Η εθνεγερτήριος ποιητική ορμή του Ρήγα συνεγείρει και σήμερα ακόμη τις ψυχές των Ελλήνων και μας μεταφέρει στο κλίμα εκείνων των ημερών, όταν ο υπόδουλος Ελληνισμός αποζητούσε πλέον το «ποθούμενο».
Το μονοπώλιο της βίας ανήκει στο κράτος. Γιατί ανήκει στο κράτος; Διότι παρέδωσαν το δικαίωμα αυτό οι πολίτες. Χωρίς συντεταγμένη πολιτεία θα στρεφόμασταν όλοι εναντίον όλων.
Η έννοια του ήρωα στην ιστορική πορεία του Ελληνισμού αποκτούσε μια θεϊκή υπόσταση. Η υπέρτατη πράξη της θυσίας της ζωής για το καλό της πατρίδας ουσιαστικά οδηγεί στην υπέρβαση από το στάδιο της ανθρώπινης φύσης, της θνητότητας, στην αθανασία.
Σαν σήμερα το 1821 κυκλοφόρησε από το Ιάσιο της Μολδοβλαχίας η επαναστατική προκήρυξη του πρίγκιπα Αλέξανδρου Υψηλάντη, που καλούσε τους Έλληνες να ξεσηκωθούν για να ελευθερωθούν από τους Τούρκους.
Συμπληρώνεται σε λίγες μέρες ένα έτος από το πρώτο επιβεβαιωμένο περιστατικό μόλυνσης με τον ιό SARS-CoV-2. Από την μέρα εκείνη (26/2/2020) η ελληνική κοινωνία χορεύει στους ρυθμούς της πανδημίας.
Ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν έλεγε ότι «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου». Με την φράση αυτή εξύψωνε τη γλώσσα σε αυτό που πραγματικά είναι. Όχι δηλαδή ένα απλό εργαλείο επικοινωνίας, αλλά ένα εργαλείο αποτύπωσης του κόσμου.
Ο Προμηθέας καταδικάστηκε στο μαρτύριό του όχι επειδή έδωσε το δώρο της φωτιάς στους ανθρώπους, αλλά επειδή τους το έδωσε αν και δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να το δεχτούν.
Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια από τότε που ως διευθυντής του περιοδικού «Ενδοχώρα» ήλθα σε επαφή με τον αείμνηστο λογοτέχνη μας Κώστα Ασημακόπουλο και του πρότεινα να έλθει στην Αλεξανδρούπολη, προκειμένου να παρουσιάσει το βιβλίο του «Οι ψυχές της Σαμοθράκης».
Η Εκκλησία της Ελλάδος κυκλοφόρησε τηλεοπτικό σποτ για την δική της συνεισφορά στην δημιουργία αποθεματικού ιστορικής μνήμης και τη δέουσα απότιση φόρου τιμής στους ήρωες και τους μάρτυρες του 1821. Οι εντυπώσεις από το σποτ είναι θετικές.
Ωραία είναι η επισήμανση διαφόρων προβλημάτων και κυρίως όσων αφορούν στον εποικισμό της πατρίδας μας και στην απόπειρα αλλοίωσης της ταυτότητάς μας. Όμως, τελικά, τι εξυπηρετεί αυτό; Δε βλέπω να ιδρώνει το αυτί κανενός.
