Έγκλημα και Τιμωρία

Όταν η Ελλάς αποχώρησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης τον Αύγουστο του 1969, λόγω των επικρίσεων του Συμβουλίου εναντίον της δικτατορίας, οι αριστεροί και οι κομμουνιστές πανηγύριζαν και μιλούσαν για θρίαμβο των δημοκρατικών θεσμών. Σήμερα, που το Σ.Ε. φέρνει ένα μνημόνιο καταδίκης των εγκλημάτων του διεθνούς κομμουνισμού μετατράπηκε - για το ΚΚΕ - σε αντιδραστικό θεσμό. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η απόφαση όμως του Σ.Ε. μιλάει για τα αυτονόητα: ότι δεν μπορεί μία ιδεολογία, επικαλούμενη κάποιους δικούς της λόγους, να παραβιάζει μαζικά τα ανθρώπινα δικαιώματα, να εξοντώνει συλλογικά διάφορες κοινωνικές ομάδες και να θέτει την ατομική και εθνική ελευθερία υπό διωγμό.

Τους ίδιους λόγους υιοθέτησε το Σ.Ε. για να καταδικάσει και τα εγκλήματα του φασισμού. Γιατί λοιπόν, ενώ όλοι καταδικάζουμε τα εγκλήματα του φασισμού, στην περίπτωση των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα πρέπει να σιωπήσουμε; Έχουμε καλούς και κακούς ολοκληρωτισμούς, καλές και κακές δικτατορίες, καλά και κακά εγκλήματα; Γιατί καταδικάζουμε τον ναζισμό όταν σκότωνε κάποιον λόγω της φυλετικής καταγωγής του και όχι τον κομμουνισμό όταν σκότωνε κάποιον επειδή τον βάπτιζε αυθαίρετα «ταξικό εχθρό» και ολόκληρους πληθυσμούς στο όνομα της «αταξικής κοινωνίας» και του σοσιαλισμού;

Η ηθική καταδίκη του κομμουνισμού από το Σ.Ε. είναι μία δέσμευση εναντίον κάθε είδους ολοκληρωτισμό. Είναι ένας φόρος τιμής στα έθνη, τους λαούς και τους ανθρώπους που υπέστησαν τα γκούλαγκ, τις φυλακίσεις και τους εκτοπισμούς, επειδή ήθελαν να ζήσουν ελεύθεροι. Το Σ.Ε. δεν ζητάει να τεθούν εκτός νόμου τα κομμουνιστικά κόμματα, ούτε απαγορεύει σε κάποιον να δηλώνει μαρξιστής ή κομμουνιστής. Αυτό που λέει - και είναι αληθές - είναι ότι η πρακτική εφαρμογή του κομμουνισμού συνδέεται με εγκλήματα, με την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και υπάρξεως και ότι η επαγγελόμενη «κοινωνική απελευθέρωση» των κομμουνιστών ήταν προκάλυμμα για να δικαιολογήσει ένα καθεστώς τρόμου.

Ο Ελληνικός λαός έχει πικρά εμπειρία από αυτά. Το 1940-41 μας επιτέθηκαν απρόκλητα χώρες με φασιστικά καθεστώτα και το 1946-49 πολεμήσαμε εναντίον του κομμουνισμού. Στην πρώτη περίπτωση υπερασπισθήκαμε την εθνική μας ανεξαρτησία, στην δεύτερη, μαζί με την ανεξαρτησία μας διασώσαμε και την δημοκρατία. Όταν τιμούμε σήμερα την 28η Οκτωβρίου δεν σημαίνει ότι καλλιεργούμε κάποιο μίσος εναντίον των σημερινών Ιταλών και Γερμανών. Δεν πρέπει όμως να τιμήσουμε και αυτούς που υπερασπίσθηκαν με την ζωή τους την Ελληνική σημαία και δεν άφησαν την Ελλάδα να γίνει επαρχία της Κομιντέρν;

Δεν μπορεί να υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που να συντάσσονται με τα εγκλήματα του Στάλιν, του Μάο, του Χότζα, του Πολ Ποτ και όχι με τα αθώα θύματα. Η ανθρωπότητα πριν από 60 χρόνια καταδίκασε τον φασισμό. Σήμερα, οφείλει να καταδικάσει ηθικά και τον κομμουνισμό. Εκπτώσεις και παραγραφές στα εγκλήματα δεν γίνονται.