«Άκρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά» του Γιάννη Κολοβού

Το παρόν βιβλίο είναι το τρίτο του επικοινωνιολόγου Γιάννη Κολοβού. Προηγήθηκαν "Το κουτί της Πανδώρας - παράνομη μετανάστευση και νομιμοποίηση στην Ελλάδα" και "ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ - η αλληλεπίδραση του Τύπου, της Κοινής Γνώμης και των Κομμάτων στην διαμόρφωση της προεκλογικής θεματολογίας" - και τα δύο από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ. Τα έργα του Γιάννη Κολοβού χαρακτηρίζονται από την επιστημονικότητα των στοιχείων, αλλά και των συμπερασμάτων. Η τεκμηρίωση, αλλά και η σωστή και κατανοητή χρήση της γλώσσας είναι αναμφισβήτητα στα θετικά του πονήματος.

Το θέμα που διάλεξε ο συγγραφέας να διαπραγματευθεί είναι δύσκολο και αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι αφορά έννοιες που σε μεγάλο βαθμό έχουν "δαιμονοποιηθεί" από συγκεκριμένες πολιτικές προπαγάνδες, οι οποίες "κατηγορούν" χωρίς να καταγράφουν την ιδεολογική και πολιτική βάση των "κατηγορουμένων", περιοριζόμενες στον υπερτονισμό πρακτικών ατόμων ή ομάδων συχνά εντελώς ασύμβατων με τα κόμματα εκείνα που χρεώνονται την πολιτική αυτή "κατάταξη".

Το βιβλίο "ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ και ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ, στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη, 1974 - 2004", εξετάζει τα κόμματα αυτά που δημιουργήθηκαν μεταπολιτευτικά και χαρακτηρίσθηκαν ως ανήκοντα στην "άκρα" δεξιά. Για πρώτη φορά στην Ελληνική βιβλιογραφία καλύπτεται αυτό το μεγάλο κενό καθώς, με βάση τις πιο πρόσφατες επιστημονικές μελέτες και άρθρα, διευκρινίζονται οι διαφορές των όρων "άκρα δεξιά", "λαϊκιστική δεξιά" και "ριζοσπαστική δεξιά". Επιπλέον, γίνεται μία συγκριτική ιδεολογική ανάλυση όλων αυτών των κομμάτων και επιχειρείται μία σύνθεση όλων των σχετικών ευρημάτων προκειμένου να εντοπισθούν οι παράγοντες που επηρεάζουν την εκλογική άνοδο αυτών των κομμάτων και να διαπιστωθεί κατά πόσον αυτοί υφίστανται στην Ελλάδα σήμερα. Η όλη εργασία του Γιάννη Κολοβού εμπλουτίζεται με αρχειακό υλικό, κυρίως φωτογραφίες (κάποιες μάλιστα δημοσιεύονται για πρώτη φορά) και αποκόμματα από τον Τύπο.

Αποτελεί για τις "Εκδόσεις Πελασγός" ιδιαίτερη χαρά αλλά συγχρόνως και τιμή να εκδίδουμε ένα ακόμα βιβλίο του Γιάννη Κολοβού, η γραφή του οποίου ενισχύει τον στόχο του εκδοτικού μας οίκου, ο οποίος είναι να εισαγάγει ελεύθερο και ουσιαστικό πολιτικό διάλογο και προβληματισμό στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει μόνο εάν ως κοινωνία απελευθερωθούμε από τις ταμπέλες του παρελθόντος και της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, οριοθετήσουμε και οροθετήσουμε στην αντικειμενική τους οντότητα τις ιδεολογικές και πολιτικές έννοιες. Αυτό αποτελεί πρωταρχικό χρέος διότι δεν είναι π.χ. δυνατόν να θεωρούνται "ακροδεξιές ιδέες" η ολόψυχη αγάπη για την Πατρίδα και τον Έλληνα, και αυτό να θεωρείται ως κάτι το αρνητικό, ενώ την ίδια στιγμή να θεωρείται "προοδευτικό και δημοκρατικό" το ισοπεδωτικό, απάνθρωπο σοβιετικό μοντέλο των κρατικών εκτελέσεων, εκτοπίσεων και ανελευθερίας, που καταδυνάστευσε πάνω από μισόν αιώνα πολλούς λαούς της γης.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το σημαντικό και πρωτοποριακό αυτό πόνημα προλογίζεται από τρεις σημαντικούς ανθρώπους των εθνικών ιδεών με έντονη συμβολή στους αγώνες του Ελληνισμού:

• τον Δημήτρη Δημόπουλο, μηχανολόγο και συγγραφέα, τέως Γ.Γ. του Υπουργείου Γεωργίας.
• τον 'Αδωνι Γεωργιάδη, ιστορικό, εκδότη, δημιουργό της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ και εκπρόσωπο Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ.
• τον Μάκη Βορίδη, δικηγόρο, πρόεδρο του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ.

