Για περισσότερο από δύο δεκαετίες, η παγκοσμιοποίηση υπήρξε ο κανόνας και κυρίαρχη ιδεολογία. Δεν αμφισβητείτο αυτό από καμία εκ των μεγαλύτερων χωρών του κόσμου. Η αύξηση της σύνδεσης και η επέκταση των αγορών έκαναν πάρα πολλούς πλουσιότερους.
Όποιος έχει δει το επίσημο σήμα που ανέδειξε η επιτροπή παρατηρεί δύο μικρές «παραλείψεις»: τον Σταυρό και το γαλανόλευκο χρώμα. Άνετα θα μπορούσε να ήταν διαφήμιση γνωστού απορρυπαντικού. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Η ηλικία συχνά συνδέεται με τις πολιτικές απόψεις. «Το να μην είσαι Ρεπουμπλικάνος στα 20 είναι η απόδειξη πως έχεις καρδιά. Το να είσαι στα 30 είναι η απόδειξη πως διαθέτεις μυαλό» φέρεται να είχε δηλώσει ο Γάλλος μοναρχικός του 19ου αιώνα Francois Guizot. Η Γαλλία με την πολιτική ένταση, επαναστατικότητα και φιλοσοφία αναμφίβολα μας έχει διδάξει πολλά. Σίγουρα όμως μας κληροδότησε τους όρους «Αριστερά» και «Δεξιά».
Μία κυρίαρχη διαίρεση ανάμεσα στα συστημικά κόμματα και σε ένα νέο κόμμα που ενδεχομένως εμείς του Πατριωτικού χώρου θέλουμε να ανατείλει είναι στο πώς βλέπει έκαστο τον «λαό». Τα συστημικά κόμματα στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν κόμματα φατριών, συντεχνιών και θεσμοθετημένων συμφερόντων. Η Αριστερά βλέπει τον λαό υπό το πρίσμα των ταξικών αντιθέσεων
Συνεχίζοντας για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή την αρθρογραφία μου για το μέλλον ενός χώρου που δεν μπορεί να βρει τον βηματισμό του, στρέφομαι τώρα σε ένα ερώτημα που ταλάνιζε και ταλανίζει ακόμα αυτούς που προσβλέπουν στην εκπροσώπησή του. Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν πραγματοποιηθεί επισήμως σε ομιλίες αλλά και ανεπίσημα σε πηγαδάκια, σε καφετέριες και σε σπίτια. «Ποιος θα είναι ο μπροστάρης;» «Η Αριστερά έχει τον Τσίπρα και τα κατάφερε». Και πολλές άλλες τέτοιες αναφορές έχουν γίνει κατά καιρούς.
Συνεχίζοντας τον διάλογο για τον πατριωτικό χώρο, για την ανάγκη του να αναδιπλωθεί, να επανανοηματοδοτηθεί, χρειαζόμαστε να εισχωρήσουμε σε βάθη στα οποία δεν έχει τολμήσει ο χώρος αυτός να εισχωρήσει.
Είχα σκοπό εδώ και κάποιο διάστημα να αναφερθώ στις εξελίξεις στον πατριωτικό «χώρο». Βάζω την λέξη χώρος σε εισαγωγικά διότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα των ανθρώπων που αισθάνονται πως τον συναπαρτίζουν είναι ότι δεν μπορούν να τον ορίσουν. Κάποιος πολιτικός αρχηγός αυτού του «χώρου» με ρώτησε πρόσφατα γιατί πρέπει να τον αποκαλούμε πατριωτικό, αφού κανονικά όλα τα κόμματα στην χώρα υποτίθεται ότι πρέπει να εργάζονται για την Πατρίδα. Του απάντησα πως δεν είναι έτσι.
Είναι πλέον παραπάνω από ευκρινές ότι η Ελλάδα έχει καταντήσει ουραγός των γεωπολιτικών εξελίξεων. Η Τουρκία και πιο συγκεκριμένα ο Ερντογάν κάνει ό,τι θέλει στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Όπως όλα δείχνουν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις στην Μεγάλη Βρετανία η διαφορά Συντηρητικών και Εργατικών κυμαίνεται σταθερά υπέρ των πρώτων στις 16 μονάδες περίπου.
Οι παρελάσεις μάς υπενθυμίζουν ότι υπήρξαν άνθρωποι που θεωρούσαν ότι αυτό το έθνος αξίζει να παραμένει ελεύθερο. Από την άλλη έχουμε «νεαρούς» που αποφασίζουν να παράξουν «τέχνη» πάνω στο αίμα των πεσόντων.
