξιοπρέπεια.

Ίσως γιατί ποτέ δεν καταλάβαμε ότι το αίμα της νεολαίας μας είναι πολύ λίγο και πανάκριβο για να χύνεται σε εθνικές οδούς και πεζοδρόμια.