Τους ευχαριστώ ειλικρινά όλους για την τιμή που έκαναν στον εκδοτικό μου οίκο και εύχομαι στον συγγραφέα και στους προλογίζοντες ο αγώνας μας να ευοδωθεί, ώστε το όραμά μας για μία Ελεύθερη και Ισχυρή Ελλάδα να γίνει πραγματικότητα.

Το θέμα, με το οποίο καταπιάνεται η Μελέτη του κ. Γιάννη Κολοβού, είναι δυσπρόσιτο, διότι στην σύγχρονη πολιτική μας ζωή το έχουν εκ προθέσεως θολώσει. Ποια είναι αυτά τα "ακροδεξιά" κόμματα, που συνδέονται με ανακλαστικά κοινωνικής φοβίας; Είναι άραγε κόμματα υπερσυντηρητικά, αντιδημοκρατικά, φασιστικά, κόμματα βίας και τρόμου; Δικαιολογούν πράγματι τον ρόλο του "μπαμπούλα" της πολιτικής ζωής, που τούς έχουν αποδώσει; Ποια είναι, τέλος πάντων, η ειδοποιός διαφορά αυτών των κομμάτων;

Εν πρώτοις, η γενική κατηγοριοποίηση των κομμάτων σε "Δεξιά" και "Αριστερά" είναι προ πολλού παρωχημένη. Δεν είναι δυνατόν να κατατάξουμε το τεράστιο πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα επί μιας απλής ευθείας γραμμής, για να έχουμε την έννοια "δεξιά-αριστερά". Εάν, παραδείγματος χάριν, δεχθούμε ότι προς τα δεξιά είναι η "συντήρηση" και προς τα αριστερά η "προοδευτικότητα" ή η "ριζοσπαστικότητα", τότε ποιο πράγμα άραγε θέλουν οι λεγόμενοι "ακροδεξιοί" να συντηρήσουν; Τις ιδέες τους που διώκονται; Ή την εξουσία που δεν τούς αφήνουν να πλησιάσουν; Με αυτό το "μοντέλο", οι μεν "ακροδεξιοί" εμφανίζονται ριζοσπάστες, τα δε αλήστου μνήμης Σοβιέτ "δεξιά"! Το πολύπλοκο πολιτικό φάσμα δεν θα μπορούσε, πράγματι, να παρασταθεί γραφικά ούτε καν επί δύο ούτε και επί τριών συντεταγμένων. Τα περί "Δεξιάς" και "Αριστεράς" είναι για σχολιαρόπαιδα του πολιτικού νηπιαγωγείου.

Αφ' ετέρου, η κύρια αιτιολογία, που προσάπτομε την λέξη "άκρα" σ' αυτά τα κόμματα, είναι ότι δεν πιστεύουν τάχα στην Δημοκρατία ή στην Κοινοβουλευτική τάξη και ότι ρέπουν στην χρήση βίας. Έτσι, τα ταυτίζουμε εμμέσως με τις "εξτρεμιστικές" οργανώσεις των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, που αρνούνται όντως την πολιτειακή τάξη και προσπαθούν να το επιβάλλουν με την βία. Είναι δικαιολογημένη άραγε η ταύτιση αυτή, όταν γνωρίζουμε ότι τα λεγόμενα "ακροδεξιά" κόμματα έχουν ως βασική τους επιδίωξη την κοινωνική γαλήνη;

Κι ακόμη: Με ποιο δικαίωμα χαρακτηρίζουμε "άκρο" ένα Κόμμα, που συμμετέχει νομιμοφρόνως στην πολιτική διαδικασία; Μια οργάνωση, που μετέρχεται μεθόδους βίας και δεν συμμετέχει στις εκλογές, μπορούμε βεβαίως να την βαφτίσουμε "ακραία". Ένα Κόμμα όμως ποτέ - ακόμη και ένα Κόμμα, που την τυχόν αμφισβήτηση του πολιτεύματος θέτει υπό την κρίση του λαού. Για να μιλήσουμε τίμια: Ονοματίζοντας "ακραίο" ένα οποιοδήποτε Κόμμα και ωθώντας το έτσι εκτός του "κοινοβουλευτικού τόξου", φερόμεθα αντιδημοκρατικά.

