«Πάλι με χρόνια, με καιρούς»

Πριν από 555 χρόνια η ελληνική αυτοκρατορία του Βυζαντίου έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών. Μαζί της όμως δεν έπεφτε και η ψυχή του ελληνικού έθνους, που συντήρησε άσβεστη τη φλόγα της πατρογονικής κληρονομιάς, της αυτοσυνειδησίας, της ελπίδας και της προσμονής. Υπήρξαν ελληνικές πατρίδες που παρέμειναν πλέον των 600 ετών στη σκλαβιά, κάποιες μάλιστα στενάζουν ακόμη!

Κι όμως, το «πάλι με χρόνια με καιρούς...» αποδείχθηκε πολύ πιο δυνατό από τις διώξεις, τα βασανιστήρια, τους εξισλαμισμούς, την σύνολη βία του βαρβάρου κατακτητή. Βγαλμένο από την ψυχή των Ελλήνων, σφυρηλάτησε την αίσθηση του ομότροπου και την επίγνωση του όμαιμου.

555 χρόνια μετά, μία δεύτερη άλωση συντελείται. Ο εχθρός δεν έχει πια όπλα που σκοτώνουν το σώμα, αλλά την ψυχή. Η άλωση των συνειδήσεών μας έρχεται γλυκά και ευδαιμονικά. Οι αντιστάσεις κάμπτονται μπροστά στο χρυσωμένο αυγό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που από αυτονόητο συλλογικό δεδομένο κατάντησε ευτελής ατομική επιδίωξη και μικροπολιτική υπόσχεση. Η αίσθηση του συλλογικού χάνεται μπροστά στην επιδίωξη της ωφελιμιστικής ατομικότητας.

Αν το έθνος μας κράτησε τη συλλογική του μνήμη για αιώνες και διαφύλαξε τον πόθο της λευτεριάς, σήμερα βυθίζεται στην καθημερινότητα της αδιαφορίας για το μέλλον του. Σήμερα έχουμε να παλέψουμε στα χαρακώματα της λήθης, όπου οι τελευταίοι υπερασπιστές της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας θα είναι συνάμα και οι θεμελιωτές του εθνικού μας αύριο.