Τα λεγόμενα "ακροδεξιά" κόμματα, επομένως, δεν είναι ούτε Δεξιά ούτε και Ακραία. Γι' αυτό, και ποτέ δεν αυτοπροσδιορίζονται έτσι, νοιώθοντας τα ίδια να βρίσκονται στο κέντρο της πολιτικής ζωής κάθε χώρας. Τότε, τι είναι; Ποιός είναι άραγε ο βασικός τους ειδοποιός χαρακτήρας;

Ας δούμε το θέμα στην ρίζα του. Το πρόβλημα της λεγομένης "άκρας δεξιάς" πηγάζει από αυτό τούτο το γενεσιουργό πρόβλημα της Ζωής, που είναι το πρόβλημα της διελκυστίνδας μεταξύ Ατόμου και Ομάδος, το πρόβλημα της κοινωνικής ισορροπίας μεταξύ Φιλότητος και Νείκους, που έλεγε ο Εμπεδοκλής, το κοσμολογικό πρόβλημα, εν τέλει, του διαμελισμού του Διονύσου σε ατομικότητες... Όταν ρίχνουμε την βαρύτητα του ενδιαφέροντός μας στο 'Ατομο, πλάθουμε κοινωνικά συστήματα σαν τον Φιλελευθερισμό και οικονομικά σαν τον Καπιταλισμό. Όταν όμως επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον προς την Ομάδα, στρεφόμαστε σε συστήματα κοινωνιστικά, που ενισχύουν την οργάνωση εις βάρος των ατομικών ελευθεριών, ή σοσιαλιστικά, που δυναμώνουν την κοινωνική αλληλεγγύη εις βάρος των ατομικών "δικαιωμάτων", ή κομμουνιστικά, που κατανέμουν κεντρικά τον κοινωνικό πλούτο εις βάρος, και πάλι, των ατομικών ιδιοκτησιών, κλπ.

Η διελκυστίνδα αυτή μεταξύ Ατόμου και Ομάδος είναι στην Γη μας διαιώνια. Έχει όμως και άπειρες πτυχώσεις και ποικιλότητες, διότι ούτε το 'Ατομο έχει μονοσήμαντες επιδιώξεις, ούτε βεβαίως και κάθε Ομάδα. 'Αλλοι ταξιθετούν τις οικονομικές ως πρώτες επιδιώξεις, άλλοι τις οικολογικές, άλλοι πολιτιστικές κ.ο.κ. Κι ακόμη, άλλοι θεωρούν ότι η Ομάδα είναι μόνον υποβοηθητική στο 'Ατομο, άλλοι ότι το 'Ατομο είναι υποβοηθητικό της Ομάδας, άλλοι ότι η Ομάδα πρέπει να είναι περιορισμένη σε εθνικά πλαίσια και άλλοι, ότι πρέπει να είναι αυτή ευρεία ή και διεθνής.

Τι θέλει λοιπόν η λεγομένη "Ακροδεξιά"; Που εντάσσεται αυτή σ' αυτό το κοσμολογικό πρόβλημα; Αυτή πιστεύει απλά, ότι αυτό που υπηρετεί ο άνθρωπος στην ζωή, είναι απείρως ανώτερο αυτού, που είναι ο ίδιος. Με δυο κουβέντες ειλικρινείς: Τάσσεται υπέρ της Ομαδικότητος, προσδιορίζοντας μάλιστα ως "ομάδα" την φυσική μονάδα αυτής, δηλαδή το Έθνος. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά της απ' όλους τους άλλους πολιτικούς χώρους και κάθε άλλος προσδιορισμός των επιδιώξεων και των σκοπών της είναι λανθασμένος, για να μην πω υποβολιμαίος και παραπλανητικός. Γι' αυτό, τα κόμματα αυτά θα τα αποκαλούσα Εθνικά ή Πατριωτικά.

Επειδή ζητούμενο στην ζωή είναι πάντοτε, όπως ελέχθη, μια κάποια ισορροπία μεταξύ Ατόμου και Ομάδος, η πολιτική δεν είναι στην πράξη ποτέ απόλυτη και ετεροβαρής. Από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, των πατριωτικών συμπεριλαμβανομένων, επιδιώκονται πολλοί ταυτοχρόνως σκοποί, αφορώντες τόσο στα άτομα, όσο και στις κοινωνίες, σκοποί οικονομικοί, θεσμικοί, πολιτιστικοί κλπ. Βεβαίως οι "δευτερεύοντες", ας πούμε, αυτοί σκοποί κατ' ανάγκην εναρμονίζονται προς την εξυπηρέτηση του πρώτου στόχου, που στην περίπτωση των Πατριωτικών κομμάτων είναι η Εθνική Ομαδικότητα. Ανάλογα προς την βαρύτητα, που κάθε κόμμα αποδίδει σε όλους αυτούς τούς σκοπούς, δημιουργείται ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών προγραμμάτων. Τα Πατριωτικά Κόμματα, λοιπόν, δεν είναι μεταξύ τους πανομοιότυπα, αντιθέτως δε διαφοροποιούνται σε πλείστα προγραμματικά στοιχεία. Μόνο τους κοινό χαρακτηριστικό είναι, ότι τοποθετούν το συμφέρον της πατρίδας τους ως ύψιστη αξία.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί κανείς βεβαίως να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό και των λοιπών πολιτικών παρατάξεων. Όμως για αυτές, ο πατριωτισμός είναι οιονεί "συμπλήρωμα" του κοινωνικού βίου, κι όχι "στάση ζωής", όπως είναι για τα Πατριωτικά Κόμματα.

Γιατί όμως οι "άλλοι" αντιμετωπίζουν τα Κόμματα αυτά με καχυποψία, αν μη με εχθρότητα; Για ποιο λόγο τα "σπρώχνουν" στο περιθώριο, μη αναγνωρίζοντάς τους, κατ' ουσία, και αυτά τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα; Ζούμε στα απόνερα του Παγκοσμίου Πολέμου και θα ζούμε έτσι επί πολλές δεκαετίες ακόμη. Σ' αυτόν τον Πόλεμο θεωρήθηκε ότι ηττήθηκαν όχι συγκεκριμένες χώρες, αλλά η ιδεολογία που είπαμε, της "Εθνικής Ομαδικότητος". Δεν θα σχολιάσω την επικρατούσα αυτή άποψη, καίτοι την βρίσκω βαρέως πεπλανημένη. Υπό το κράτος, πάντως, της απόψεως αυτής, όλα τα κόμματα, που εκπροσωπούν την Εθνική Ομαδικότητα, αποκαλούνται "ακροδεξιά" και θεωρούνται σαν κίνδυνος για το Δημοκρατικό Πολίτευμα.

Εν τούτοις, προσωπικώς είμαι της γνώμης ότι η "ιστορικοποίηση" της Πολιτικής είναι αυτή, που νοθεύει την Δημοκρατία, τούτο δε για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι, για να μην διολισθήσει αυτή σε προπαγάνδα, θα προϋπέθετε αδέκαστη ιστορική έρευνα, η οποία δεν μπορεί ποτέ να αφορά σε πρόσφατα συμβάντα. Δεύτερον, διότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις συνθήκες αντιπαραθέσεως άλλων εποχών με τις σημερινές. Και τρίτον, διότι η "ιστορικοποίηση" της Πολιτικής αποκλείει την μετεξέλιξη ιδεών και την ωρίμανση κομματικών ιδεολογιών, πράγμα που είναι άδικο και κακόπιστο. Παράδειγμα: 'Αλλοτε τα πατριωτικά κόμματα των αποικιοκρατικών χωρών της Ευρώπης έτειναν σε πολεμικούς διαμοιρασμούς των ζωνών επιρροής, ενώ σήμερα, υπό τις νέες συνθήκες, συμμετέχουν στην οικοδόμηση της κοινής Ευρώπης των Πατρίδων.

Η επικρατούσα προκατάληψη έναντι των Πατριωτικών Κομμάτων εκδηλώνεται ακόμη και σε δημοσιογραφικό επίπεδο. Κατηγορούνται αυτά, επί παραδείγματι, για "ξενοφοβία", γνωστού όντος, ότι δεν υπάρχει Κράτος στον κόσμο, που να μην ελέγχει αυστηρά με διαβατήρια, βίζες και συνοριοφύλακες τούς εισερχομένους ξένους και ότι αυτή η ίδια η έννοια του "Κράτους" προϋποθέτει την ξενοφοβία. Η αναζήτηση, αφ' ετέρου, "λαϊκιστικής" συμπεριφοράς στα Πατριωτικά Κόμματα μαρτυρά όχι μόνον προκατάληψη, αλλά και ... λαϊκισμό - "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω"! Συνηθέστερη εκδήλωση όμως αυτής της προκαταλήψεως είναι ότι αυτά τα Κόμματα χαρακτηρίζονται "αντιδημοκρατικά" - οπότε αυτά, σε αντίκρουση, βαφτίζουν τους κατηγόρους τους "Κατεστημένο". Αν μάλιστα το Κατεστημένο υποπτεύεται τα Πατριωτικά Κόμματα για αντιδημοκρατική διαγωγή στο μέλλον (οψέποτε αυτά έφθαναν στην εξουσία), τα Κόμματα αυτά κατηγορούν, αντιθέτως, για αντιδημοκρατικότητα το Κατεστημένο τώρα, στο παρόν!

Από το πλήθος των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, που μετέρχεται πράγματι το Κατεστημένο εις βάρος των Πατριωτικών Κομμάτων, μπορούν να μνημονευθούν οι δέκα κλασικότερες:

1. Αποκαλούνται, όπως ελέχθη, αυτά τα Κόμματα "ακροδεξιά" η "φασιστικά", τιθέμενα, με αυτούς κιόλας τους χαρακτηρισμούς, εκτός "κοινοβουλευτικού φάσματος".
2. Εναντίον των λαϊκών συγκεντρώσεων αυτών των Κομμάτων εξαπολύονται πριμοδοτούμενες επιθέσεις από αναρχικά στοιχεία, με σκοπό να εξομοιώνονται τα Πατριωτικά Κόμματα με τις ομάδες του περιθωρίου και της βίας.
3. Σε οποιαδήποτε έκνομη η εγκληματική ενέργεια συμβεί, στην οποία θα μπορούσε να αποδοθεί και πολιτική προέκταση, τα ΜΜΕ θυμούνται τα "ακροδεξιά" Κόμματα και εστιάζουν τα φώτα επάνω τους. Π.χ. για κάθε ρατσιστικό συμβάν με λαθρομετανάστες, υποδεικνύονται αυτά σαν ηθικώς ένοχα, και όχι οι υπεύθυνες Κυβερνήσεις, που επέτρεψαν την αθρόα εισβολή εκείνων στην χώρα.
4. Τα ΜΜΕ πειθαναγκάζονται να μην προβάλλουν εκπροσώπους αυτών των Κομμάτων είτε, ακόμη, να τούς συκοφαντούν, να τούς γελοιοποιούν και, οπωσδήποτε στην προεκλογική περίοδο, να τούς αποσιωπούν πλήρως. Αντιθέτως, μεγεθύνουν αυτά την αντιπαλότητα και τον ανταγωνισμό μεταξύ των "μεγάλων" κομμάτων, τροφοδοτώντας στον λαό έναν ποδοσφαιρικού τύπου φανατισμό, που να συνθλίβει εκ των πραγμάτων τις κομματικές ιδεολογίες.
5. Τα "ανεξάρτητα" Γραφεία Δημοσκοπήσεων αναλαμβάνουν το προεκλογικό ... καθήκον να δημοσιοποιούν χαλκευμένες υποεκτιμήσεις μέχρι μηδενισμού των υπ' όψιν Κομμάτων.
6. Διαπλάθεται ο εκλογικός νόμος έτσι, που να μην ευνοεί ενδυνάμωση μικρών κομμάτων. Είτε είναι νόμος "ενισχυμένης αναλογικής" είτε, αν δεν επαρκεί, τίθεται ελάχιστο κατώφλι ποσοστού, είτε διαμοιράζεται η χώρα σε μικρότερες περιφέρειες. Κι αν και αυτά δεν επαρκούν, γίνεται νόμος "πλειοψηφικός".
7. Όταν επικρέμαται προεκλογικώς "ακροδεξιός κίνδυνος", κατασκευάζονται εκ των ενόντων "ακροδεξιά" Κόμματα Ersatz (υποκατάστατα), είτε τυχόν υπάρχοντα μικρά κόμματα βαφτίζονται "ακροδεξιά", για να παρασυρθούν εκεί οι ψηφοφόροι και εν συνεχεία να ελέγχονται.
8. Στην προεκλογική περίοδο διώκονται στελέχη των Πατριωτικών Κομμάτων με ποικίλους τρόπους (φορολογικοί διασυρμοί, απολύσεις κ.λπ.) ή εκτοξεύονται εναντίον τους απίθανες συκοφαντίες, με στόχο τον άμεσο εκλογικό αφανισμό τους - ενώ η αποζημίωση, που θα επιδικαστεί μετά μερικά έτη για την δυσφήμηση, κανείς δεν πρόκειται να μάθει.
9. Όταν όμως, παρ' ελπίδα, εκλεγούν πατριώτες βουλευτές η ευρωβουλευτές, αναζητούνται επιμόνως προσχήματα συκοφαντίας τους, π.χ. για αντισημιτισμό, ρατσισμό κ.τ.τ., είτε ψηφίζονται τέτοιοι φωτογραφικοί νόμοι, ώστε να εκπέσουν αυτοί της θέσεως η και ολόκληρα τα Κόμματα να τεθούν εκτός νόμου.
10. Εάν, παρ' όλα ταύτα, ενισχυθεί τόσο ένα Κόμμα, που να επιτύχει την συμμετοχή του στην Κυβέρνηση, τότε όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες συνασπίζονται κατά της χώρας πλέον αυτής και την πιέζουν τόσο αφόρητα, ώστε το Πατριωτικό αυτό Κόμμα να αντιληφθεί ότι αντί καλού κάνει στην πατρίδα του κακό και να αποσυρθεί αυτοβούλως ή να αναστείλει μέρος του προγράμματός του.

Οι ανωτέρω μεθοδεύσεις δεν είναι θεωρητικές. Όλες έχουν τεθεί κατά περίσταση και επανειλημμένως σε ισχύ τις τελευταίες δεκαετίες στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Τρανή απόδειξη της ύπουλης αντιδημοκρατικής διαγωγής του Κατεστημένου έναντι των Πατριωτικών κομμάτων αποτελεί το γεγονός της οξείας διαστάσεως μεταξύ ιδεολογικών δημοσκοπήσεων και εκλογικών αποτελεσμάτων. Εξηγούμεθα: Σε κάθε δημοσκόπηση για θέματα ιδεολογικοπολιτικά, από αυτά που θέτουν στην προμετωπίδα τους τα Πατριωτικά κόμματα, ο λαός κατανεύει σε υψηλά ποσοστά στις πατριωτικές θέσεις. Κι όμως στις εκλογές, αυτά τα κόμματα που πρεσβεύουν αυτές τις θέσεις, αποτυγχάνουν! Το γεγονός, λοιπόν, ότι οι πατριωτικές θέσεις είναι δημοκρατικά στην κορυφή, ενώ τα κόμματά τους είναι εκλογικά τελευταία, ενοχοποιεί όχι το Δημοκρατικό σύστημα αυτό τούτο, αλλά την "χρήση" αυτού από μέρους του Κατεστημένου!

Υπ' αυτές τις συνθήκες, δεν πρέπει να απορεί κανείς για το πλήθος των Πατριωτικών Κομμάτων, που έχουν ιδρυθεί και δράσει στην διάρκεια της τελευταίας 30ετιας στην Ελλάδα, και γιατί αυτά ήσαν πάντοτε θνησιγενή. Μπορεί όμως κανείς να θαυμάσει την προσπάθεια του κ. Κολοβού, που συγκέντρωσε τόση ύλη από τόσα Κόμματα, καθώς και την αμεροληψία του, να μην επηρεαστεί κατά το δυνατόν από την περιρρέουσα προκατάληψη, αλλά και την οξυδέρκειά του, να μελετήσει όλη αυτήν την ύλη και να την κατατάξει επιστημονικά.

Όταν πριν από μερικές εβδομάδες ο καλός μου φίλος και συνάδελφος ο κ. Γιάννης Γιαννάκενας μου έδωσε το βιβλίο του Κολοβού για να το μελετήσω και να το προλογίσω, ομολογώ ότι βρέθηκα σε ένα μεγάλο δίλημμα. Από την μια πλευρά η ιδέα συγκεντρώσεως όλων αυτών των στοιχείων μου φάνηκε ιδιαιτέρως χρήσιμη, από την άλλη όμως δεν σας κρύβω ότι φοβήθηκα την ενδεχόμενη σπίλωση ενός τέτοιου εγχειρήματος από τους γνωστούς αγνώστους που θέλουν να ταυτίσουν ο,τιδήποτε πατριωτικό με δήθεν ακραίους πολιτικούς χώρους. Στην Ελλάδα του σήμερα εάν θέλεις δημοσίως να υπερασπισθείς τις αξίες και τα ιδανικά της πατρίδος σου, τότε πρέπει αμέσως να είσαι «φασίστας». Αν δηλώσεις ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να καίει την ελληνική σημαία, τότε είσαι «προοδευτικός», αν δηλώσεις ότι αισθάνεσαι ανατριχίλα ενώπιον της σημαίας, τότε είσαι «ακραίος».

Όλα αυτά που περιγράφω δεν τα λέω γνωρίζοντάς τα ακαδημαϊκά, αλλά τα έχω πολλάκις υποστεί αφού σε ολόκληρη την έως σήμερα σταδιοδρομία μου εδέχθην πολλές φορές τέτοιες απόπειρες υποτιμήσεώς μου, μόνο και μόνο διότι ουδέποτε δίστασα να εκφράσω την υπερηφάνεια για την καταγωγή μου.

Τι σχέση όμως έχουν όλα αυτά με το παρόν βιβλίο; Εδώ ο συγγραφεύς κάνει μία απόπειρα, πράγματι εξόχως αναλυτική, να καταγράψει όλους εκείνους τους πολιτικούς φορείς, που προσπάθησαν άλλοι με μεγαλύτερη και άλλοι με μικρότερη επιτυχία τέτοιου είδους θέσεις και που όλοι εδέχθησαν παρομοίους χαρακτηρισμούς με αυτούς που προανέφερα.

Βέβαια για να είμεθα ειλικρινείς είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις το φαινόμενο της πολιτικής εκπροσωπήσεως τέτοιου είδους ιδεών, συνολικά. Πρώτον διότι μεταξύ τους οι φορείς που συμπεριλαμβάνονται στην παρούσα μελέτη δεν έχουν απαραίτητα κοινή ιδεολογία. Ασφαλώς έχουν ορισμένα κοινά σημεία, αλλά και πολλές διαφορές. 'Αρα χρειάζεται προσοχή μία ανάλυση πολιτική που θα θεωρούσε αυθαίρετα όλον αυτόν τον χώρο, ως έχοντα κοινή ιδεολογική βάση. Δεν μπαίνω σε διαφορές που θα κουράσουν, απλώς τονίζω ότι το παρόν βιβλίο, εξαιρετικά χρήσιμο, ως εργαλείο ερμηνείας των πολιτικών τάσεων του εκλογικού σώματος πάνω σε έναν ευρύτερο πολιτικό χώρο, από μόνο του δεν αρκεί ούτε για να γίνει κατανοητό το γιατί κάποιοι σχηματισμοί πέτυχαν περισσότερο και κάποιοι λιγότερο, ούτε και θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι όλοι αυτοί οι κομματικοί φορείς θα έπρεπε να στεγάζονται σε έναν κοινό πολιτικό φορέα.

Από την άλλη όμως θεωρώ και γι’ αυτό αποφάσισα τελικώς να προλογίσω το έργο αυτό, ότι είναι εξαιρετικά χρήσιμο να γνωρίζουμε επακριβώς τις εκλογικές τάσεις που προηγήθησαν διότι έχω την απόλυτη εκτίμηση ότι θα ζήσουμε πολύ σύντομα και στην Ελλάδα, όπως άλλωστε έχει ήδη συμβεί σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες ήδη, μία μεγάλη μετατόπιση του πολιτικού άξονα για συγκεκριμένους ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους.

Όσοι λοιπόν είναι οπαδοί του Προ-μηθέως και όχι του Επι-μηθέως δηλ. του προλαμβάνειν και όχι του θεραπεύειν θα βρουν αυτό το βιβλίο ιδιαιτέρως χρήσιμο, όπως άλλωστε το βρήκα και εγώ.

Θερμά συγχαρητήρια λοιπόν και καλή επιτυχία.

Ο Ιωάννης Κολοβός, με το πρώτο του βιβλίο "Το Κουτί της Πανδώρας", προσέγγισε θετικιστικά το μεγάλο πρόβλημα της νόμιμης και παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα. Χρησιμοποιώντας μετρήσεις, στατιστικά στοιχεία, αλλά και απεικονίζοντας την πολιτική εντύπωση μέσα από τις δηλώσεις πολιτικών και την αρθρογραφία διακεκριμένων δημοσιογράφων, μας έδωσε μία ψύχραιμη και νηφάλια αποτίμηση ενός κατ' εξοχήν ιδεολογικά και αξιολογικά φορτισμένου θέματος.

Αυτή η θετικιστική προσέγγιση μοιάζει να διέπει και αυτό το δεύτερο συγγραφικό του εγχείρημα. Μόνο που στην περίπτωση τούτου εδώ του βιβλίου, όταν κάποιος θέλει να μιλήσει για πολιτικά ρεύματα ή για πολιτικά κινήματα, να τα περιγράψει, αλλά και να τα διακρίνει και κυρίως να προσφέρει αντικειμενικές στοιχίσεις για την αξιολόγηση και τον χαρακτηρισμό τους, είναι εκ των προτέρων σαφές ότι το εγχείρημα παρουσιάζει πολλές φορές ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Πρωτίστως και κυρίως γιατί είναι δύσκολο για τον ίδιο τον μελετητή να προσδιορίσει το σημείο της δικής του αφετηρίας, το που στέκεται ο ίδιος, το πόσο τελικά επηρεάζεται από τις δικές του θέσεις στην όποια προσπάθειά του κριτικής αποτιμήσεως των πολιτικών κομμάτων και κινημάτων. Το έργο του Ιωάννη Κολοβού μοιάζει να κατατρέχεται από αυτή τη αδυσώπητη ερώτηση στο χώρο των κοινωνικών επιστημών: ποια είναι τα αντικειμενικά όρια της αντικειμενικότητας;

Από την άλλη μεριά, η συζήτηση για την "άκρα δεξιά", ό,τι και αν σημαίνει ο όρος, ή για την "νέα δεξιά", ή για την "ριζοσπαστική δεξιά" ή για την "αντισυστημική δεξιά" παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας.

Η προσεκτική ανάλυση των προγραμμάτων των κομμάτων που μελέτησε ο Ιωάννης Κολοβός, καθώς και η απόπειρά του να τα οριοθετήσει ιδεολογικοπολιτικά αποτελούν γόνιμες προσπάθειες θετικιστικής επιστημονικής προσέγγισης του θέματος και προφανώς μας παρέχουν στοιχεία και γνώσεις, ακόμη και σε όσους εξ ημών θητεύσαμε στον εθνικό χώρο για δεκαετίες, ακόμη και σε όσους εξ ημών συμβάλαμε λίγο η πολύ στην διαμόρφωση του αντικειμένου της μελέτης του Κολοβού, ακόμη και σε όσους εξ ημών διαμορφώσαμε αυτά τα πολιτικά προγράμματα.

Αισθάνομαι την ανάγκη εδώ να επισημάνω έναν κρίσιμο μεθοδολογικό κίνδυνο, ή έστω περιορισμό, που και ο ίδιος ο συγγραφέας ομολογεί: ίσως μία τέτοια προσέγγιση δίνει σημασία στο επουσιώδες και τελικά τα scripta, τα πολιτικά προγράμματα, μάλλον δεν είναι τα ουσιώδη σε βραχύβιους πολιτικούς σχηματισμούς. Προφανώς κάτι σημαίνουν, αλλά μάλλον θα έπρεπε κανείς να ελέγξει και αναλύσει τις συνεντεύξεις των ηγετών, την αρθρογραφία των στελεχών, τα κεντρικά προεκλογικά συνθήματα, τις εκφορές εκείνες που πραγματικά υπήρξαν το επικοινωνιακό μήνυμα που τα πολιτικά κόμματα αυτά ήθελαν να παραδώσουν στον Ελληνικό λαό.

Διότι για παράδειγμα ναι μεν η ΕΠΕΝ είχε ένα κάποιο πολιτικό πρόγραμμα, το οποίο όμως ήταν τριτεύον μπροστά στον στόχο της που ήταν η αποφυλάκιση των αξιωματικών, αλλά και μπροστά στο συμβολικό της μήνυμα, μέσω της επιλογής του έγκλειστου Γ.Παπαδόπουλου ως ηγέτη της. Οι φωνές που κατήρτισαν το πολιτικό πρόγραμμά της ή προσπαθούσαν να μετατρέψουν την ΕΠΕΝ σε κάτι περισσότερο από ένα κόμμα αποφυλάκισης, παρέμειναν μειοψηφικές από το 1983 μέχρι και το 1989. Είναι λοιπόν ασφαλές κριτήριο για την αξιολόγηση, την κρίση και την τοποθέτηση ενός πολιτικού σχηματισμού το πολιτικό του πρόγραμμα; Σίγουρα είναι ένα στοιχείο, μα δεν κρίνω ότι είναι το βασικότερο.

Ωστόσο, πρέπει κανείς να πιστώσει στον Ιωάννη Κολοβό αυτήν την γόνιμη διάκριση ανάμεσα στην άκρα δεξιά και στην ριζοσπαστική δεξιά, ανάμεσα σε πολιτικά ρεύματα που συνδέονται με την απολογία του παρελθόντος και ορισμένες φορές με την νοσταλγία αυτού και σε πολιτικά κινήματα που στο κέντρο της δράσης τους θέτουν την ιδεολογική τους αφετηρία, την κριτική του σύγχρονου πολιτικού κοινωνικού περιβάλλοντος και την εισφορά, αν όχι ενός συνολικού προγράμματος διακυβέρνησης, πάντως μερικών σημαντικών και ουσιαστικών πολιτικών θέσεων. Και αυτά τα κόμματα της ριζοσπαστικής δεξιάς είναι που θέτουν σήμερα την πολιτική ατζέντα: Λαθρομετανάστευση, παγκοσμιοποίηση, διεθνές εμπόριο, υπερεθνικά μορφώματα γεννούν εντάσεις στις οποίες αυτά τα κινήματα εισφέρουν την δική τους δημιουργική κριτική. Και αν κάποιος θέλει να δει περισσότερα και πιο βαθιά, ήδη στα πρόσωπα του Carl Lang, του Frank Vanhecke, της Marine Le Pen, του Jorg Haider θα διακρίνει ήδη την νέα γενιά, την επόμενη φάση: εκείνη που τελικά θα πραγματοποιήσει την συντηρητική επανάσταση, συνταιριάζοντας αρμονικά την ατομική ελευθερία και την συλλογικότητα, την εθνική κοινωνία και τις νέες τεχνολογίες, την προστασία του εθνικού πολιτισμού και την ανοιχτή κοινωνία.

Ο Ιωάννης Κολοβός, σε αυτό το πραγματικά εξαντλητικό βιβλίο του εισφέρει την χρήσιμη και αρκετά ακριβή έννοια της ριζοσπαστικής δεξιάς σε μία συζήτηση που στο μέλλον θα παρουσιάζει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εισφέρει ακόμη έναν πλούτο πληροφοριών, χρήσιμο σε κάθε μελετητή. Και επιτέλους γράφει ένα κείμενο, το πρώτο κείμενο στην Ελλάδα, όπου ο χώρος της άκρας και της ριζοσπαστικής δεξιάς αναλύεται χωρίς δαιμονοποιήσεις και υστερίες, χωρίς την ιδεολογική προκατάληψη της αριστεράς. Διαφωνίες και παραλείψεις πάντα θα βρίσκουμε. Και γιατί όχι; Αυτό δεν είναι το νόημα του δημόσιου διαλόγου; Όλοι να εισφέρουμε ό,τι μπορούμε για να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο στην αλήθεια. Και ο Ιωάννης Κολοβός έκανε ήδη πολλά σε αυτή την κατεύθυνση.